maismenos - Porto #2

To jest szablon używany na ulicach przez Miguel Januário, przekształcony w dzieło.
To jest karton pomalowany sprayem, a po użyciu na ulicach został przemalowany na czarno i niebiesko, tworząc unikalne dzieło sztuki. Posiada kilka śladów, taśmę i zarysowania od użytkowania (zobacz zdjęcia).

To część powiedzenia Almeida Garrett i zostało stworzone jako krytyka polityki cenzury w mieście Porto tuż przed pandemią. Jest częścią zestawu czterech szablonów, z których wszystkie wykonane są z fraz odnoszących się do miasta, a części 'złe' zostały wycięte niebieskim sprayem (przypominającym niebieski ołówek używany podczas dyktatury do cenzurowania tego, co nie było akceptowane przez reżim).

To mały fragment historii sztuki ulicznej w Portugalii i unikalna relikwia.


Miguel Januário jest portugalskim artystą urodzonym w 1981 roku. Ukończył projektowanie komunikacji i obecnie studiuje na studiach doktoranckich z zakresu designu na FBAUP. Był współpracownikiem przestrzeni kulturalnej Maus Hábitos i dyrektorem artystycznym Ivity Brand Corp. Obecnie pełni funkcję Head of Art for Sustainability w CEiiA. Jest członkiem PCP. Jest autorem ‘±MaisMenos±’, projektu interwencyjnego, który stał się odniesieniem na skalę krajową i międzynarodową w sztuce miejskiej. Reprezentowany jest przez galerię Underdogs w Lizbonie. Równocześnie jest autorem KissMyWalls, projektu o silnym aspekcie miejskim związanym z graffiti, reklamą, pisaniem i interwencją, obejmującego różne heteronimy artystyczne – Caos, Mr. tożsamość wizualna i estetyka. Wystawiał i/lub współpracował z renomowanymi artystami międzynarodowymi, takimi jak Vhils, Shepard Fairey (Obey), Futura, Felipe Pantone, Barry McGee, Swoon, AddFuel, Wasted Rita, Icy and Sot, Bordalo II, Mosaik, Ram, Gonçalo Mar, Nomen i wieloma innymi.
On tworzy innowacyjne i prowokujące prace, zarówno w przestrzeniach wewnętrznych, jak i zewnętrznych, w różnych mediach – od wideo po instalacje rzeźbiarskie, od malarstwa po performance. Oprócz licznych nielegalnych interwencji w sztukę publiczną w różnych krajach, projekt był również prezentowany na wystawach indywidualnych i zbiorowych w różnych instytucjach, m.in. w Galerii Vera Cortês (Lizbona, 2010), MACE – Muzeum Sztuki Współczesnej w Elvas (Elvas, 2011, 2014), Galerii Underdogs (Lizbona, 2013, 2014, 2015, 2021), Caixa Cultural (Rio de Janeiro, São Paulo i Brasília, 2014), Muzeum Côa (Vila Nova de Foz Côa, 2015), Centrum Sztuki Współczesnej Graça Morais (Bragança, 2015), MUDE–Muzeum Designu i Mody (Lizbona, 2016), Muzeum José Malhoa (Caldas da Rainha, 2016), MACRO–Muzeum Sztuki Współczesnej w Rzymie (Rzym, 2016), Galeria Wunderkammern (Rzym, 2017), Galeria Celaya Brothers (Miasto Meksyk, 2018), Arco Lisboa (Lizbona, 2018), WTF Gallery (Bangkok, 2018), Interferências MAAT (Lizbona, 2022) oraz ważne festiwale i wydarzenia artystyczne, takie jak Walk&Talk Festival (São Miguel, Azory, 2011), Guimarães Capital Europeia da Cultura (Guimarães, 2012), La Tour Paris 13 (Paryż, 2013), Festival de Lãs (2014), Esporo (Proença-a-Nova, 2022), Festival Nuart (Stavanger, 2014, 2017), TrashPlant Festival (Tenerife, 2018), Roskilde Festival (Roskilde, 2018), Forgotten Project (Rzym, 2016), Iminente Festival (2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2022), Emergengy Iminente Festival (2020), Iminente Festival Rio de Janeiro (2019), Iminente Festival Londyn (2017), Iminente Festival Marsylia (2022), Alter Ego Macau (2018), Mulheres Saramaguianas z Centrum Português de Serigrafia i Fundação José Saramago (2022), Esporo (2022), NEBFest Bruksela (2022), Cáceres Abierto (2023). ±MaisMenos± był również tematem dwóch wystąpień TED, na TEDxLuanda (Luanda, 2014) i TEDxPorto (Porto, 2015), oraz innych publicznych i akademickich prelekcji.