Jules Atarax (1985) - Don't be afraid, we are always alone II

Dzieło belgijskiego malarza Julesa Ataraxa.

To scena przedstawiona w trzech wersjach. Ta wersja ukazuje małą dziewczynkę z maską w kącie. Jest połączona ze światłem za pomocą swoich ramion. Scena ma na celu ukazanie samotności, strachu i jest dziełem nowego cyklu artysty, który chce bardziej skupić się na inscenizacji.

Obraz olejny. Dostępna jest inna wersja na sprzedaż.

Artysta to podejście anty-pop i jego produkcja jest wyłącznie zarządzana przez wydawnictwa dantesque. Tworzy utwory z czystej pasji. W jego twórczości wyróżniają się dwie główne części. Pierwsza to surowa część, przed 2023 rokiem, oraz bardziej złożona i łagodna po 2023.

Jego dzieła znajdują się w prywatnych kolekcjach w USA, Szwajcarii, Polsce, Niemczech, Belgii, Holandii, Francji i Włoszech.

Jules Atarax to belgijski malarz urodzony w 1985 roku. Wszystko i Nic przeznaczyło artystę do malarstwa. Pochodzący z głębi Walonii, otrzymał wykształcenie inne od tego, z czego był głęboko stworzony: tworzenia i myślenia. Można go było postrzegać jako nowoczesnego Dante wyrzuconego w drugi tysiąclecie. Po latach praktyki pisania, zdecydował się w 2019 roku podjąć malarstwo.

Pomysł ten narodził się w nim po konfrontacji z abstrakcyjnym obrazem Williama Turnera „Pejzaż z rzeką i zatoką w tle” w Luwrze. Ekstremalnie poruszony siłą tej abstrakcji, podjął decyzję, że to właśnie malarstwo będzie jego życiową pasją. Postanawia więc dużo nad nim pracować. Jego praktyka malarska jest potężna, oscyluje między brut art, ekspresjonizmem a naiwnym malarstwem, ale także zmierza w kierunku abstrakcji, ponieważ mimo zaawansowanego wieku artysta nadal jest na początku swojej drogi i dużo eksperymentuje.

Van Gogh powiedział, że potrzeba tysiąca płócien i dziesięciu lat, aby stać się dobrym malarzem, Jules Atarax doskonale zdaje sobie sprawę, że musi pracować jeszcze więcej. Jednak jego noga jest już dobrze ugruntowana i możemy rozpoznać jego styl dość łatwo. To przyniosło mu pewne uznanie i pozwoliło sprzedać kilka obrazów na całym świecie. Jego podejście i technika umieszczają go w środku trójkąta Soutine-Basquiat-Condo, dokładnie w centrum neoklasycyzmu. Jego malarstwo emanuje dużą siłą zarówno dzięki użytym kolorom, jak i przez gniewny gest oraz kilka słów użytych tu i tam. Szczególnie poświęcił się kompozycji tak zwanych „halucynowanych” portretów, które ukazują to, co ukryte jest za ludzką maską.

Twierdzi, że jest reprezentantem wielu nurtów i malarzy. Podobnie jak Modigliani, ma dobroczynne i bardzo zainteresowane oko na różne praktyki artystyczne. To, co jest dla niego najważniejsze, to uczciwość podejścia, które go napędza, jeśli uda się mu wydobyć z pracy dodatkową duszę artysty. To znacznie wykracza poza czystą technikę. Raczej mówi o wizji, którą stara się konceptualizować poprzez własne obserwacje i pisanie, pracując nad tym, co nazywa Vitalism. Jego powroty i odskoki między pisaniem a malowaniem pozwalają mu zachować krytyczne spojrzenie na własną praktykę.

On namalował ponad sto płócien, głównie halucynacyjne portrety oraz serię abstrakcyjną, którą nazwał „Overcoming Darkness” i która nadal jest w toku. Jego pierwsza wystawa indywidualna „All Crazy” odniosła dużego sukcesu, co skłoniło go do rozwoju własnego podejścia i tworzenia innych.