Andrea Imwiehe - Memory Room_Golden_03

Andrea Imwiehe, laureatka Nagrody Sztuki AOK Nordost w Berlinie/Brandenburgii oraz stypendystka Künstlerhauses Lukas w Ahrenshoop, jest absolwentką Akademii Sztuk HbK Braunschweig. Od młodości pasjonuje się malarstwem i obecnie mieszka oraz pracuje w atelier w starym cesarskim urzędzie pocztowym w sercu Berlina.

Twoje obrazy akrylowe są inspirowane własnym wspomnieniem, ale wykraczają poza nie. Twoim celem jest tworzenie atmosfery poprzez malarstwo.
Jej dzieła sztuki są dziś częścią licznych kolekcji prywatnych i były prezentowane w galeriach, muzeach oraz na renomowanych wystawach sztuki. https://artfacts.net/artist/andrea-imwiehe/383311

Nie można przeprowadzić tłumaczenia, ponieważ podano jedynie adres strony internetowej, a nie tekst do tłumaczenia.
Instagram: https://www.instagram.com/andreaimwiehe/

Andrea Imwiehe pracuje w technice łączącej malarstwo akrylowe i rysunek liniowy, przy czym linie są wycinane bezpośrednio w farbie akrylowej, tworząc w ten sposób wklęsłe reliefy.

Dzieło sztuki w skrócie:

- Obraz serii „Memory Rooms” – wrażenia z przestrzeni i wspomnień w unikalnej malarskiej formie
- Połączenie malarstwa akrylowego i rysunku liniowego - unikalna struktura powierzchni
- Malowane na wysokiej jakości podkładzie z drewna – od razu gotowe do zawieszenia
Podpisane z tyłu, ponumerowane i zawierające wszystkie dane dotyczące obrazu.
Wysyłka odbywa się profesjonalnie zapakowana w papier jedwabny i folię bąbelkową.
Certyfikat autentyczności w zestawie

Andrea Imwiehe jest archeologiem wspomnień. To, z czym pracuje – kolory, które wybiera, linie, które rysuje i motywy, które wybiera – otacza to niejasne pole, w którym przechowywane są utracone i minione rzeczy – i odtwarza je na nowo! Bo pamięć nie jest szufladą, w której to, co kiedyś tam położone, mogłoby być niezmiennie wyciągnięte na powierzchnię, lecz każde dokonanie pamięciowe jest w każdym momencie nowo odtworzoną rekonstrukcją. Te obrazy mają również związek z zamiarem rekonstrukcji: wskazują na utracony świat i pojedyncze, w swojej znaczeniowej wartości wątpliwe przedmioty, które jednak są traktowane w tak wyjątkowy sposób, że nie tylko artystka, ale także oglądający są zaproszeni do od nowa przeżycia ich zniknientego kontekstu.
Malarka opiera się na własnych konkretnych wspomnieniach i przedmiotach, które mają dla niej osobiste znaczenie, nie tworząc jednak z tego osobistej mitologii, w którą musieliby się zagłębiać oglądający. Przeciwnie, poprzez wydobycie przedmiotów i ich staranne, szczegółowe przedstawienie w sposób oddzielny, artystka przekształca je w coś ponadpersonalnego i uniwersalnego, wywołując w nas własne doświadczenia i obrazy. Jej kontekst życia nie jest ukształtowany – miejsce, w którym te swobodnie unoszące się, kolażowe pola motywów umieszczonych na obrazach, jest całkowicie nieokreślone.
Unoszą się na jednolitej, barwnej powierzchni składającej się z trzech do czterech nakładających się na siebie warstw kolorów, z których u dołu widoczne są wąskie pasma, otaczające obraz jak własna ramka. Tu również mamy analogię do pamięci, w której każdego dnia tworzą się nowe warstwy. Nigdy nie można zobaczyć przeszłości jako całości, lecz tylko wydobywać jej fragmenty.
Dr Anette Naumann