Miroslav Spadrna(Pintorcheco) - Esperando nueva vida-waiting for new life XL no reserve

Oczekując na nowe życie
Akrilik na płótnie 100+80cm Miroslav Spadrna (czeski malarz) 2006-2024 z Hiszpanii.
Miroslav Spadrna to czeski malarz, urodzony w 1968 roku w České Budějovice, Czechy. Już przed studiami na Akademii Sztuk Pięknych malował i sprzedawał wiele swoich prac. W wieku 21 lat był znany w Niemczech, Holandii i innych krajach europejskich. W wieku 25 lat sprzedał ponad 1000 dzieł na całym świecie. W wieku 40 lat porzucił komercyjną sztukę, by głęboko zanurzyć się w swoim własnym artystycznym świecie. Opuszczał dom i wcześniejsze życie, by tworzyć sztukę na ulicy, bliżej ubóstwa, samotności i pasji. Ta zmiana odmieniła jego styl, myślenie i technikę. W wieku 43 lat rozpoczął kolejny etap w swojej karierze artystycznej. Dla Spadry sztuka to przestrzeń absolutnej wolności, miejsce, gdzie można odnaleźć istotę rzeczy i najgłębsze uczucia bytu. To tam jedynym miernikiem czasu jest pociągnięcie pędzla. Tworzenie lub rekonstrukcja życia na płótnie, papierze czy w rzeźbie to dla niego najbardziej wzniosły akt. Jego wyróżnienia obejmują Nagrodę Artysty Europejskiego w 2023 roku w Mediolanie we Włoszech, a w 2021 roku został mianowany Koordynatorem Sztuki i Malarstwa w Czechach. Jego prace wystawiane były na wystawach zbiorowych, m.in. na Wystawie Zbiorowej w Berja, Andaluzja, Hiszpania, w 2023 roku. Jego dzieła otrzymały pozytywne recenzje w Hiszpanii i pojawiły się w publikacjach. W 1997 roku odbył rezydencję artystyczną w Garachico na Wyspach Kanaryjskich, Hiszpania. Spadrna jest uznanym i nagradzanym artystą, który był publikowany w różnych mediach. Od 2 kwietnia 2024 roku jest członkiem Galerii Sztuki Wizualnej Chicote w Hiszpanii. Jego prace można znaleźć na wielu stronach internetowych, co odzwierciedla jego ewolucję jako artysty. Jego twórczość jest pełna energii i tekstury, odzwierciedlając głębokie powiązanie z sztuką jako środkiem wyrazu najgłębszych doświadczeń ludzkich.
Miroslav Spadrna alias pintorcheco
Intymna podróż między światłem, naturą a esencją
Por Antonio Sánchez. Dyrektor i kurator galerii sztuki 1819.
Ta kolekcja to symfonia malarska, oscylująca między abstrakcją a figuracją, integrując strukturę wizualną z emocjonalnym ładunkiem przenikającym każdą pracę. W pokazie techniki impresjonistycznej i ekspresjonistycznej artysta eksploruje symbiotyczny związek między człowiekiem a naturą, gdzie formy, kolor i tekstury łączą się w wizualną choreografię o dużej intensywności. Grube i kanciaste pociągnięcia, nakładane techniką impasto i energiczne kreski, nadają powierzchni niemal dotykalną trójwymiarowość, zapraszając widza do zanurzenia się w materialność każdej pracy.
Paleta kolorów kolekcji jest gęsta i wielowymiarowa, bawiąc się żywą gamą niebieskich, zielonych i ziemistych odcieni, kontrastując z akcentami intensywnych czerwieni i pomarańczy. Wybór tych barw nie jest przypadkowy, lecz odpowiada poetyckiemu przekazowi, w którym chłodne odcienie sugerują spokój i introspekcję, podczas gdy ciepłe kolory pełnią funkcję wizualnych kontrapunktów energii i pasji. Czerwienie, szczególnie z odcieniami karminu i szkarłatu, wyróżniają się w niektórych figurach i elementach naturalnych, sugerując zarówno żywotność życia, jak i przemijanie chwil uchwyconych na płótnie.
Artysta wykorzystuje teksturę jako kluczowy element wyrazu w kompozycji. Nakładanie grubych warstw oleju i akrylu, rozdzieranych i nakładanych na siebie w różnych kierunkach, nadaje każdemu dziełu wizualną gęstość, odzwierciedlającą złożoność świata naturalnego. To podejście teksturalne nie tylko podkreśla materialność malarstwa, ale także tworzy otaczającą, niemal immersyjną atmosferę, która umieszcza widza w przestrzeni liminalnej między tym, co namacalne, a tym, co niematerialne. Pociągnięcia stają się gestualne, z ukrytą energią, sugerując puls organicznego życia, tworząc swoisty język malarski, który nawiązuje zarówno do efemeryczności, jak i wieczności.
Pod względem kompozycyjnym artysta kwestionuje konwencje symetrii i porządku formalnego, tworząc sceny, które przywołują kontrolowany chaos natury. Elementy układają się w dynamiczną równowagę, gdzie pozornie losowe rozmieszczenie postaci i krajobrazów odpowiada wewnętrznej logice asymetrycznej harmonii. To podejście tworzy napięcie wizualne, które utrzymuje wzrok w ciągłym ruchu, przemierzając każdy centymetr płótna w poszukiwaniu ukrytych szczegółów i głębszych znaczeń.

Kompozycja ta staje się w ten sposób interaktywnym doświadczeniem, przestrzenią, w której oko widza swobodnie się porusza, odkrywając nowe warstwy i perspektywy przy każdym spojrzeniu. Jednym z najbardziej zauważalnych aspektów tej serii jest sposób, w jaki przedstawiana jest figura ludzka w stanie fuzji z otoczeniem. W kilku dziełach ciała wydają się wyłaniać z krajobrazu, jakby były naturalnymi przedłużeniami drzew, wody lub ziemi. Ta integracja podkreśla ideę wewnętrznego połączenia między człowiekiem a naturą, więź, która wykracza poza zwykłe współistnienie, przemieniając się w związek symbiotyczny i duchowy. Figura ludzka nie jest przedstawiana jako odosobniony byt, lecz jako nieodłączny element ekosystemu wizualnego, który ją otacza, w wiecznym uścisku z kosmosem.
Przestrzeń obrazowa w tej kolekcji jest głęboko atmosferyczna, zbudowana z warstw przezroczystości i nieprzezroczystości, które sugerują różne płaszczyzny głębokości. Nakładanie się warstw veladuras i plam koloru tworzy iluzję ruchu, jakby sam pejzaż oddychał i przemieniał się przed naszymi oczami. Ta technika, łącząca sfumato z kontrastami światła i cienia, dodaje dziełom niemal eteryczną wymiarowość, otaczając postacie mgłą, która czyni je unoszącymi się widmami w równoległym wszechświecie.

Narracja ukryta w kolekcji opiera się na uniwersalnych tematach takich jak czas, metamorfaza i trwałość natury. Każde dzieło działa jak fragment większej opowieści, gdzie powtarzające się elementy – drzewa, woda i postaci ludzkie – pełnią funkcję archetypicznych symboli odnoszących się do wieczności i cyklu życia. Drzewa, z głębokimi korzeniami i wznoszącymi się gałęziami, symbolizują stabilność i więź z ziemią, podczas gdy woda, z jej nieustannym przepływem, odzwierciedla nieuchronny upływ czasu i przemianę. Obecność ludzka natomiast ukazuje się w stanie kontemplacji lub ruchu, jakby była świadoma swojej przemijalności wobec ogromu otaczającego krajobrazu.
Użycie światła to kolejny kluczowy aspekt w budowaniu tych naładowanych symbolizmem atmosfer. Oświetlenie, miękkie i rozproszone, emanuje z różnych punktów kompozycji, tworząc subtelne kontrasty, które ujawniają i ukrywają fragmenty krajobrazu. To światło nie jest tylko narzędziem technicznym, lecz symbolem transcendencji; staje się metaforą świadomości i percepcji, oświetlając widoczne części, jednocześnie sugerując, że w półmroku kryje się znacznie więcej. Światło w tym sensie prowadzi widza w podróż introspekcyjną, czyniąc go współuczestnikiem dzieła jako eksploratora tajemnic i znaczeń zamieszkujących każdy zakamarek płótna.