Hans Hartung - T1971-R30 - Offset lithography - Licensed print 2008 - COA

Litografia offsetowa Hansa Hartunga (*).
Reprodukcja dzieła „T1971-R30”, wykonanego przez Hartunga w 1971 roku.
Wykonane na papierze pergaminowym o wysokiej gramaturze (220 g).
Wydawca: Arte-Paris.
Druk prawny autoryzowany przez Fundację Hartung-Bergman
Podpisane na płycie przez artystę.

Specyfikacje:

Wymiary: 65 x 85 cm
2008
Stan: doskonały (praca nigdy nie była oprawiona ani eksponowana, zawsze przechowywana w profesjonalnej teczce na prace artystyczne, dlatego oferowana jest w idealnym stanie).
Pochodzenie: Kolekcja prywatna.

Prace będą starannie manipulowane i pakowane w wzmocnione opakowanie z tektury. Wysyłka będzie potwierdzona numerem śledzenia.

Wysyłka obejmie również ubezpieczenie transportowe na wartość końcową dzieła z pełnym zwrotem w przypadku utraty lub uszkodzenia, bez żadnych kosztów dla kupującego.

(*) Hans Hartung to wybitny niemiecki malarz, który przyjął obywatelstwo francuskie. Znany jest ze swoich abstrakcyjnych dzieł, na których malował czarnymi kaligraficznymi pociągnięciami pędzla na kolorowych tłach.
Urodził się w Lipsku w rodzinie fizyków. Jego dziadek był również samoukiem, malarzem i kompozytorem. W latach 1915–1926 studiował języki klasyczne w gimnazjum w Dreźnie oraz filozofię i historię sztuki na uniwersytecie i w Lipskiej Szkole Sztuk Pięknych. Później rozpoczął naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie.
Latem 1926 roku podróżował rowerem przez Francję, Włochy i Hiszpanię. W 1931 roku po raz pierwszy wystawiał w Dreźnie. W 1937 roku, na wystawie zbiorowej w Jeu de Paume w Paryżu, poznał wybitnego hiszpańskiego rzeźbiarza Julio Gonzáleza, który wywarł na niego ogromny wpływ. González zaoferował mu wszelkie możliwe wsparcie i zachęcił do podążania własną drogą artystyczną.
W okresie przedwojennym Hartung osiedlił się w Paryżu, aby uciec przed reżimem nazistowskim i wystawiał w kilku galeriach. W 1938 roku wziął udział w wystawie antyhitlerowskiej w New Burlington Gallery w Londynie w Wielkiej Brytanii.
W 1939 roku został uwięziony w Hiszpanii, a następnie zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej w Afryce Północnej. W 1944 roku został poważnie ranny podczas oblężenia Belfort i stracił nogę. Po wojnie przyjął obywatelstwo francuskie, a w 1947 roku miał dużą wystawę indywidualną w Paryżu.
Od początku dystansował się od ruchu Bauhaus, który uważał za jedynie przejściową modę. Jego obrazy, czysto abstrakcyjne, odzwierciedlają jego pogląd na reprezentację rzeczywistości: swobodna i czysta ekspresja musi wykraczać poza rzeczywistość. Szybkie pociągnięcia pędzla były fundamentalną cechą jego metody pracy.
Szybkość w procesie twórczym była, jak sam mówił, duchową koniecznością. Otrzymał wiele nagród, w tym Nagrodę Guggenheima w 1956 roku i Nagrodę Główną na Biennale w Wenecji w 1960 roku.