Αρχαία Ρωμαϊκή Μπρούντζος Δαχτυλίδι που απεικονίζει ένα ζώο (χωρίς τιμή ασφαλείας)

δαχτυλίδι που απεικονίζει ένα ζώο
Χαλκός
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Ρωμαϊκός
1ος - 3ος αιώνας μ.Χ.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 22 mm x 24 mm
Καλή κατάσταση
Προέλευση: Από γερμανική ιδιωτική συλλογή, αποκτηθέντα μεταξύ 1980 - 1990.

Συνοδεύεται από πιστοποιητικό γνησιότητας και άδεια εξαγωγής

Εάν υποβάλετε προσφορά εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κερδίσετε το προϊόν, θα πρέπει να υποβάλουμε αίτηση για άδεια εξαγωγής για τη χώρα σας και η αποστολή θα διαρκέσει 3 έως 5 εβδομάδες.

Οι ρωμαϊκοί δακτύλιοι εξυπηρετούσαν τρεις βασικές λειτουργίες: ως δείκτες κοινωνικής θέσης, προσωπικά αναγνωριστικά για επίσημη χρήση και καθαρά ως διακόσμηση. Στην πρώιμη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, ένας απλός σιδερένιος δακτύλιος (anulus ferreus) φοριόταν από ελεύθερους άνδρες πολίτες ως απλό σύμβολο κοινωνικής θέσης. Με την πάροδο του χρόνου, το δικαίωμα να φορούν τον πιο επιβλητικό χρυσό δακτύλιο (ius anuli aurei) έγινε διακριτικό προνόμιο που αρχικά περιοριζόταν σε γερουσιαστές και αργότερα επεκτάθηκε σε μέλη της ιππικής τάξης (equites). Αυτή η διάκριση έκανε το υλικό του δακτυλίου σαφές, ορατό δείκτη της τάξης και του πλούτου ενός άνδρα. Ο πιο λειτουργικός τύπος ήταν ο σφραγιδόλιθος, ή δακτύλιος σφραγίδας, που είχε χαραγμένη μια διακόσμηση—ένα ένταλγιο—σε μια μεταλλική βάση ή, πιο συχνά, σε πολύτιμο λίθο. Αυτό το χαραγμένο σχέδιο, συχνά απεικόνιζε πορτρέτο, μυθολογικό χαρακτήρα ή προσωπικό σύμβολο, και πιεζόταν σε καυτό κερί για να σφραγίσει έγγραφα, σηματοδοτώντας την αυθεντική ταυτότητα και την εξουσία του φορέα, όπως σήμερα μια υπογραφή.

Το στυλ και το υλικό των ρωμαϊκών δαχτυλιδιών εξελίχθηκαν σημαντικά με την επέκταση της Αυτοκρατορίας. Ενώ τα πρώτα δαχτυλίδια ήταν απλά από σίδηρο ή χαλκό, η εισροή πλούτου από κατακτήσεις και εμπορικές οδούς έκανε το χρυσό και τις εισαγόμενες πολύτιμες πέτρες (όπως το γαρνίτη, το καρνελλιανό, την αχάτη και την αμέθυστο) ευρέως διαθέσιμα. Αυτό οδήγησε σε μια τάση προς όλο και πιο πολυτελή και διακοσμητικά σχέδια, ιδίως από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Τα δαχτυλίδια έγιναν πιο βαριά, ενσωματώνοντας μεγαλύτερες πολύτιμες πέτρες, και οι ρωμαϊκοί συγγραφείς συχνά σατίριζαν τους νεόπλουτους που φορούσαν εμφανώς πολλαπλά, βαριά δαχτυλίδια σε κάθε δάχτυλο. Τεχνικές όπως η διάτρηση και η χρήση διαφόρων σκαλισμάτων λίθων (opus interrasile) ανέδειξαν το υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας των ρωμαϊκών κοσμηματοποιών, σε stark αντίθεση με την αυστηρότητα της πρώιμης Δημοκρατίας.

Πέρα από την κοινωνική θέση και τη χρήση σε επίσημες περιστάσεις, οι δακτύλιοι είχαν σημαντική συναισθηματική και προστατευτική σημασία για τους Ρωμαίους. Πιστεύεται ευρέως ότι διαδόθηκαν η ιδέα του αρραβώνα ή του γαμήλιου δακτυλίου, που δινόταν στη νύφη ως σύμβολο του δεσμευτικού νομικού και οικονομικού συμβολαίου του γάμου. Οι πρώιμοι ρωμαϊκοί αρραβωνιαστικοί δακτύλιοι ήταν συχνά απλές σιδερένιες ταινίες, μερικές φορές με μοτίβο κλειδιού για να συμβολίζουν την εξουσία της συζύγου πάνω στην οικογενειακή περιουσία. Τα μεταγενέστερα στυλ, γνωστά ως Fede rings (fede σημαίνει 'πίστη'), απεικόνιζαν δύο ενωμένα χέρια (dextrarum iunctio) για να συμβολίζουν τη συμφωνία, την πιστότητα και τη ένωση του ζευγαριού. Επιπλέον, πολλοί δακτύλιοι, ιδιαίτερα αυτοί με πολύτιμους λίθους ή με χαραγμένα σύμβολα όπως ο Όφις (για προστασία και ανανέωση) ή ο Δελφίνι (για καλή τύχη), φοριούνταν ως φυλαχτά για να αποτρέψουν το κακό ή να διασφαλίσουν την ευημερία του φορέα.