Gyl (XX) - L'Oracle des Sables d'Or

O dziele



Ona spoczywa niczym żywy miraż, narodzona z gorących prądów przemierzających starożytne drogi Orientu.
Jego czerwony i złoty żagiel zdaje się tkać z światła, jakby każdy jego nić został zanurzony w zachodzie słońca na wydmach.
Ozdoba, którą nosi — te srebrne elementy, te dyskretne klejnoty — wciąż szepczą opowieści o odległych caravanach, o pachnących targach, gdzie gawędziarze budzili noce.
Jego głęboki wzrok, obramowany cieniem i ciepłem, jest otwartymi drzwiami do historii, które skrywa.
Mówi się, że słyszała szept zaginionych oaz, znała imiona wiatrów i potrafiła czytać w ziarnach piasku tak, jak inni czytają w niebie.
Biała koronka, którą obejmuje, o niemal nierealnej delikatności, kontrastuje z bogactwem tkanin i ukazuje nieruchomą czystość jej losu.
W tej kompozycji Gyl celebruje poezję światów orientalnych: wymarzonego, na nowo wymyślonego Orientu, gdzie piękno staje się symbolem, pamięcią i proroctwem.
Ona staje się wtedy Oraclem Sable d’Or, strażniczką nieistniejącego już Orientu, chyba że w świetle naukowego pędzla.