Guy de Maupassant - La Vie errante [1/5 exemplaire de tête sur Japon] - 1890

MAUPASSANT (Guy de).

Życie wędrowne, autor Guy de Maupassant.

Paryż, Paul Ollendorff, 1890 [wydrukowane przez Maison Quantin].

1 tom grand in-18 (19 x 14 cm) de (4)-233-(1) stron. Miękka oprawa. Bardzo lekko zakurzona okładka. Grzbiet jest nienaruszony (nie pęknięty). Ten tom był używany bardzo rzadko od czasu druku w 1890 roku.

Wydanie oryginalne.

Jedno z 5 egzemplarzy z Japonii (nasz egzemplarz nie został ponumerowany na kompostorze – na okładce wyraźnie widnieje napis JAPON z tyłu).

Całkowicie nieprzeciętny, nigdy nieczytany, wyjątkowy i poruszający egzemplarz.

Liczba luksusowa wygląda następująco: 5 egzemplarzy na Japonii sprzedanych za 20 franków oraz 100 egzemplarzy na Holandii sprzedanych za 8 franków.

Naturalna niechęć do społeczeństwa skłoniła Maupassanta do wycofania się, samotności i medytacji. Podróżował długo po Algierii, Włoszech, Anglii, Bretanii, Sycylii, Auvergne, a każda podróż była dla niego nowym rozdziałem. Życie wędrowne opowiada te podróże. Ta książka jest również znana jako Opowieści z Afryki.

Opuszczając Paryż, a nawet Francję, ponieważ wieża Eiffla zaczęła mnie nudzić zbyt mocno. Nie tylko widziałem ją wszędzie, ale i znajdowałem wszędzie, wykonana ze wszystkich znanych materiałów, wystawiona na wszystkie światła, nieunikniony i dręczący koszmar. To nie tylko ona sama, ale wszystko, co wokół niej, wewnątrz, na niej i w jej okolicy, sprawiło, że poczułem nieodpartą chęć życia samotnie przez jakiś czas. Jak to możliwe, że wszystkie gazety odważyły się mówić nam o nowej architekturze w odniesieniu do tej metalowej konstrukcji, skoro architektura, najbardziej niezrozumiane i zapomniane ze sztuk dzisiaj, jest być może też najbardziej estetyczna, najbardziej tajemnicza i najbardziej pełna idei?

W Algierii i na algierskim Saharze wszystkie kobiety, zarówno te z miast, jak i z plemion, są ubrane na biało. W Tunezji natomiast kobiety z miast są owinięte od głowy do stóp czarnymi muślinowymi szalami, które tworzą dziwne widoki na jasnych ulicach małych miast na południu, a kobiety na wsiach noszą długie, głębokie niebieskie suknie, które mają elegancki i efektowny wygląd, nadając im jeszcze bardziej biblijny wygląd. (...) Na tej łagodnej i ciepłej ziemi, tak urzekającej, że legenda o Lotofagach narodziła się na wyspie Djerba, powietrze jest bardziej aromatyczne niż gdziekolwiek indziej, słońce gorętsze, dzień jaśniejszy, ale serce nie potrafi kochać. Piękne i gorące kobiety nie znają naszych czułości. Ich prosta dusza pozostaje obca emocjom uczuciowym, a ich pocałunki, jak mówią, nie rodzą marzeń.

Kobiety muzułmańskie mogą wchodzić tak samo jak mężczyźni, ale prawie nigdy nie przychodzą. Bóg jest dla nich zbyt odległy, zbyt wysoki, zbyt majestatyczny. Nie odważyłyby się opowiadać mu o wszystkich troskach, powierzać mu wszystkich smutków, prosić o drobne usługi, drobne pocieszenia, drobne ratunki przeciwko rodzinie, przeciwko mężowi, przeciwko dzieciom, których potrzebują serca kobiet. Potrzebny jest mu ktoś pokorniejszy, ktoś pośredni między nim, tak wielkim, a nimi, tak małymi.

Referencja: Vicaire, Podręcznik miłośnika książek XIX wieku, V-622

Piękny egzemplarz pozostał oprawiony tego luksusowego wydania, które stało się nierealne.

Wyjątkowy i pożądany pod każdym względem.