Anton von Werner (1843-1915) deutscher Maler (u.a. Kaiserproklamation!) - Eigenhändiges Albumblatt mit Spruch - 1893

Anton von Werner (1843-1915) niemiecki malarz (m.in. proklamacja cesarza!)

- Ręcznie pisany arkusz z cytatem „Wo einer Platz nimmt / Muß der andre rücken”.
Znaki wodne, patrz zdjęcia.

- datowane w Berlinie, luty 1893

Anton Alexander von Werner (* 9 maja 1843 w Frankfurcie nad Odrą; † 4 stycznia 1915 w Berlinie) był niemieckim malarzem. Pozostawił po sobie obrazy historyczne namalowane w fotografującej manierze i do dziś reprodukowane. Ten bardzo zajęty artysta i polityk sztuki jest uważany w historii niemieckiego malarstwa również za głównego przedstawiciela wilhelminizmu, głównie ze względu na swoje odrzucenie nowoczesnej sztuki.

Od późnych lat osiemdziesiątych powstało wiele portretów książąt, wojskowych, dyplomatów, polityków i twórców sztuki na zamówienie, w tym kilka znanych portretów Bismarcka, z których ten z 1888 roku, Bismarck przy stole Rady Federalnej, znajduje się w budynku Reichstagu w Berlinie, będąc własnością Republiki Federalnej Niemiec. Zlecenia na przedstawianie wydarzeń historycznych, takich jak założenie Orderu Czarnego Orła, realizował z niechęcią, ponieważ nie mógł sam portretować przedstawionych. Szkice stworzone podczas wojny wykorzystywał jeszcze przez wiele lat do malarstwa gatunkowego: w 1886 powstał obraz 'Wojskowy jeńcy' oraz w 1894 'Podczas marszu przed Paryżem' – obie sceny z życia żołnierza, wyczekujące pokoju, które szeroko rozpowszechniły się w reprodukcjach.

Na berlińskiej katedrze Werner w 1900 roku zaprojektował osiem mozaikowych pól na kopule, które przedstawiają błogosławieństwa z Kazania na Górze, mozaikowe portrety czterech ewangelistów w niszach przypominających konchy w filarach sklepienia oraz trzy witraże w apsydzie z odpowiadającymi im oknami kalotowymi apsydy.

Przyjacielskie relacje miał Werner z Adolphem von Menzel, którego darzył większym szacunkiem, oraz od czasów Karlsruher z pisarzem ludowym Emilem Frommelem.

W 1887 roku prywatne stowarzyszenie Berliner Künstler wybrało Wernera na przewodniczącego. Werner świadomie działał jako przedstawiciel środowiska berlińskich i niemieckich artystów, co przy jego sztywnej koncepcji sztuki jednak zagrażało jedności stowarzyszenia. Pierwszy konflikt w stowarzyszeniu wybuchł w 1892 roku w związku z utworzeniem grupy Elf, wspieranej przez znanych artystów, takich jak Max Liebermann, która prezentowała nowoczesne kierunki i wystawiała niezależnie od corocznego salonu organizowanego przez stowarzyszenie i akademię. Gdy w listopadzie 1892 roku stowarzyszenie umożliwiło wystawę preekspresjonistycznemu malarzowi Edvardowi Munchowi, wywołało to natychmiast ostrą krytykę ze strony członków. Na ich pilnie zwołanym walnym zgromadzeniu większość głosów opowiedziała się za zamknięciem wystawy i odwołaniem komisji wystawowej, co skłoniło część mniejszości do spontanicznego założenia Wolnego Stowarzyszenia Artystów. Werner, jako przewodniczący, nie brał udziału w głosowaniu, lecz wykorzystał konflikt po podjęciu decyzji do usunięcia swoich przeciwników, Hugo Vogela, Franza Skarbina i Augusta von Heyden z grona nauczycieli Akademii Sztuk Pięknych. W kolejnych latach polityka wystawiennicza Wernera przyczyniła się do powstania berlińskiej Secesji.

W Republice Federalnej Golo Mann umieścił go w 1958 roku w szeregu z Paulem Heyse, Felixem Dahnem i Karlem von Pilotym, którym przypisywał „epigonat”, „opóźniony klasycyzm”, „fałszywą renesans” i „brak własnego stylu”.

Niepodważalnym dziedzictwem Wernera są „namalowane relacje o nie do przecenienia wartości dokumentalnej”, takie jak wciąż szeroko znana proklamacja cesarska, choć jej różne wersje zmieniające treściowe przesłanie są już zapomniane.

#C047

Proszę obejrzeć zdjęcia!

Gwarantujemy oryginalność!