Tristan Mottier - Nordeuil

Trzydzieści wydań tego dzieła.
1/30 dla tej wskazanej.
Wymiary : 60/40 cm

Zgubiona w zimowym, opuszczonym krajobrazie, samotny dom wznosi się naprzeciw ogromu. Szara światłość ledwo ukazuje jego kontury, jakby wahała się, by pokazać je w pełni. Wydaje się stać tam z instynktu, z uporu, a także z zmęczenia — niczym mężczyzna, który mógłby w nim mieszkać.

Obok niej, nic.
Cisza, mgła, gęste powietrze, które przytłacza świat.
Atmosfera, która nie chroni: ona eksponuje. Odsłania. Pokazuje to, co zwykle ukrywamy.

Ta scena nie jest krajobrazem.
To jest uporządkowany stan ducha.

Na tym polega dobrowolna izolacja, wewnętrzne zużycie, odcięcie od hałasu, odrzucenie systemu, poszukiwanie miejsca, gdzie w końcu można oddychać — nawet jeśli powietrze jest ciężkie.
To surowa, niemal prymitywna wizja mężczyzny, który zdecydował się trochę zniknąć, by odnaleźć siebie w pełni.

Dom staje się lustrem.
Krucha osłona, wytrwała, zbudowana na granicy odporności i rezygnacji.
Schroń dla tych, którzy idą sami, dla tych, którzy idą dalej mimo wyczerpania, dla tych, którzy znają depresję, nigdy nie używając tego słowa.

Dzieło uchwyca ten moment, gdy już nie uciekamy od świata…
z tego się wyłącza.
Stajemy się kimś innym.
Stajemy się eremitami samego siebie.