Sawaya & Moroni - Ποτήρι (6) - Κρύσταλλο

Έξι όμορφα, λεπτά σαν χαρτί, γυαλιά νερού από κρύσταλλο Sawaya & Moroni, Ιταλία, περίπου το 2000. Στην αυθεντική τους συσκευασία, με ενισχυμένη επένδυση.

Διαστάσεις σε εκ. (Υ x Β): 8,2 x 9,3

Ως καινούρια γυαλιά, κουτί με σημάδια χρήσης.

Ασφαλής αποστολή.

Η Sawaya & Moroni εμφανίζεται στη διεθνή σκηνή του σχεδιασμού το 1984, σχετικά γρήγορα, συνδυάζοντας το επαγγελματικό ταλέντο του αρχιτέκτονα και σχεδιαστή William Sawaya με την επιχειρηματικότητα του Paolo Moroni. Η εταιρεία έχει πλέον καθιερωθεί ως κατασκευάστρια επίπλων σχεδιασμού υψηλής ποιότητας.

Και οι δύο εταίροι προέρχονται από περιοχές που δεν σχετίζονται με τα έπιπλα, οπότε η έλλειψη οικογενειακής παράδοσης που πρέπει να σεβαστεί και να μεταδοθεί, χαρακτηριστική αυτής της περιοχής, γίνεται ένα θετικό στοιχείο, ελεύθερο από κάθε εννοιολογικό και παραγωγικό περιορισμό. Χάρη σε αυτήν την ελευθερία γεννιέται μια συλλογή περιορισμένων εκδόσεων υπογεγραμμένων από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, του design και της τέχνης, μαζί με μια πληθώρα επίπλων, ασημικών και αντικειμένων που έχουν βρει θέση σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία design σε όλο τον κόσμο.

Κάθε προϊόν έχει μια ιστορία. Στην πορεία του αιώνα μας, οι καλλιτεχνικές αξίες έχουν σταδιακά διεισδύσει σε διάφορους τομείς, έτσι ώστε η καλλιτεχνική σημασία να αποδίδεται σε πολλά αντικείμενα που αρχικά σχεδιάστηκαν για άλλους σκοπούς. Τα άκρα των αισθητικά προσανατολισμένων μεταμορφώσεων σχεδόν οποιουδήποτε αντικειμένου και προϊόντος μπορούν να βρεθούν σε διάφορα καλλιτεχνικά κινήματα. Ένα από αυτά είναι το Dada, το οποίο παράδοξα καλούσε τον θεατή να δει τα πιο καθημερινά βιομηχανικά προϊόντα ως έργα τέχνης. Ένα άλλο ήταν η Pop Art, η οποία κατεύθυνε το ρεύμα των εικόνων των μέσων ενημέρωσης και των προϊόντων μαζικής κατανάλωσης προς το μύλο της τέχνης. Στην Ιταλία, είχαμε επίσης το κίνημα Poor Art, του οποίου σκοπός ήταν να χρησιμοποιήσει την τέχνη για να διασώσει ακόμη και τα λιγότερο πολύτιμα απορρίμματα της βιομηχανοποιημένης κοινωνίας, όπως τα φτωχά υλικά του σιδήρου, του χαρτιού και τούβλου.

Η σοφία της hindsight αποδεικνύει τη λογική πίσω από αυτές τις εξελίξεις: με ένα βαθμό αλαζονείας, η καλλιτεχνική ποιότητα αποδίδονταν από την αγορά σε αντίθεση με την υλική αξία του έργου και πάνω απ' όλα σε αντίθεση με την πραγματική εργασία που καταβλήθηκε για την επίτευξη του τελικού αποτελέσματος. Αυτό ήταν σίγουρα ένα από τα πιο παράλογα και προκλητικά φαινόμενα της εποχής μας, καθώς η τέχνη φαινόταν να έχει γίνει ένας τρόπος να αποδίδεται μια υπερβολική αξία (πρώτα αισθητική, αλλά και ως συνέπεια και οικονομική) σε ένα αντικείμενο που είχε ελάχιστη εσωτερική αξία όσον αφορά τα υλικά, την τεχνική και την εργασία.

Η σημερινή παρουσίαση μιας συλλογής καλλιτεχνικών ασημένιων κομματιών αποτελεί επομένως πρόκληση σε αυτήν την αντίληψη. Κάθε αντικείμενο στη συλλογή - είτε ένα καντήλι είτε ένα μπολ φρούτων, ένα δίσκο ή μια καράφα - είναι πρακτικά μοναδικό, έντονα ατομικό και εξαιρετικό, σε αντίθεση με την προσέγγιση των «πολλαπλών» και την ευρέως διαδεδομένη τεχνική αναπαραγωγιμότητα που τόσο συχνά χρησιμοποιείται και καταχράται στις τέχνες. Αλλά σε αυτή τη συλλογή ασημένιων, δεν καθορίζει τόσο η ποιότητα του υλικού τον χαρακτήρα του προϊόντος όσο η συσσώρευση μιας μακράς, αργής, πολύπλοκης διαδικασίας επεξεργασίας και εργασίας, μια προσέγγιση που ανατρέπει την έννοια της αποδοχής αξίας σε ένα έργο τέχνης με εντελώς αυθαίρετο τρόπο, αποδίδοντας αισθητική αξία σε τεχνικά φτωχά αντικείμενα που δημιουργούνται χωρίς καμία δεξιοτεχνία.

Καθένα από αυτά τα ασημένια αντικείμενα έχει την μοναδικότητα ενός πρωτοτύπου, καθώς το καθένα είναι πρακτικά χειροποίητο. Αν και η παραγωγή προηγείται από μια λεπτομερή μελέτη σχεδιασμού, τα αποτελέσματα επιτυγχάνονται ατομικά μέσω της πολύπλοκης διαδικασίας χειροτεχνίας, μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Οι αρχιτέκτονες και οι σχεδιαστές που σχεδίασαν τη συλλογή είναι γνωστοί και εξαιρετικά αυθεντίες. Όμως, η συμβολή των τεχνιτών στη μετατροπή του σχεδιασμού σε προϊόν απολαμβάνει ίση ποιότητα και αυθεντία, αν και είναι λιγότερο γνωστοί. Αν και αυτά τα κομμάτια είναι αποτέλεσμα διαδοχικών στρώσεων τόσο βαθιάς σχεδιαστικής αντίληψης, χειροτεχνίας και καλλιτεχνικής φροντίδας που αξίζουν να εκτίθενται σε μουσείο, αυτό δεν σημαίνει ότι παραμελούν τους λειτουργικούς τους στόχους: ένα αυθεντικό έργο τέχνης δεν χρειάζεται να φοβάται την χρήση.

Ένα δίσκος ή ένα καντήλι φτιαγμένο με αυτόν τον τρόπο είναι ένα «ευγενές» αντικείμενο και ένα έργο τέχνης εξαιτίας αυτού του τρόπου σύνδεσης του εννοιολογικού σχεδιασμού και της δημιουργικής διαδικασίας. Με αυτόν τον τρόπο, κάθε ένα από αυτά τα ασημένια αντικείμενα αφηγείται μια ιστορία. Δεν πρόκειται για κομμάτια που σχεδιάστηκαν μια φορά και για πάντα και στη συνέχεια μαζικής παραγωγής από μια βιομηχανία που χρησιμοποιεί σύγχρονες καλλιτεχνικές παρεξηγήσεις για να διαδώσει και να αυξήσει την αξία τους.

Τα κομμάτια που παρουσιάζονται εδώ είναι όλα μοναδικά, το καθένα έχει πάντα μια ιστορία να πει: την ιστορία που τα έχει φέρει ξεχωριστά στο ορατό τους αποτέλεσμα, όπως ακριβώς και το πορτρέτο που έχουμε όλοι εμείς για τον εαυτό μας, που δείχνει πώς έχουμε αναπτυχθεί ως ατομικοί άνθρωποι.

Η μάρκα Sawaya & Moroni είναι κυρίως γνωστή για την έρευνα και τον εννοιολογικό σχεδιασμό της, καθώς και για τις τολμηρές συνεργασίες της με αρχιτέκτονες όπως οι Jean Nouvel, Daniel Libeskind, Dominique Perrault, Michael Graves, OM Ungers, Massimiliano Fuksas, Zaha Hadid, Charles Jencks, Kazuo Shinohara, Ettore Sottsass, Adolfo Natalini, Jakob + MacFarlane, Hani Rashid, Mario Bellini, Jean-Michel Wilmotte, αλλά και για τα σχεδιαστικά έργα που υπογράφονται από τον ίδιο, William Sawaya, και καλλιτέχνες ή σχεδιαστές όπως Ron Arad, Michael Young, Richard Hutten, John Maeda, Toshiyuki Kita, Borek Sipek, Toni Cordero, Platt + Young, Christian Ghion, Mario Cananzi, Jeannot Cerutti, Terry Dwan, Matt Sindall, Veit Streitenberger, Luigi Serafini, Marco Mencacci, Tim Watson, Setsu + Shinobu Ito και άλλους.