Paul Klee - Rote Weste - Offset Lithography - Achenbach licensed print 1986 ** NO RESERVE **

Litografia offsetowa według Paula Klee (*)
Reprodukcja dzieła „Rote Weste”, obrazu wykonanego przez Paula Klee w 1938 roku.
Wersja luksusowa na satynowym, grubym papierze wysokiej jakości (250 g).
Opublikowane przez Achenbach Art Edition, Düsseldorf.
Impresja autoryzowana z prawem autorskim i numerem seryjnym legalnym.
Duży format.

Wymiary arkusza: 70,5 x 90 cm
Rok: 1986
Stan: doskonały (ta praca nigdy nie była oprawiana ani wystawiana, zawsze przechowywana w profesjonalnym folderze artystycznym, dlatego zachowana jest w doskonałym stanie).
Pochodzenie: kolekcja prywatna.

Dzieło zostanie starannie wyjęte i zapakowane w wzmocnione pudełko kartonowe. Wysyłka będzie z potwierdzeniem nadania i numerem śledzenia.

Wysyłka obejmie również ubezpieczenie transportowe na końcową wartość dzieła z pełnym zwrotem kosztów w przypadku utraty lub uszkodzenia, bez żadnych kosztów dla kupującego.

(*) Paul Klee jest artystą bardzo trudnym do zaszufladkowania, nie da się go przypisać do żadnej wyraźnej tendencji ani konkretnej szkoły. W młodości był bliski intelektualnemu klimatowi niemieckiego ekspresjonizmu, a jego późniejsze prace niekiedy zbliżały się do abstrakcji geometrycznej, a niekiedy do surrealizmu.
Urodził się niedaleko Berna w rodzinie muzyków, a muzyka była fundamentalna zarówno dla jego życia, jak i twórczości. Kształcił się artystycznie w Monachium, gdzie był związany z grupą Der Blaue Reiter (Błękitny Jeździec), wraz z Wassilym Kandinskim, Franzem Marcem, Augustem Mackem i Aleksiejem Jawlenskim. W tym mieście, wówczas jednym z najbardziej postępowych ośrodków artystycznych, zaczęło się jego zainteresowanie międzynarodową awangardą, co skłoniło go do obowiązkowej wizyty w Paryżu, gdzie był szczególnie pod wrażeniem twórczości Roberta Delaunaya. W 1914 roku udał się do Tunezji z Mackem i Louisem Moillietem. Tam światło Afryki Północnej doprowadziło go do odkrycia koloru, który odtąd stał się głównym motywem jego artystycznych poszukiwań. Podczas wojny został powołany do wojska, ale nadal malował (zwłaszcza akwarelami) w świetlistym stylu o pewnym ekspresjonistycznym charakterze. W latach 1921–1931 był profesorem w Bauhausie, najpierw w Weimarze, a później w Dessau. Były to najbardziej owocne lata jego kariery artystycznej, kiedy jego język obrazowy ostatecznie się ugruntował, a jego prace zaczęły być doceniane. Pomimo niezależnego ducha, konstruktywny ton Bauhausu był zauważalny w jego twórczości, zwłaszcza w okresie Dessau. W 1928 roku udał się do Egiptu, gdzie tamtejszy krajobraz zainspirował jego prążkowane kompozycje, nawiązując do jego teorii struktur poziomych i pionowych oraz wpłynął na włączenie hieroglifów i inskrypcji do jego malarstwa. W latach 1931–1933 mieszkał w Düsseldorfie, gdzie pracował jako profesor w Akademie. Po dojściu nazizmu do władzy i uznaniu jego sztuki za zdegenerowaną, musiał opuścić Niemcy i wrócić do Berna, gdzie spędził ostatnie lata życia. Pomimo pesymizmu i fizycznej słabości, będących skutkiem poważnej choroby, której doznał w 1935 roku, ten ostatni okres charakteryzował się niespotykaną dotąd intensywnością twórczą. Wtedy, być może bardziej niż kiedykolwiek, jego malarstwo osiągnęło idealną jedność między życiem a sztuką.