Rabindranath Tagore - Three Rabindranath Tagore works: Fruit-Gathering; Sadhana; The Gardener - 1913

„Fruit-gathering” Sir Rabindranath Tagore - Macmillan, Londyn - pierwsze wydanie w Wielkiej Brytanii z 1916 roku - 18cm x 15cm - stan: dobry, oryginalne oprawienie, lekkie ścieranie na krawędziach

„Sadhana, realizacja życia” autorstwa Rabindranatha Tagore - Macmillan, Londyn - pierwsze wydanie w Wielkiej Brytanii, styczeń 1913, wznowienie - 18cm x 15cm - stan: oryginalna oprawa, z lekkim zabrudzeniem i zadrapaniami na okładkach, zanieczyszczenia na stronach.

„The Gardener” autor Rabindranath Tagore - wydawnictwo Macmillan, Londyn - pierwsze wydanie w Wielkiej Brytanii z 1913 roku - z portretem frontowym i faksymilowym podpisem pod spodem - 18 cm x 15 cm - stan: dobry, z lekkim zabrudzeniem i zadrapaniami na okładkach.

Rabindranath Thakur FRAS (bengalski: [roˈbindɾonatʰ ˈʈʰakuɾ];[1] anglicyzowany jako Rabindranath Tagore /rəˈbɪndrənɑːt təˈɡɔːr/ ⓘ; 7 maja 1861[2] – 7 sierpnia 1941[3]), znany również pod pseudonimem Bhanusimha (Słoń Słońce), był bengalskim polihistorem (poetą, pisarzem, dramatopisarzem, kompozytorem, filozofem, reformator społecznym i malarzem) z okresu bengalskiego renesansu.[4][5][6] W 1913 roku Tagore został drugim nie-Europejczykiem, który zdobył Nagrodę Nobla w jakiejkolwiek kategorii, oraz pierwszym tekściarzem, który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.[7] Napisał hymny narodowe Indii i Bangladeszu.

On przekształcił literaturę i muzykę bengalską, a także sztukę indyjską, za pomocą kontekstowego modernizmu pod koniec XIX i na początku XX wieku. Był autorem 'głęboko wrażliwej, nowej i pięknej' poezji Gitanjali. Piosenki poetyckie Tagore’a były postrzegane jako duchowe i zmienne; jego elegancka proza i magiczna poezja cieszyły się dużą popularnością na subkontynencie indyjskim. Był członkiem Royal Asiatic Society. Nazywany 'Bardem Bengalu', Tagore był znany pod przydomkami Gurudev, Kobiguru i Biswokobi.

Bengalski Brahmin z Kalkuty, o rodowodach szlacheckich w dystryktach Jessore i Bardhaman, Tagore pisał poezję jako ośmiolatek. W wieku szesnastu lat wydał swoje pierwsze poważne wiersze pod pseudonimem Bhānusiṃha („Słoń Słońca”), które zostały uznane przez środowisko literackie za dawno utracone klasyki. Do 1877 roku zaczął publikować swoje pierwsze opowiadania i dramaty pod własnym nazwiskiem. Jako humanista, uniwersalista, międzynarodowiec i gorący krytyk nacjonalizmu, potępiał brytyjską rządę i opowiadał się za niepodległością od Wielkiej Brytanii. Jako przedstawiciel Odrodzenia bengalskiego, stworzył obszerny dorobek obejmujący malarstwo, szkice, rysunki, setki tekstów i około dwóch tysięcy piosenek; jego dziedzictwo trwa również dzięki założeniu Uniwersytetu Visva-Bharati.

Tagore zmodernizował bengalskie sztuki, odrzucając sztywne formy klasyczne i opierając się na ograniczeniach językowych. Jego powieści, opowiadania, piosenki, dramaty taneczne i eseje poruszały tematy polityczne i osobiste. Gitanjali, Gora oraz Ghare-Baire to jego najbardziej znane dzieła. Jego poezja, opowiadania i powieści były zarówno chwalone, jak i krytykowane za ich liryzm, kolokwialny ton, naturalizm i refleksję filozoficzną. Jego kompozycje zostały wybrane przez dwa narody na hymny narodowe: 'Jana Gana Mana' Indii i 'Amar Shonar Bangla' Bangladeszu. Hymn narodowy Sri Lanki również był inspirowany jego twórczością. Jego piosenka 'Banglar Mati Banglar Jol' została przyjęta jako hymn stanu Zachodni Bengal.