Joan Miro (1893-1983) - Parler Seul - Lithographic licensed print - 2004

Litografia Joana Miró (*)
Ta praca reprodukuje jedną z ilustracji stworzonych pierwotnie przez Miró do zilustrowania książki poezji „Parler Seul” (Mówić Samemu), napisanej przez Tristana Tzarę w 1947 roku.
Zredagowana przez Maeght Editeur w roku 2004.
Wykonane na papierze welinowym bawełnianym o wysokiej gramaturze (220 g).
Podpisano na blaszce.
Pieczęć wydawcy i sukcesji Miró na odwrocie strony.
Zawiera Certyfikat Autentyczności (COA).

Specyfikacje:

Wymiary podpory: 60 x 45 cm
Wymiary obrazu: 42 x 33 cm
2004 rok
- Wydanie: 1000ex.
- Odniesienia: Cramer 17. Rauch 165
- Stan: Doskonały (to dzieło nigdy nie było oprawiane ani wystawiane, zawsze przechowywane w profesjonalnym folderze artystycznym, dlatego jest w idealnym stanie).

Przedmiot będzie starannie manipulowany i zapakowany w wzmocnioną, płaską kartonową paczkę. Wysyłka będzie potwierdzona certyfikatem z numerem śledzenia.

Wysyłka obejmie również pełne ubezpieczenie na wartość końcową dzieła z pełnym zwrotem w przypadku utraty lub uszkodzenia, bez żadnych kosztów dla kupującego.

(*) Joan Miró (1893-1983) urodził się w Barcelonie, gdzie dorastał i rozpoczął naukę artystyczną. Uczęszczał do Akademii La Llotja wbrew woli rodziców, którzy chcieli, aby pracował w bardziej tradycyjny sposób. Później studiował w Escola d'Art de Francesc Galí i poznał fowistów oraz kubistów.
Jego emocjonalne pejzaże, które ukształtują go jako osobę i artystę, to głównie Mont-roig, Paryż, Majorka, a później Nowy Jork i Japonia. Mont-roig, mała miejscowość w regionie Baix Camp, będzie kontrastem dla intelektualnego zgiełku, którego doświadczał w Paryżu, gdzie przeprowadził się w latach dwudziestych wraz z poetami surrealistycznymi i najbardziej kreatywnymi artystami swojego czasu. Tam poznał Arpa, Magritte'a, Brancusiego i Giacometiego oraz wystawiał wraz z Dalí, Tanguy'em, Meret Oppenheim i Maxem Ernstem na kilku wystawach poświęconych dadaizmowi i surrealizmowi.
Ello wyzwolenie ekspresjonizmu abstrakcyjnego odkryto w Nowym Jorku w latach czterdziestych. Później, w 1956 roku, w czasie II wojny światowej, Joan Miró porzucił swój exile we Francji i osiedlił się w Palmie na Majorce, miejscu schronienia i pracy, gdzie jego przyjaciel Josep Lluís Sert zaprojektował warsztat, o jakim zawsze marzył. Tam skupił się na pracy nad rzeźbami i ceramiką, aż do swojej śmierci w 1983 roku.
Przywiązanie do krajobrazu Mont-roig najpierw, a potem Majorki, będzie miało decydujące znaczenie w jego twórczości. Związek z ziemią i zainteresowanie przedmiotami codziennego użytku oraz otaczającym środowiskiem naturalnym staną się tłem dla niektórych jego badań technicznych i formalnych. Miró unika akademizmu, nieustannie poszukując całościowego i czystego dzieła, nieprzypisanego do żadnego określonego ruchu. Treść w formach i w manifestacjach publicznych, to właśnie poprzez gest plastyczny Joan Miró ukazuje swoją buntowniczość oraz dużą wrażliwość na wydarzenia polityczne i społeczne, które go otaczają. Ten kontrast sił doprowadzi go do stworzenia unikalnego i bardzo osobistego języka, który umieszcza go wśród najbardziej wpływowych artystów XX wieku.

„Mówić samemu” reprezentuje szczególnie skuteczną współpracę między artystą a autorem. Błyskotliwe, spontaniczne i bezkształtne obrazy Miró, rysowane bezpośrednio na kamieniu z bardzo niewieloma szkicami przygotowawczymi, mają twórczy zapał losowych wersów Tzary.
Oryginalne wydanie zostało przygotowane przez Maeght Editeur i składa się z 72 oryginalnych litografii Miró, z czego 49 w kolorze, a 18 z nich to hors-texte. (*) Joan Miró (1893-1983) urodził się w Barcelonie, gdzie dorastał i rozpoczął naukę artystyczną. Uczył się w akademii La Llotja wbrew woli swoich rodziców, którzy chcieli, aby pracował w bardziej tradycyjny sposób. Później studiował w Escola d'Art de Francesc Galí i poznał fowistów oraz kubistów.
Jego emocjonalne pejzaże, które ukształtują go jako osobę i artystę, to głównie Mont-roig, Paryż, Majorka, a później Nowy Jork i Japonia. Mont-roig, mała miejscowość w regionie Baix Camp, będzie kontrastem dla intelektualnego zgiełku, którego doświadczał w Paryżu, gdzie przeprowadził się w latach dwudziestych wraz z poetami surrealistycznymi i najbardziej kreatywnymi artystami swojego czasu. Tam poznał Arpa, Magritte'a, Brancusiego i Giacometiego oraz wystawiał wraz z Dalí, Tanguy'em, Meret Oppenheim i Maxem Ernstem na kilku wystawach poświęconych dadaizmowi i surrealizmowi.
Ello wyzwolenie ekspresjonizmu abstrakcyjnego odkryto w Nowym Jorku w latach czterdziestych. Później, w 1956 roku, w czasie II wojny światowej, Joan Miró porzucił swój exile we Francji i osiedlił się w Palmie na Majorce, miejscu schronienia i pracy, gdzie jego przyjaciel Josep Lluís Sert zaprojektował warsztat, o jakim zawsze marzył. Tam skupił się na pracy nad rzeźbami i ceramiką, aż do swojej śmierci w 1983 roku.
Przywiązanie do krajobrazu Mont-roig najpierw, a potem Majorki, będzie miało decydujące znaczenie w jego twórczości. Związek z ziemią i zainteresowanie przedmiotami codziennego użytku oraz otaczającym środowiskiem naturalnym staną się tłem dla niektórych jego badań technicznych i formalnych. Miró unika akademizmu, nieustannie poszukując całościowego i czystego dzieła, nieprzypisanego do żadnego określonego ruchu. Treść w formach i w manifestacjach publicznych, to właśnie poprzez gest plastyczny Joan Miró ukazuje swoją buntowniczość oraz dużą wrażliwość na wydarzenia polityczne i społeczne, które go otaczają. Ten kontrast sił doprowadzi go do stworzenia unikalnego i bardzo osobistego języka, który umieszcza go wśród najbardziej wpływowych artystów XX wieku.

„Mówić samemu” reprezentuje szczególnie skuteczną współpracę między artystą a autorem. Błyskotliwe, spontaniczne i bezkształtne obrazy Miró, rysowane bezpośrednio na kamieniu z bardzo niewieloma szkicami przygotowawczymi, mają twórczy zapał losowych wersów Tzary.
Oryginalne wydanie zostało przygotowane przez Maeght Editeur i składa się z 72 oryginalnych litografii Miró, z czego 49 w kolorze, a 18 z nich to hors-texte.