Αρχαία Ελληνική Αγγειοπλαστική Κύπελλο, από την BONHAMS. Ισπανική άδεια εξαγωγής. (χωρίς τιμή ασφαλείας)

ΠΡΟΪΟΝ: Σκύφος
ΥΛΙΚΟ: Χειροτεχνία
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Ελληνικός
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: 4ος - 2ος αιώνας π.Χ.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 67 mm x 144 mm x 84 mm
Καλή κατάσταση
ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ: Πρώην γερμανική ιδιωτική συλλογή, αποκτήθηκε πριν από τη δεκαετία του 2000, πρώην δημοπρασία του οίκου Bonhams

Έρχεται με Πιστοποιητικό Αυθεντικότητας και άδεια εξαγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εάν πραγματοποιήσετε προσφορά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και κερδίσετε το αντικείμενο, πρέπει να ζητήσουμε μια νέα άδεια εξαγωγής στη χώρα σας και η αποστολή θα καθυστερήσει μεταξύ 3 - 5 εβδομάδων.

Ο σκύφος είναι μια θεμελιώδης μορφή αρχαίας ελληνικής κεραμικής, γνωστή κυρίως ως βαθύ, δίλαβο κύπελλο που χρησιμοποιείται εκτενώς για κρασί. Σε αντίθεση με την πιο ρηχή κύλικα, ο σκύφος έχει ένα αξιοσημείωτα βαθύτερο σώμα και συχνά βρίσκεται σε χαμηλή, πλατιά βάση ή καθόλου. Οι λαβές του αποτελούν ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό και διατίθενται σε δύο κύριες ποικιλίες: οριζόντιες, θηλιές σε σχήμα αυτιού που προεξέχουν από το χείλος (κοινές τόσο στον κορινθιακό όσο και στον αθηναϊκό ρυθμό) ή σε μικτό σχεδιασμό όπου η μία λαβή είναι οριζόντια και η άλλη κάθετη, ένας τύπος που μερικές φορές είναι γνωστός ως γλαύξ (κουκουβάγια) σκύφος. Η στιβαρότητα και η χωρητικότητα του σκύφου τον καθιστούσαν ένα δημοφιλές σκεύος για καθημερινή κατανάλωση και ιδιαίτερα κατάλληλο για το συμπόσιο, όπου οι άνδρες έπιναν μόνο το ποτό, όπου ήταν βασικό στοιχείο της κοινωνικής και τελετουργικής κατανάλωσης.

Το σχήμα του σκύφου παρέμεινε αξιοσημείωτα σταθερό από τη Γεωμετρική περίοδο (περίπου 900–700 π.Χ.) και μετά, με τη διακόσμησή του να εξελίσσεται παράλληλα με τις σημαντικές στυλιστικές αλλαγές στην ελληνική αγγειογραφία. Τα πρώιμα παραδείγματα ήταν διακοσμημένα με γεωμετρικά μοτίβα της εποχής, όπως μαιάνδρους και μοτίβα σκακιέρας. Καθώς ξεκίνησαν η ανατολίζουσα και στη συνέχεια η αρχαϊκή περίοδος, ο σκύφος έγινε καμβάς για τα αναδυόμενα εικονιστικά στυλ. Διακοσμούνταν συχνά με την τεχνική του μελανόμορφου, όπου οι σιλουέτες των μορφών ζωγραφίζονταν σε κόκκινο πηλό φόντο, και αργότερα με την τεχνική του ερυθρόμορφου, η οποία επέτρεπε μεγαλύτερη λεπτομέρεια και φυσιοκρατισμό στην απεικόνιση ανθρώπινων και μυθολογικών σκηνών. Αυτή η συνέχεια στη μορφή, σε συνδυασμό με τα εξελισσόμενα διακοσμητικά στυλ, υπογραμμίζει τη διαρκή σημασία του σκύφου στην ελληνική κοινωνία.

Ο σκύφος χρησίμευσε ως μέσο για μερικές από τις καλύτερες αφηγηματικές τέχνες που παρήχθησαν στην αρχαία Ελλάδα, προσφέροντας γνώσεις για την ελληνική μυθολογία, την καθημερινή ζωή και τις τελετουργίες του συμποσίου. Οι ζωγράφοι χρησιμοποίησαν τη βαθιά, καμπύλη επιφάνεια για να απεικονίσουν σύνθετες σκηνές, που συχνά απεικόνιζαν θεούς, ήρωες ή τη θορυβώδη φύση της ομάδας που έπινε. Πέρα από την τερακότα, οι σκύφοι ήταν επίσης κατασκευασμένοι από πολύτιμα μέταλλα όπως ασήμι και χρυσό, υποδεικνύοντας την αξία τους ως εκλεκτά αντικείμενα για επίδειξη και ανάμνηση. Ενώ η βαθιά μορφή κυπέλλου εξασφάλιζε πρακτικότητα για την κατανάλωση ποτού, οι ζωγραφισμένες σκηνές μετέτρεψαν το αγγείο σε ένα φορητό έργο τέχνης, εδραιώνοντας τη θέση του σκύφου όχι μόνο ως αρχαίου αγγείου, αλλά και ως πολιτιστικού τεχνουργήματος αναπόσπαστο για την κατανόηση του κοινωνικού και καλλιτεχνικού τοπίου του ελληνικού κόσμου.