Van de Velde, Henry. - Pages de doctrine. - 1942

Henry Van de Velde jako projektant i architekt
Od 1892 roku Van de Velde porzucił malarstwo i skupił się na sztukach użytkowych: (sztuce złotniczej, porcelanie i sztućcach, projektowaniu mody, tapiserii i tkanin), a także na architekturze, m.in. na budowie własnego domu w Ukkel, huis Bloemenwerf. W jego domu wystrój i design tworzyły spójną całość. W 1895 roku zaprojektował wnętrza i meble dla wpływowego domu sztuki L'Art Nouveau, należącego do galerzysty Samuela Binga w Paryżu. Prace Van de Veldego były również prezentowane w pawilonie Binga na Wystawie Światowej w 1900 roku w Paryżu. Van de Velde był pod wpływem angielskiego ruchu Arts and Crafts, z Johnem Ruskinem i Williamem Morrisem, i był jednym z pierwszych architektów i projektantów mebli, którzy pracowali w abstrakcyjnym stylu z zakrzywionymi liniami. Sprzeciwiał się kopiowaniu historycznych stylów i zdecydowanie wybierał oryginalne formy. Chciał wyprzeć z ducha człowieka banalność i brzydotę.

W 1899 roku osiedlił się w Niemczech. Otrzymał tu kilka zleceń, między innymi dla Museum Folkwang i villa Hohenhof w Hagen oraz dla Nietzschehaus w Weimarze. Wraz z Harrym Kesslerem był współzałożycielem Kunstgewerbeschule (Szkoły Sztuki i Rzemiosła) oraz akademii w Weimarze, która była poprzedniczką Bauhausu, które przez Waltera Gropiusa zostało rozwinięte w Dessau. Utrzymywał także bliskie kontakty z Deutscher Werkbund.
Portret Marii Sèthe, drużny Van de Velde, z 1891 roku, autorstwa Théo Van Rysselberghe. To poprzez malarza Van de Velde i Maria Sèthe poznali się nawzajem.

Podczas I wojny światowej Van de Velde przebywał w Szwajcarii i w Holandii. Na zlecenie Helene Kröller-Müller zaprojektował dom opiekuna i dom robotniczy w Schipborgu (zezwolenia na budowę pochodzą z 1921 roku), obok farmy De Schepbord zaprojektowanej w 1914 roku przez architekta Hendrika Petrusa Berlage'a. Van de Velde zaprojektował ostatecznie Muzeum Kröller-Müller w Otterlo, które otwarto dopiero w 1938 roku. W 1925 roku został powołany do Wyższego Instytutu Historii Sztuki i Archeologii na Uniwersytecie Ryskiego w Gandawie, gdzie w latach 1926–1936 wykładał architekturę i sztuki użytkowe. W 1933 roku powierzono mu zaprojektowanie biblioteki uniwersyteckiej; wieży książek — Boekentoren. Budowa rozpoczęła się w 1936 roku, ale wykończenie nastąpiło dopiero po II wojnie światowej i z powodu ograniczeń budżetowych nie w pełni zgodnie z pierwotnymi planami. Na przykład podłoga czytelni została wykonana z marmuru, a nie z czarnej gumy, jak pierwotnie chciał Van de Velde. Van de Velde był również zaangażowany w budowę Uniwersyteckiego Szpitala w Gandawie.