Godofredo Ortega Muñoz (1899-1982) - Snowy Peak

Godofredo Ortega Muñoz (San Vicente de Alcántara, Badajoz, 1899 – Μαδρίτη, 1982)

Χιονισμένο Πικό

Λάδι σε χαρτόνι.

34 x 43 εκ. και 61 x 70 x 5 εκ. με το πλαίσιο.

Καλή κατάσταση διατήρησης.

Προέλευση:

Μια ιδιωτική συλλογή, Massimo Uccelli, Ιταλία. Κληρονομήθηκε από τους παππούδες του, οι οποίοι με τη σειρά τους το πήραν από τον ζωγράφο, ενώ αυτός ζούσε στο σπίτι του στη Via Antonio Rosmini, στο Stresa, κοντά στη λίμνη Maggiore (Ιταλία).
Ιδιωτική συλλογή, Τορίνο.

Έγγραφο: Πιστοποιητικό της «Fundación Ortega Muñoz», ημερομηνίας 19 Φεβρουαρίου 2024.

Περιγραφή:

Χαμένη υπογραφή στην κάτω αριστερή γωνία «G. Ortega Muñoz».

Επιβεβαιωμένη από την Fundación Ortega Muñoz, Badajoz 2023.

Ο Γκοδόφρεδο Ορτέγκα ζωγράφισε αυτό το τοπίο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιταλία, μεταξύ 1921 και 1926. Ακριβώς η παραμονή του στη Λαγκίο Μαγιόρ, στα σύνορα μεταξύ Ιταλίας και Ελβετίας, αποδείχθηκε ιδιαίτερα σημαντική για τον νεαρό ζωγράφο. Εκεί σπούδασε, για σύντομο αλλά πολύ καρποφόρο χρονικό διάστημα, με τον Άγγλο ζωγράφο Έντγκαρ Ρόουλεϊ Σμαρτ. Από αυτόν τον απροσδόκητο δάσκαλο, ο Ορτέγκα έμαθε ότι, μπροστά στο πνευματικό και αισθητικό χάος ενός σύγχρονου κόσμου που καταστράφηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο μέσω των πνευματικών αληθειών και των απλών συναισθημάτων μπορούσε να επιστρέψει η αυθεντικότητα της τέχνης, δηλαδή, επιστρέφοντας στη φύση.

Ο Ortega βρίσκεται λοιπόν στα είκοσί του χρόνια εστιάζοντας στο τοπίο· το περιηγείται, το μελετά, το ζωγραφίζει άμεσα από τη φύση, το ανακαλύπτει σε επίπεδο μορφής και, ειδικά, μεταφυσικού. Σε αυτό το λάδι σε χαρτόνι, ακριβώς, εκφράζει αυτή την θαυμαστή αντίδραση απέναντι στον φυσικό χώρο, και το κάνει θαυμάζοντας όχι μόνο τις μεγαλειώδεις πτυχές του –τις εντυπωσιακές βουνοκορφές, τις ευαίσθητες χρωματικές αποχρώσεις του βράχου και του χιόνιου–, αλλά και ό,τι είναι μικρό και καθημερινό, τα μικρά δέντρα που ανθίζουν δίπλα στα χωράφια, την ένταση του πράσινου της χλόης.

Πρόκειται, επομένως, για ένα έργο που, ταυτόχρονα, προαναγγέλλει το μεγάλο μεταφυσικό τοπίο του Ortega και δείχνει την νεανική του αναζήτηση για μια δική του γλώσσα, που υποψιάζεται ότι βρίσκεται στη γη που τον περιβάλλει. Στην πραγματικότητα, ήδη διακρίνεται αυτή η ώριμη προτίμηση του Ortega να αποτυπώνει περισσότερο γη παρά ουρανό, αν και η μεγαλοπρέπεια των Άλπεων τον οδηγεί στο να δημιουργήσει έναν βαθύ, πολύ ευρύ χώρο, που αποτυπώνεται από μια κατάλληλη ψηλή οπτική γωνία.

Ο Godofredo Ortega Muñoz (San Vicente de Alcántara, Badajoz, 1899 – Μαδρίτη, 1982) ξεκίνησε την εικαστική του πορεία αυτοδίδακτα. Το 1919 γνώρισε τους κλασικούς δασκάλους στη Μαδρίτη, και ένα χρόνο αργότερα μετακόμισε στο Παρίσι αναζητώντας επαφή με την πρωτοπορία. Εκεί δημιούργησε φιλία με τον Gil Bel, με τον οποίο αργότερα θα σχηματίσουν τη Σχολή του Vallecas. Απογοητευμένος από το καλλιτεχνικό τοπίο του μεταπολεμικού Παρισιού, ο Ortega ξεκίνησε μια σειρά ταξιδιών στην Ιταλία και την Ευρώπη αναζητώντας νέες γλώσσες. Στη λίμνη Maggiore, στα σύνορα Ιταλίας και Ελβετίας, ανακάλυψε μαζί με τον Άγγλο ζωγράφο Edgard R. Smart μια νέα καλλιτεχνική οδό που αναζητούσε την αλήθεια της ζωγραφικής στην επιστροφή στη φύση. Επέστρεψε προσωρινά στην Ισπανία το 1926, την εποχή σχηματισμού της αναφερόμενης Σχολής του Vallecas, με τα μέλη της οποίας ο Ortega μοιραζόταν το ενδιαφέρον για το αγροτικό τοπίο. Ένα χρόνο αργότερα πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση, στο Círculo Mercantil της Zaragoza. Την ίδια χρονιά επανήλθε στα ταξίδια του στην Ευρώπη, και από τη δεκαετία του 1930 θα ταξιδέψει επίσης στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή.

Για την επιστροφή του στην Ισπανία, το 1935, η γλώσσα του είχε ήδη αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ωριμότητας: αγάπη για τη φύση, ισορροπία μεταξύ χρώματος και συναισθήματος και αυτήν την ατμόσφαιρα ηρεμίας και θλίψης που χαρακτηρίζει τον πίνακά του. Όλα αυτά τον καθιστούν σήμερα ως τον μεγάλο ανανεωτή του τοπίου στην Ισπανία, μαζί με τον Benjamín Palencia και Vázquez Díaz. Μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, εγκατεστημένος στη γενέτειρά του San Pedro de Alcántara, ο Ortega επανέλαβε την καριέρα του με επιτυχία, παρουσιάζοντας το έργο του στην Ισπανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η γλώσσα του συνέχισε να εξελίσσεται, δείχνοντας επιρροές από τον πρωιμητισμό και την ιταλική μεταφυσική ζωγραφική. Ο Ortega τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Ζωγραφικής της Bienal Hispanoamericana de Arte στη Habana (1953), το 1968 του αφιερώθηκε μια μονογραφική αίθουσα τιμής στην Εθνική Έκθεση Καλών Τεχνών και το 1970 πραγματοποιήθηκε μια αναδρομική έκθεση στο Casón de Buen Retiro στη Μαδρίτη, που αποτέλεσε την οριστική του αναγνώριση. Σήμερα διατηρούνται έργα του στη Fundación που φέρει το όνομά του στη Badajoz, καθώς και στο MNCARS στη Μαδρίτη και το Μουσείο Καλών Τεχνών της Badajoz, μεταξύ άλλων συλλογών.