Rzeźba, Mukha-liṅga con nāga su yoni-pīṭha, India del sud, Deccan o Karnataka, XVII–XVIII secolo - 19.5 cm - Odlewanie brązu w technologii wosku traconego.

Mukha-liṅga z nāga na yoni-pīṭha, południowa Indie, Deccan lub Karnataka, XVII–XVIII wiek.

Wykonana w odlewie z brązu w technologii cire perdue, ta mała świątynka śaivańska to mały altar: na środku yoni-pīṭha w formie dysku, wyposażony w ujście sūtra somy z potrójnym rowkiem do abhiṣeki, wyrasta mukhaliṅga, liṅga uosabiający postać ludzką z twarzą Śivy; za głową unosi się duży kaptur nāga (węża-kobra) z grubej blachy, który można zdjąć i pełni funkcję ochronną dla bóstwa. Rysunki archaiczne – oczy migdałowe, nos w kształcie ostrza, wyryty uśmiech, włosy ułożone w równoległe kosmyki – oraz dziurki na uszach (brak kolczyków) nawiązują do warsztatów Deccan z XVII i początku XVIII wieku; podstawka w kształcie dzwonu, zwartą konstrukcję i ciemną patynę z śladami użytkowania potwierdzają długotrwałe użycie rytualne w warunkach domowych. Ikonografia jest konsekwentnie śaivańska: yoni-pīṭha z somasūtra to sakralne podparcie, na którym rodzi się liṅga, z którego ujścia spływają libacje, natomiast nāga – personifikacja mocy podziemnej – chroni Śivę niczym królewski parasol; twarz na liṅdze (ekamukha-liṅga) przekłada anikoniczne formy na „obecne” podczas pūjā. Materiał, odlew i zużycie (delikatne wgniecenia użytkowe, osady, drobne wycieki przy krawędzi ujścia, starożytne zadrapania na reliefach) są typowe dla stopów wysokocynowych używanych w warsztatach południowych Indii.