Francesca Caramia - Col volo della rondine nei sensi

Na tym niewielkim panelu o wymiarach 25x25 cm jaskółka nie jest postacią, lecz impulsem: świetlistą szczeliną, która przecina przestrzeń niczym znak. Gest, gęsty i żywy, zdaje się wyłaniać z powierzchni niczym nagły impuls, błysk percepcji, który ucieleśnia materiał, zanim stanie się on kompletną formą.
Sztukateria, nakładana na nieregularnych polach i delikatnie wibrująca, tworzy namacalny krajobraz: fakturę zawieszoną między niebem a pamięcią, gdzie biel nie jest pustką, lecz wstrzymanym oddechem. Na tym nierównym podłożu akryl osiada niczym żarzący się odcisk, ślad sugerujący ruch, kierunek i pęd.
Jaskółka, sprowadzona do istoty lotu, nie opisuje, lecz przywołuje. To znak, który zdaje się poruszać, przecinając powierzchnię z mocną i rytualną energią, jakby niosąc ze sobą wspomnienie odległego wiatru. W spotkaniu szorstkiej materii z pulsującym kolorem dzieło staje się przestrzenią sensoryczną: bramą, gdzie gest obrazowy staje się doznaniem, a doznanie echem czegoś, co dotyka granic nieuchwytnego.
Nie ma tu żadnej figuracji, jest obecność.
Nie ma żadnego hałasu, w locie słychać szept.