GONZHO - Mirada en rosa (No reserve)

Francisco González Diez „Gonzho”, Jaén. Kształcił się w różnych warsztatach prestiżowych artystów. Animator kreskówek (seriale, filmy fabularne, reklamy telewizyjne). Dekorator witryn sklepowych. Konserwator i technik architektury monumentalnej. Nauczyciel rysunku i malarstwa w Centrum Obywatelskim Urzędu Miasta z Cobisa (Toledo) Profesor rysunku i malarstwa eksperymentalnego w Toledo. Zorganizowane wystawy: - 2003 Rada Prowincji Albacete. Centrum Kultury La Asunción. Albacete. - 2003 Bank Wiejski Toledo. Toledo. - 2004 Despernada. Villanueva de la Canada. Madryt. - 2004 Galeria Soledad Arroyo. Toledo. - 2005 Archiwum Historyczne Toledo. Toledo. - 2005 Galeria Soledad Arroyo. Toledo. - 2005 Caja Madryt. Manzanaresa. Ciudad Real. - 2006 Bank Wiejski Toledo. Toledo. - Międzynarodowe Targi Sztuki Współczesnej „ARCALE 2007”. Valladolid. - 2007 Pałac Benacazón. Toledo. - Międzynarodowa Wystawa Sztuki Bez Granic 2007. La Plata, Argentyna. - Międzynarodowe Targi Sztuki Współczesnej 2007 „AGRIGENTO ARTE SEGNALI DEL TEMPO 2007”. Agrigento. Włochy. - 2007 Galeria Sztuki San Vicente. San Vicente del Raspeig. Alicante. - 2007 Pałac Benacazón. Kolektyw artystyczny Solidarności. Toledo. - 2008 Galeria Sztuki San Vicente. Współzałożyciel I Ogólnopolskiego Spotkania Artystów i Przyjaciół Sztuki w Alicante. - 2008 Art al Carrer. San Vicente del Raspeig. Alicante. - 2008 Alicante Athenaeum. Wystawa Grupy Artystycznej Solidarności. Alicante. - 2008 Galeria Sztuki San Vicente. Kolektyw. San Vicente del Raspeig. Alicante. - 2008 Galeria Sztuki Nowoczesnej Alba. Ferrara, Włochy. - 2008 II Krajowe Spotkanie Przyjaciół Sztuki. Buenavista Civic Center, Toledo. - 2008 Marziart International Gallery. Hamburg, Niemcy. - 2008 Wystawa zbiorowa na Światowym Szczycie Biznesu na temat Wody i Zrównoważonego Rozwoju. Universal Expo. Saragossa. 2008 - 2008 Wystawa zbiorowa „Sztuka i środowisko” AAPP, sala Goya. Saragossa. - 2009 Bank Wiejski Toledo. Toledo. - 2013 Wystawa na konkursie poetyckim „III Ángel Deza” Zamek Bayuela, Toledo. - Praca z lat 2015/2016 przekazana na charytatywną wystawę sztuki na rzecz Stowarzyszenia Lupus w Asturii Alas Solidarność - Salon Zimowy 2016 Galeria Sztuki Tándem Sabadell, Barcelona - 2016 Wystawa zbiorowa w Galerii Aires de Córdoba, Kordoba. - 2016 Wystawa zbiorowa w Galerii FeedingArt w Madrycie. - 2016 Przestrzeń Despacio, Toledo. - 2016 Galeria Fariza, Getxo, Bilbao. - 2016 Galerie Thuillier, Paryż - 2017 San Clemente, Toledo - 2017 Galeria Sztuki Santana, Madryt - 2018 Wystawa w Muzeum Sztuki Współczesnej Mayte Spínola w Marmolejo (Jaén) - 2018 Prelegent na warsztatach szkolnych wprowadzających do świata sztuki i doświadczeń pilotażowych przeciwko prześladowaniu w szkole, w CEIP Europa w Toledo. - 2018 Wystawa zbiorowa w galerii Feel & Flow w Madrycie. - Maj 2019: Wystawa monograficzna na Art Auction, w domu aukcyjnym Catawiki. - Konferencja 2019 na temat malarstwa jaskiniowego, produkcji pigmentów i praktycznego procesu Mural o powierzchni 18 m2 dla dzieci w wieku 8 i 9 lat w ośrodku CEIP Europa w Toledo. - Wrzesień 2019: Wystawa monograficzna na Art Auction, w domu aukcyjnym Catawiki. -2019 Listopad: Wystawa monograficzna na Art Auction, w domu aukcyjnym Catawiki. - Kwiecień 2020: Wystawa monograficzna na Art Auction, w domu aukcyjnym Catawiki. - Czerwiec 2020: Wystawa monograficzna na Art Auction, w domu aukcyjnym Catawiki. - Wrzesień 2021: Monograficzna wystawa aukcyjna sztuki „Sztuka Gonzho” w domu aukcyjnym Catawiki. - Wystawa 2022 w The Brick Lane Gallery w Londynie. - Lipiec 2022: Wystawa monograficzna „Sztuka Gonzho” na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. - Listopad 2022: Wystawa monograficzna „Sztuka Gonzho” na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. - Luty 2023: Wystawa monograficzna „Sztuka Gonzho” na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. - Kwiecień 2023: Wystawa monograficzna „Sztuka Gonzho” na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. - Wrzesień 2024: „Między abstrakcją a figuracją: sztuka Gonzho i Any Marc” Wspólna wystawa na Art Auction w domu aukcyjnym Catawiki. Grudzień: „Historie w ruchu: Sztuka Gozho”. Wystawa specjalna na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. - Styczeń 2025: „Samodzielna aukcja Gonzho”. Wystawa monograficzna na Art Auction, w domu aukcyjnym Catawiki. Luty: „Historie w ruchu: Sztuka Gonzho”. Wystawa specjalna na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. Marzec: „Historie w ruchu: Sztuka Gonzho”. Wystawa specjalna na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. Kwiecień: „Historie w ruchu: Sztuka Gonzho”. Wystawa specjalna na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. Czerwiec: „Dialog artystów: Gonzho i Cosmin” Wspólna wystawa na Art Auction, w domu aukcyjnym Catawiki. Lipiec: „Historie w ruchu: Sztuka Gonzho”. Wystawa specjalna na aukcji sztuki w domu aukcyjnym Catawiki. PRACA STAŁA: - Trzy dzieła w Muzeum Sztuki Współczesnej Mayte Spinola w Marmolejo (Jaén) Prace w kolekcjach prywatnych: Hiszpania, Stany Zjednoczone (Kalifornia, Floryda, Nowy Jork, Wirginia, Nowy Meksyk), Japonia, Chiny, Francja, Niemcy, Belgia, Irlandia, Portugalia, Portugalia i Azory, Holandia, Włochy, Grecja, Austria, Rumunia, Wielka Brytania, Chorwacja, Litwa, Norwegia, Szwajcaria, Malta, Szwecja, Węgry, Polska, Singapur, Dania, Słowenia, Czechy, Luksemburg, Cypr, Estonia, Meksyk, Finlandia, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Brazylia i Arabia Saudyjska. - Praca na stałych aukcjach na platformie Catawiki, Aukcje sztuki współczesnej (www.catawiki.es) - Najlepszy artysta w domu aukcyjnym Catawiki Artykuł napisany przez Andreę Garcíę Casal: Gonzho Autor: Andrea García Casal, historyk i teoretyk sztuki „Zwrot grzbietowy jest aktem ikonicznego buntu, w którym postać zrzuca swoją tożsamość i ustanawia się jako znaczący podatny na tajemniczą interpretację. Ta anonimowa wizja jest negacją znanego wizerunku, destrukcją sławnego wizerunku, otwierającą drogę do reprezentacji mężczyzn i kobiet bez rodowodu, [...]. Zwrot grzbietowy implikuje [...] anonimowość i „utratę tożsamości”. Znaczenie postaci zwróconych tyłem do widza w obrazach. Cristina Parellada Bezares. 2023. Badaczka Cristina Parellada Bezares zaproponowała koncepcję dorsalności, aby wyjaśnić obecność postaci odwróconych plecami w reprezentacji wizualnej, co nie jest trywialne, ponieważ neguje termin przeciwstawny: frontalność. Zasadniczo frontalność jest najpowszechniejszą formą reprezentacji, normą w sztuce, która obecnie wpływa nawet na świat zachodni. Frontalność odsłania, eksponuje; grzbietowość uniemożliwia spojrzenie z zewnątrz; ukrywa. Malarz Gonzho (Marmolejo, 1967) wykorzystuje dorsalność w dużej części swoich prac artystycznych, porzucając głęboko zakorzenioną i przestarzałą tradycję frontalności, dążąc do zniszczenia „słynnego wizerunku”, czyli takiego, który skupiał się na ukazaniu postaci z przodu, czyniąc je rozpoznawalnymi – choćby na poziomie przedikonograficznym, kojarząc je z konkretnymi, ale powierzchownymi cechami. Postać od tyłu staje się anonimowa i nagle przemienia się w inność. Inność dla publiczności, która nie może pójść dalej w eksploracji przedstawionego podmiotu. Nie ma dostępu do jego kontemplacji i odkrywania; staje się on hermetyczny; pociąga za sobą „tajemniczą” i stronniczą interpretację. Teoretyk John Berger twierdził, że „świat widzialny jest uporządkowany według widza, tak jak kiedyś uważano, że wszechświat jest uporządkowany według Boga” (Modes of Seeing, John Berger). Gonzho jednak bawi się publicznością, kwestionuje jej autorytarne spojrzenie, władzę, jaką ma nad obrazem, uchwyconym na podkładzie, statycznym i pozornie uległym. Dzięki temu zwrotowi akcji postacie znajdujące się po stronie grzbietowej naszego bohatera wymykają się i jednocześnie zanurzają widza w swoim otoczeniu, rozmywając barierę widz/dzieło sztuki. Podążając za historyczką kina Laurą Mulvey, można stwierdzić, że frontalność, która narodziła się na Zachodzie wraz ze sztuką starożytną, zwłaszcza rzeźbą, ostatecznie uległa wyolbrzymieniu i zaostrzeniu w kinie: „[c]zęsto film jest wyświetlany, choć można go oglądać, warunki projekcji i konwencje narracyjne dają widzowi złudzenie zaglądania do prywatnego świata” (Laura Mulvey, „Visual Pleasure and Narrative Cinema”, 1975). Prywatny świat postaci filmowych zostaje zobiektywizowany i dostarcza widzowi przyjemności. To, że jego malarstwo podważa role patrzenia i bycia oglądanym, jest interesujące, mimo że, jak słusznie zauważa Parellada Bezares w swojej rozprawie, dorsalność przejawiała się punktualnie w historii sztuki, a zatem opiera się na tradycji subtelnej, ale całkowicie buntującej się przeciwko konwencjonalizmowi, która odradza się we współczesnej sztuce u bardzo specyficznych artystów, takich jak Gonzho. Warto przywołać romantycznego malarza Caspara D. Friedricha, najbardziej znanego z kultywowania dorsalności, choć istnieją inne, wcześniejsze i późniejsze przykłady. Niemniej jednak tematy Gonzho są umiejscowione w sceneriach charakteryzujących się nieobecnością, choć ostatnio artysta zdecydował się również na bardziej kontekstualizowane środowiska, na przykład obszary naturalne, podkreślając wybrzeże i jego plaże. Dzieła te przekazują poczucie spokoju i wytchnienia, nawet bez znajomości szczegółów dzieła pod względem znaczenia. Jeśli chodzi o miejsca nieobecności, są one uchwycone w pracach artysty jako takie, w których nie można dostrzec żadnego otoczenia. Postać indywidualna, a czasem zbiorowa, jest pochłonięta przez anty-miejsce, w nie-miejscu, w przestrzeni niezidentyfikowanej, przynajmniej dla widza. Nic nie istnieje poza postacią na tle, które jest zazwyczaj neutralne kolorystycznie, ciemne. Tajemniczość wywoływana przez dorsalność jest przez to wzmacniana. Co więcej, naszego artystę charakteryzuje postimpresjonistyczny styl, ze stosunkowo zwinnym wykonaniem i rozmytymi konturami postaci. Do tego dochodzi ponura gama kolorystyczna i stłumienie otoczenia, wzmacniając wrażenia obcości, podejrzliwości, ciekawości i wątpliwości. Purystyczna estetyka tylko podkreśla wszystkie te aspekty. Jednakże przełomowa perspektywa zastosowana przez artystę, choć początkowo konfrontująca widza i potencjalnie wywołująca niepokój, pomaga mu również zanurzyć się w nieznanym i bezimiennym kontekście, w którym znajduje się postać lub postacie. W ten sposób powstaje szczególne doświadczenie kontemplacyjne, które wykracza poza zwykłą obserwację, stając się aktem introspekcji, dzielonym przez protagonistę lub protagonistów obrazu i publiczność. Ta ostatnia jest zapraszana do refleksji nad sobą, do myślenia i ponownego przemyślenia, a nawet do zaakceptowania istnienia nieznanych aspektów rzeczywistości, bytu, co może pozwolić jej otworzyć się na nowe perspektywy i/lub zaakceptować to, co niezrozumiałe. Dorsalność, dzięki Gonzho, staje się zatem językiem oporu i oryginalności w obliczu frontalnego, powtarzalnego i dosadnego obrazu, prowadząc publiczność do zaprzeczenia jego mocy, zrozumienia jego ograniczeń, ale także otwarcia go na nowe możliwości, zatrzymania dynamiki patrzenia, aby nie mogła robić tego, czego została nauczona, i zamiast tego mogła nauczyć się patrzeć w inny sposób, kontemplować, zachować wizualną ciszę, w której może się projektować.