Joaquín Asensio Mariné (1890–1961) - Port de pêche de Barcelone

1. KARTA TECHNICZNA

Molo rybackie w Barcelonie
Autor: Joaquín Asensio Mariné (Barcelona, 1890 – 1961)
Szkoła / Styl: katalońskie malarstwo na początku XX wieku — impresjonizm śródziemnomorski / luminizm portowy
Chronologia: ok. 1920–1935
Technika: Olej na desce
Wymiary: 35 × 40 cm; 44 × 48 cm z ramą
Podkład: Oryginalna plansza z wyraźnym przygotowaniem; tył ze starą adnotacją
Rama: Wyjątkowa rzeźbiona i stiukowa rama w kolorze białym i złotym, z późnomodernistycznym nadrukiem, który podkreśla żywą kolorystykę dzieła.
Stan zachowania: Doskonały; pasta nienaruszona, jednolity lakier, bez znaczących ubytków.

2. OPIS KOMPOZYCYJNY I IKONOGRAFICZNY

Scena przedstawia tętniący życiem barceloński dok, gdzie wyrzucone na brzeg łodzie, sieci i maszty tworzą żywą wizualną mozaikę. Asensio Mariné konstruuje przestrzeń grubymi, impastowymi i energicznymi pociągnięciami pędzla, charakterystycznymi dla katalońskiego luminizmu, spadkobiercy Eliseo Meifren i Joaquima Mira, nadając całości niemal namacalny dynamizm.

Po pierwsze, łodzie wsparte na klinach i pracujący rybacy tworzą cichą opowieść o codziennym trudzie. Przekątna molo kieruje wzrok ku przejrzystej, tętniącej życiem portowej atmosferze, rozmywając miejski horyzont charakterystycznym śródziemnomorskim światłem.

Czerwonawe świece, poddane modulowanej impastowej obróbce, pełnią funkcję chromatycznych punktów centralnych, równoważących kompozycję. Postacie, zredukowane do figuratywnych plam, wzmacniają impresjonistyczny charakter, w którym sugestia ma pierwszeństwo przed akademickim detalem.

Obraz ten stał się w ten sposób historycznym i emocjonalnym dokumentem nadmorskiej Barcelony przed wielką transformacją urbanistyczną XX wieku.

3. STYL, KONTEKST, PRZYPISANIE I OCENA

Praca ta w pełni wpisuje się w twórczość Joaquína Asensio Mariné, jednego z malarzy, którzy najlepiej uchwycili życie w katalońskim porcie w latach 1900–1940. Jego styl – impresjonistyczny, ciepły i bezpośredni – wpisuje się w klimat artystyczny tworzony przez Meifrèna, Modesta Urgella, a później także przez wrażliwość na kolorystykę Mira.

Szerokie pociągnięcia pędzla, dbałość o atmosferę i stylizowana figuracja zbliżają go do pewnych momentów w twórczości Francesca Gimeno i morskich pejzaży Ramona Martí Alsiny, zinterpretowanych we współczesnej tonacji.

Dzieło to wyróżnia się przede wszystkim świetlistą energią, pewnymi pociągnięciami pędzla i harmonią między ziemią, drewnem, siecią i niebem, co sprawia, że należy do najatrakcyjniejszych dzieł tego malarza.

Bogato wykonana, historyczna oprawa dodaje dziełu wyjątkowego charakteru i pozwala zachować je w kontekście muzealnym.

Ogólnie rzecz biorąc, jest to wyjątkowo reprezentatywny obraz olejny, wysoce pożądany przez kolekcjonerów, o pierwszorzędnych walorach estetycznych i walorach dokumentalnych w kontekście malarstwa katalońskiego XX wieku.