Antonio Mancini (1852-1930), after - Giovane Violinista

Mocny obraz, który przedstawiono, odnosi się do naśladowcy Antonio Mancini i wyróżnia się ekspresją przedstawionej postaci: młodego człowieka, uchwyconego w momencie emocjonalnego zawieszenia, z wiolonczelą w jednej ręce i tamburynem w drugiej. Dzieło wpisuje się w nurty neapolitańskiego realizmu malarskiego, przeplatane symbolicznymi akcentami i elementami teatralnymi.
Środowisko jest rzadkie, pozbawione wyraźnego kontekstu przestrzennego: z dużą siłą wyłania się postać, ukształtowana przez światło padające pod kątem, które rzeźbi jej rysy i podkreśla głębokie wyraz twarzy: rozwarte usta, skierowane spojrzenie i wyrazista fizjonomia wskazują na silny stan emocjonalny, z melancholijnymi niuansami. Światło pada na twarz i ręce, tworząc wspaniały kontrast chiaroscuro, podkreślając patos chłopca.

Pociągnięcie pędzla jest zwarte, żywe i kursywne, z szybkimi i pewnymi interwencjami, szczególnie w refleksach i detalach dwóch instrumentów. Kolor wydaje się materialny, w czerwieniach, brązach i bielach, nawiązując do lekcji Mancini’ego o malarstwie, które osiąga wymiar rzeźbiarski. Czernie i ziemiste odcienie dominują scenę, podczas gdy jasne akcenty kierują wzrok obserwatora na główne punkty wyrazowe: twarz, skrzypce, krawędź tamburyna.

Obraz należy przypisać do malarstwa introspekcyjnego późnoromantycznego, gdzie portretowany, uwieczniony w nietypowej pozie, podejmuje narrację psychologiczną i evocativną odwołującą się do osobistego przeżycia.

Tkanina pochodzi z prywatnej kolekcji weneckiej.

Oczyszczono w ostatnim stuleciu, równocześnie z restauracją ramy nośnej.

W upominku, jako dopełnienie dzieła, znajduje się piękna drewniana ramka.

Wymiary: 55 cm x 45 cm.