sylvain barberot - Skull #2

Μούλαζ ενός ανθρώπινου κρανίου που έχει κατασκευαστεί από εποξική ρητίνη και καλύπτεται με φύλλο χρυσού 24 καρατίων.

Εδώ και σε αυτά τα έργα, ο χρόνος είναι παγιδευμένος μέσω της χρήσης του κρανίου ως διαχρονικής, αμετάβλητης και παγωμένης υποστήριξης. Οι χρονικότητες συγκρούονται και το σκοτάδι της ιδέας που έχουμε για το θάνατο υποτάσσεται στη λάμψη του φύλλου χρυσού, που αντανακλά με τη λάμψη του το φως.
Έργο τέχνης είναι κατ’ ουσίαν μια ματαιότητα. Αντανακλά την επιθυμία του καλλιτέχνη να αντικειμενοποιηθεί για να επιβιώσει στο χρόνο και απαντά στη ματαιότητα της ιδέας του καλλιτέχνη δαίμονα. Η μνήμη δεν είναι σταθερή, παραμένει να έρχεται χωρίς ποτέ να εδραιώνεται σε ένα άπειρο. Η εξαφάνισή της είναι η μόνη της λύση.


Διεθνής καλλιτέχνης, η δουλειά του βασίζεται στη διχοτομία που υπάρχει ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη. Η μνήμη είναι, κατά τη γνώμη μου, το απαραίτητο στοιχείο που συνδέει το σώμα μας με τον κόσμο. Ωστόσο, ενώ ο πολιτισμός μας προσπαθεί να χαράξει την ιστορία με το σφυρί, εγώ επιμένω να αναστέλλω, να αποδομώ, ακόμη και να διαγράφω τη δική μου μνήμη. Μια μεγάλη προσπάθεια η άσκηση της λήθης... Το σώμα είναι απλώς η υποστήριξη αυτής της μνήμης, στην οποία εξαρτάται, ή ακόμα και χρειάζεται. Το χτίζει, το μοντελοποιεί και το μεταμορφώνει. Και αν η αναμνηστική μνήμη προέρχεται από τα ελληνικά, όπως η ανάβαση της ανάμνησης, εγώ την καταδιώκω για να μπορέσω να τη διαχωρίσω καλύτερα.