Benoît-Constant Coquelin (1841–1909) French actor, "one of the greatest theatrical figures of the - 2 Autograph signed letters and annother not identified letter (same collection) - 1890

Benoît-Constant Coquelin (1841–1909) francuski aktor, jedna z najwybitniejszych postaci teatralnych swojego pokolenia.

- 2 listy z autografami i inny niezidentyfikowany list (z tej samej kolekcji)
nie datowane, ok. 1890–1905

Benoît-Constant Coquelin (23 stycznia 1841 – 27 stycznia 1909), znany jako Coquelin starszy, był francuskim aktorem, „jedną z największych postaci teatralnych tamtej epoki”.

Coquelin urodził się w Boulogne-sur-Mer, Pas-de-Calais. Początkowo planowano, aby podążał ścieżką ojca, który był piekarzem (był kiedyś nazywany 'nieudanym piekarzem' – 'un boulanger manqué' – przez wrogiego krytyka), ale jego miłość do aktorstwa skłoniła go do szkoły teatralnej, gdzie w 1859 roku dołączył do klasy Régniera. W ciągu roku zdobył pierwszą nagrodę za komedię i zadebiutował 7 grudnia 1860 roku w Comédie-Française jako komiczny służący Gros-René w Le Dépit amoureux Moliera, ale jego pierwszym wielkim sukcesem był Figaro w Słudze dwóch panów w następnym roku. Było to dla Coquelina zaszczytem, że mógł być częścią Comédie-Française w tak młodym wieku. Ta grupa istniała już od około 150 lat.

Został członkiem sociétaire w 1864 roku. Było 21 i ¾ udziałów, które dzielono między głównych aktorów, znanych jako sociétaires. Sociétaires współzarządzają, wybierają sztuki i dzielą się zyskami. Gdy pojawiła się luka spowodowana emeryturą, rezygnacją lub śmiercią, była ona uzupełniana przez członka pensionnaires. I zaledwie cztery lata po dołączeniu do Comédie-Française, Coquelin stał się jednym z elitarnej grupy sociétaires. W ciągu następnych dwudziestu dwóch lat stworzył główne role w czterdziestu czterech nowych sztukach w Comédie Française, w tym Gringoire autorstwa Théodore de Banville (1867), Tabarin Paula Ferriera (1871), Paul Forestier Émile'a Augiera (1871), L'Étrangère (1876) młodszego Dumas, Jean Dacier Charlesa Lomona (1877), Le Monde où l'on s'ennuie Édouarda Paillerona (1881), Les Rantzau Erckmanna i Chatriana (1884).

W wyniku sporu z władzami dotyczącego jego prawa do odbywania tournée prowincjonalnych we Francji zrezygnował w 1886 roku. Trzy lata później jednak nastąpiło pojednanie; po udanej serii tournée w Europie i Stanach Zjednoczonych powrócił do Comédie-Française jako pensionnaire w 1890 roku. Podczas swojej nieobecności od Comédie napisał książkę Sztuka i aktor.

To był okres, w którym zagrał rolę Labussière'a w produkcji 'Thermidor' Victoriéna Sardou, która została zakazana przez rząd po trzech przedstawieniach. W 1892 roku ostatecznie zerwał z Comédie-Française i przez pewien czas tournée po stolicach Europy z własnym zespołem; na przykład w Nowym Jorku wystąpił w Teatrze Abbey w 1894 roku, grając główną rolę w 'Tartuffe' (jego syn Jean zagrał Orgon) oraz Mascarille w 'Les Précieuses ridicules'. W 1895 roku dołączył do teatru Renaissance w Paryżu i występował tam do czasu objęcia stanowiska dyrektora Théâtre de la Porte Saint-Martin w 1897. Tam odniósł sukcesy w 'Cyrano de Bergerac' Edmonda Rostanda (1897), który powtórzył latem 1898 w Teatrze Lyceum w Londynie, w 'Plus que reine' Émile'a Bergerata (1899), 'Scarron' Catulle Mendès'a (1905) oraz 'L'Attentat' Alfreda Capusa i Luciena Descavesa (1906).

W 1900 roku Coquelin odbył tournée po Ameryce z Sarah Bernhardt, wystąpił na Broadwayu w Teatrze Garden w produkcji Cyrano de Bergerac (Bernhardt grała Roxane). Nakręcił swój jedyny film, scenę pojedynku z Cyrano de Bergerac z dźwiękiem nagranym na cylindrze fonograficznym (zobacz także Dźwiękowy film/Pierwsze kroki). Uważa się, że jest to pierwszy film w historii, który został wyprodukowany zarówno w kolorze, jak i z dźwiękiem. Po powrocie do Francji kontynuował współpracę ze swoim dawnym kolegą, występując w L'Aiglon w Théâtre Sarah Bernhardt. Repetował do stworzenia roli tytułowej w Chanteclerze Rostanda, które miał wyprodukować, gdy nagle zmarł w Paryżu w 1909 roku. The New York Times opublikował nekrolog, w którym opisano liczne hołdy dla zmarłego aktora, w tym wizytę osobistego sekretarza prezydenta Republiki, Armanda Fallièresa.
Coquelin był oficerem ds. edukacji publicznej i odznaczony Legią Honorową.

Pochodzenie: niezniszczona prywatna kolekcja, ok. 1900.

zamocowane na 2 liściach albumu z XIX wieku (może być łatwo podzielone).

#C213

Wiek i pochodzenie są gwarantowane.