Anton von Störck - Observations sur l'usage interne du colchique d'automne, du sublimé corrosif, de la feuille - 1746

Roślina „Quitameriendas” jest bardzo obficie spotykana na pastwiskach i wzdłuż szlaków wykorzystywanych przez bydło. Jej ciekawa nazwa wydaje się pochodzić z czasów, gdy pożywienie pasterzy było częścią ich wynagrodzenia. W okresach dłuższych dni, ich popołudniowa przekąska była wliczana do ich wynagrodzenia. Wraz z nadejściem jesieni dni stawały się krótsze, a pasterze wcześniej przeszli na emeryturę, tracąc w ten sposób pożywienie z dziennego wynagrodzenia. Zbiegło się to z pojawieniem się kwiatu zimowitu (Colchicum), stąd jego popularna nazwa „Quitameriendas” (Popołudniowa Przekąska) – The Magnetic North

„Zimowit jesienny (znany również jako krokus jesienny, kwiat jesienny, żonkil jesienny lub szafran dziki) to gatunek kwitnącej rośliny cebulowej należącej do rodziny zimowitowatych (Colchicaceae). Cebula szafranu jesiennego była stosowana w leczeniu dny moczanowej od XVII wieku. Cała roślina zawiera kolchicynę, substancję toksyczną, która w ograniczonych ilościach może być stosowana w medycynie ze względu na jej właściwości przeciwzapalne.” – Wikipedia
Bardzo rzadkie pierwsze francuskie wydanie (i jedyne), wydrukowane w Hadze w 1764 r., „Libellus, quo demonstratur: Colchici”, słynnego traktatu o leczniczym potencjale roślin uważanych za trujące, ze szczególnym uwzględnieniem Colchicum autumnale, rośliny znanej w Hiszpanii jako quitameriendas, ahuyentapastores, despachapastores, cólquico, mataperros, flor de otoño lub azafrán silvestre.

Dzieło w całości w jednym tomie, z zachowaną rozkładaną ryciną przedstawiającą cały Colchicum autumnale. Rozdarcie na odwrocie naprawione japońskim papierem. Bardzo rzadka książka, tym bardziej rzadka z ryciną. Według CCPB (Zbiorczego Katalogu Dziedzictwa Bibliograficznego), przechowywanego w bibliotece Królewskiej Akademii Medycznej Katalonii w Barcelonie (sygnatura B-RAM, 2-467), w bibliotekach hiszpańskich znajduje się tylko jeden egzemplarz.

Autor książki, austriacki lekarz Anton von Störck, zasłynął z eksperymentów na sobie, mających na celu ustalenie granicy między dawkami terapeutycznymi, toksycznymi i śmiertelnymi. Był przekonany, że rośliny trujące, takie jak cykuta plamista (Conium maculatum), cykuta wodna (Cicuta virosa), szafran jesienny (Colchicum autumnale), bieluń dziędzierzawy (Datura stramonium), lulek czarny, tojad, zawilec wiosenny i inne, pomimo swojej toksyczności, mogą mieć zastosowanie terapeutyczne, jeśli zostaną znalezione odpowiednie dawki. Po traktacie Störcka, z własną stroną tytułową, znajduje się „Obserwacje pana Lochera na temat chorób wenerycznych, epilepsji i szaleństwa; oraz na temat wewnętrznego i zewnętrznego zastosowania cykuty”, również datowane na 1764 rok. Oprawiona jest w pełną skórę z epoki ze złoconymi tłoczeniami na grzbiecie. Oprawa nosi ślady zużycia, co jest typowe dla tego typu opraw technicznych, ale jest nadal mocna i solidna. Tekst w języku francuskim. [4], LXXI, [5], [1] złożona karta z tablicami, 1-70, [2], 71-254, [2] s. (kompletna). 17 x 10 cm, 275 gramów. 2 dzieła w 1 tomie, oba z własnymi stronami tytułowymi i ciągłą paginacją:

Anton von Störck (1731-1803), Obserwacje sur l'usage interne du colchique d'automne, du sublimé corrosif, de la feuille d'oranger, du vinaigre destylé i c. Dans lesquels on trouve des moyens de guérir plusieurs maladies qui résistent aux remédes usités. Par pani Storck, Locher, de Haen, Médecins de Vienne. Précédées d'un mémoire pour służyć à l'histoire de ces différens moyens de guérison par M.L.B.D.P. D.M.P. A La Haye et se trouve w Paryżu: Chez P. Fr. Didot, Libraire, 1764.

Maximilian Locher, Obserwacje de Monsieur Locher, sur les maladies vénériennes, l'epilepsie, la folie; & sur l'usage interne i externe de la ciguë. A La Haye et se trouve w Paryżu: Chez P. Fr. Didot, Libraire, 1764.




Numer referencyjny księgarni: C95390620875