Francesco Polazzi - La forza interiore

Kim jest Francesco Polazzi (dzisiaj)
Francesco Polazzi jest młodym malarzem pochodzenia emiliańskiego, działającym w Bolonii, gdzie mieszka i pracuje.
Po ukończeniu studiów na wydziale literatury i filozofii w Bolonii przeprowadził się do Birmingham, aby uzyskać tytuł magistra sztuk pięknych.
W jego malarstwie łączą się elementy figuratywne i abstrakcyjne z wpływami postmodernizmu, pop-artu i sztuki ulicznej.
Postrzega sztukę jako „wyzwolenie”, wewnętrzną potrzebę, a malarstwo jako dialog między umysłem i ciałem – akt malowania jako istotną potrzebę.
W jego pracach często pojawiają się zwierzęta, postacie ludzkie, wzory i płaskie obszary kolorów: mieszanka łącząca elementy realistyczne i symboliczne, abstrakcyjne i sugestywne.
Biografia i wrażliwość Polazziego sprawiają, że jest on osobą wyjątkowo predysponowaną do poruszania tematu pełnego wewnętrznych symboli, takiego jak sobie wyobraziłeś.
Obraz: „Tygrys w nocnej dżungli” – wizja symboliczna
Tygrys i nocna dżungla: wewnętrzna siła jako pierwotna obecność
Wyobraź sobie scenę zanurzoną w mrocznej dżungli, oświetloną jedynie słabymi przebłyskami światła: gęstą roślinnością, cieniami drzew, blaskiem księżyca lub długimi promieniami światła przesączającymi się przez listowie. W tym kontekście tygrys – duży, muskularny, dumny – jest w centrum uwagi: przenikliwe spojrzenie, napięte mięśnie, uważna i świadoma postawa.
Tygrys symbolizuje siłę wewnętrzną: pierwotne jądro, które zamieszkuje duszę człowieka – instynkt, odwagę, moc, godność – nawet wtedy, gdy racjonalny umysł milczy.
Nocna dżungla wzmacnia ten symbolizm: jest to przestrzeń archetypowa, dzika, ciemna — jak głębiny nieświadomości. Delikatne światło staje się metaforą minimalnej świadomości, która wyłania się z tego mrocznego, wewnętrznego otchłani.
W tym obrazie, tygrys nie jest tylko zwierzęciem, ale widocznym przejawem niewidzialnej energii psychicznej: siły, która nas napędza, opiera się i obserwuje.
Twarz dzikiego w cieniu: drzemiąca kreatywność, oczekiwanie na odrodzenie.
Za tygrysem, wśród liści, w cieniu i blasku, pojawia się ledwo — niemal szeptem — twarz dzikusa: otwarte oczy, szorstkie rysy, być może z włosami i brodą, które zlewają się z roślinnością. Nie dominuje sceny, nie rywalizuje z tygrysem: jest częścią krajobrazu, subtelnym przejściem między postacią a naturą.
Ten dziki reprezentuje ukrytą kreatywność, potencjał artystyczny lub duchowy, który spoczywa — śpi, medytuje — ale jest żywy, czujny w ciszy.
Jej pozycja w cieniu sugeruje, że kreatywność nie musi być zawsze aktywna, wybuchowa: czasami trzeba ją strzec, pozostawić w ciszy, aż warunki będą sprzyjały jej ujawnieniu.
Kontrast między tygrysem z pierwszego planu a ukrytą twarzą wywołuje dialektykę między siłą a ciszą, instynktem a refleksją: wewnętrzną mocą, która podtrzymuje twórczy spokój.
Atmosfera, kolory, styl: równowaga między realizmem a symboliczną evocacją.
W interpretacji na wzór Polazzi — łącząc figurację i abstrakcję — dżungla i tygrys mogłyby być oddane z evocatywnym realizmem: intensywne kontury dla zwierzęcia, liście i roślinność narysowane swobodnymi pociągnięciami pędzla, abstrakcyjne wzory kolorów sugerujące oscylację między porządkiem a chaosem.
Toni nocne — głębokie błękity, stonowane zielenie, gęsta czerń — kontrastują z błyskami światła ochry lub księżycowego: światła jako symbolu świadomości, obecnego, lecz kruchego. Twarz w cieniu może wyłonić się jak plama, niecodzienny znak, niedoskonały — by przypomnieć nam, że drzemiąca kreatywność nie jest wyraźna, lecz mglista, w formie intuicji.
Ogólnie rzecz biorąc, paleta barw i styl — łączący figurację zwierząt, naturę, sugestię abstrakcyjną — tworzą zawieszoną atmosferę: między snem a czuwaniem, między instynktem a refleksją — przestrzeń, gdzie dusza i natura się stykają.

Znaczenia filozoficzne i wewnętrzne.
Ten obraz można odczytać jako mapę wewnętrzną.
Niektóre z jego kluczy symbolicznych.
Siła i kruchość: tigra pokazuje moc, ale jest zanurzona w kruchym kontekście — noc, cienie. Wewnętrzna siła, która nie wyładowuje się na zewnątrz, lecz istnieje w równowadze z niepewnością.
Instynkt i świadomość: tygrys to instynkt, fizyczność; dżungla i ciemność reprezentują nieświadomość; ukryta twarz symbolizuje kreatywność jako most między świadomym a nieświadomym — energię, która czeka, by zostać obudzona.
Moment ciszy jako przestrzeń kiełkowania: kreatywność nie zawsze jest eksplozją; może być cicha, ukryta, utajona. Obraz zachęca do szanowania tych chwil spokoju, dostrzegania wartości wewnętrznego odpoczynku jako kuźni wyobraźni.
Jedność między człowiekiem a naturą, duszą a instynktem: w prymitywnym otoczeniu człowiek (lub archetyp dzikusa) nie jest odseparowany od natury, jest jej częścią. To odwołuje się do wizji, według której istota ludzka — w swojej najbardziej autentycznej części — nie stoi ponad naturą, lecz jest z nią w komunii.
Polazzi lubi łączyć elementy zwierzęce, ludzkie i abstrakcyjne, nadając kształt 'widokom emocjonalnym', raczej niż prostym realistycznym przedstawieniom.
Egli postrzega sztukę jako manifestację tego, co jest w środku, jako potrzebę wyrażania „sposobu odczuwania, perspektyw, warstw” swojej wrażliwości.
Jego otwartość na symbolizm, abstrakcję i swobodną ekspresję sprawia, że jest odpowiedni do opracowania tematu pełnego metafor wewnętrznych, takiego jak tigra-noc-dzikie.