Alfred Auerbach (1912–1980) - Berlin Westhafen

Ta sugestywna panorama miasta autorstwa Alfreda Auerbacha (1912–1980) nosi tytuł Studie zu Westhafen i pochodzi z lat 1959–1960, okresu, w którym artysta aktywnie dokumentował powojenną przemianę Berlina. Wykonana techniką mieszanych mediów, kompozycja przedstawia uderzającą scenę przemysłową, prawdopodobnie ukazującą berliński Westhafen (Zachodni Port), główny węzeł logistyczny stolicy. Silna linearna perspektywa torów kolejowych prowadzi widza głęboko w płaszczyznę obrazu, otoczona ciemnymi strukturami architektonicznymi. W tle stylizowane kominy i budynki przemysłowe w miękkich odcieniach fioletu, ochry i szarości tworzą nastrój zarówno refleksyjny, jak i uporządkowany.

Alfred Auerbach był niemieckim malarzem i historykiem sztuki, urodzonym w 1912 roku w Rostocku, a później mieszkającym w Berlinie Zachodnim. Żył i pracował w środowisku intelektualnym powojennego Berlina, dzieląc mieszkanie z wybitnymi postaciami takimi jak wygnany ekspresjonista Fritz Ascher. Chociaż jest mniej znany niż niektórzy jego współcześni, dzieła Auerbacha są historycznie wnikliwe, łącząc realizm dokumentalny z wrażliwością ekspresjonistyczną.

Jego estetyka wpisuje się w dialog z artystami takimi jak Max Beckmann, Ludwig Meidner, Karl Hofer, Werner Heldt, Hans Tombrock i George Grosz, oraz wykazuje podobieństwa z ruchami takimi jak Neue Sachlichkeit i postępowa realizm przemysłowy. Kontrola tonalna i skupienie na atmosferze w tym dziele wywołują paralele z współczesnymi mu artystami, takimi jak Bernhard Heisig, Hans Grundig, Curt Querner, Wilhelm Lachnit i Rudolf Schlichter. Analityczne oko Auerbacha, ukształtowane przez jego background jako historyka sztuki, zbiega się z podejściem bardziej medytacyjnych obserwatorów miejskich, takich jak Otto Dix, Jeanne Mammen, Walter Gramatté i Conrad Felixmüller.

Ta praca dzieli również refleksyjną wrażliwość z artystami takimi jak Paul Citroen, Christian Schad, Josef Scharl, Heinrich Ehmsen, Peter Zadek i Helmut Kolle. Stłumowana, lecz wyrazista paleta Auerbacha może przypominać widzom o cichej głębi psychologicznej obecnej w dziełach Eduarda Bargheera, Ernsta Fritscha i Ewalda Mataré. Chociaż nie był członkiem formalnej grupy, jego praktyka rezonuje z szerszymi kręgami niemieckiego malarstwa powojennego oraz miejskimi dokumentalistami tamtego okresu.

WARUNEK
Ogólnie sprawia wrażenie raczej dobrego do uczciwego stanu. Praca wykazuje wyraźne ślady starzenia się i wcześniejszej obsługi, w tym widoczne brązowienie, lekkie odbarwienia, drobne zużycie krawędzi oraz kilka małych nacięć i zagięć. Pomimo tego papier pozostaje strukturalnie nienaruszony, a kolory nadal są żywe, przy czym obraz zachowuje silną obecność wizualną i charakter zgodny z jego wiekiem.