Andrew Thorndike, Annelie Thorndike - Jeder Tag war schön ("THE MOST BEAUTIFUL PHOTOBOOK FROM THE DDR/GDR") - 1966

Najprawdopodobniej najpiękniejsza książka kiedykolwiek wyprodukowana w GDR/DDR.
- moim zdaniem - jedna z NAJPIĘKNIEJSZYCH KSIĄŻEK FOTOGRAFICZNYCH, JAKIE KIEDYKOLWIEK STWORZONO GDZIEKOLWIEK NA ŚWIECIE.

JEŚLI KIEDYKOLWIEK POTRZEBOWAŁEŚ DOWODU NA TO, CZEGO MOŻE DOKONAĆ SIĘ FOTOKSIĄŻKA — to pełen potencjał kreatywny w układzie, sekwencji, fotografii, materiałach (papier, oprawa itp.) i typografii.
Ta książka jest tym dowodem.

Ręcznie wykonane z miłością oprawy z juty (burlapu), zarówno od wewnątrz, jak i na zewnątrz.
Zaprojektowany z taką indywidualnością, że przypomina prawdziwy unikatowy egzemplarz.

Bardzo świeży stan i kompletny ze wszystkimi elementami (12 zintegrowanych wkładek).

Absolutny niezbędnik dla kolekcji każdego pasjonata albumów fotograficznych.

Moja najwyższa rekomendacja.

To jest pierwsza w historii aukcja albumów fotograficznych na Catawiki, poświęcona wyłącznie światu byłego 'DDR'/'GDR' ('Niemiecka Republika Demokratyczna' lub 'Niemcy Wschodnie'), która istniała od 1949 do 1990 roku.

Wciąż w dużej mierze nieodkryta i niezbadaną, ta dziedzina oferuje bogactwo fascynujących odkryć dla kolekcjonerów.
5Uhr30.com prezentuje wyjątkowe dzieła renomowanych i wschodzących artystów, prace ankietowe, porywające monografie, a także niezwykle rzadkie małe katalogi vintage, vintage’owe książki dla dzieci i vintage’owe fotoksiążki fabryczne; podpisane publikacje, plakaty i wiele więcej.

Każdy dzień był piękny.
Przepięknie i z miłością zaprojektowana wschodnioniemiecka książka podróżnicza (o podróży między Antwerpią a Bombajem).

Z licznymi zamontowanymi (wklejonymi) suplementami, faksymile (podróżowe) listy -
różne typografie, różne kolory.

Cudowna, zapierająca dech w piersiach książka – wydrukowana jak ręcznie pisany dziennik.
Świetny tekst Annelie Thorndike, wspaniałe zdjęcia Andrew Thorndike.
Sensacyjny układ autorstwa Heinza Bormanna.

napisy
Przeżycia, marzenia, wyznania zapisane między Antwerpią a Bombajem.
Doświadczenia, marzenia, wyznania zanotowane między Antwerpią a Bombajem.

Annelie Thorndike została wybrana do Volkshramy w 1963 roku. Od 1967 roku była członkinią zarządu, a od 1980 roku członkinią prezydium Związku Pracowników Filmu i Telewizji NRD, założonego przez Andrew Thorndike'a. Od 1973 do 1989 roku pełniła funkcję prezeski komisji Międzynarodowego Tygodnia Leipzig na temat filmu dokumentalnego i krótkometrażowego, która była odpowiedzialna za organizację Leipziger Dokfilmwoche.
(Wikipedia)

Jak zawsze gwarantujemy szczegółowe i dokładne opisy, 100% ochrony transportu, 100% ubezpieczenia transportowego i oczywiście, wysyłkę łączoną na cały świat.

Nie przegap tej wyjątkowej okazji!
Wyłącznie dzięki 5Uhr30.com, Kolonia, Niemcy.

VEB Hinstorff Verlag, Rostock. 1966. Pierwsze wydanie, pierwsze druki.

Twarda oprawa z lnu (szablonowa okładka z oryginalnego juty, wówczas dostarczana przez Jutespinnerei und -Weberei Meißen). 200 x 240 mm. 312 stron. Zdjęcia w kolorze i czerni i bieli. Zdjęcia: Andrew Thorndike. Układ: Heinz Bormann. Inny współtwórca: Edith Wäscher. Tekst: Annelie Thorndike. Tekst w języku niemieckim.

Warunek:
Wewnątrz doskonałe, świeże i bez skaz, czyste, bez plam i bez foxingu; kompletne. Na zewnątrz lekki ślad użytkowania; grzbiet wyblakły. Ogólnie w bardzo dobrym stanie.

Cudowna niemiecka książka fotograficzna z NRD, w formie oryginalnego dziennika podróży z rysunkami, facsimilami i szkicami – moja najwyższa rekomendacja.

Kto dziś jeszcze pamięta nazwiska dokumentalnych filmowców Annelie i Andrew Thorndike? W Niemczech Zachodnich — gdzie ich prace rzadko były pokazywane, częściowo z powodu politycznej bojaźni i ograniczonej otwartości, częściowo z powodu braku zainteresowania publiczności — prawdopodobnie nikt; a w Niemczech Wschodnich, przypuszczalnie tylko starsze pokolenie (które rzeczywiście stanowiło większość podczas otwarcia wystawy w Muzeum Filmowym w Poczdamie). Filmy Thorndike’ów — z pewnością umiejętne kompilacje — utwierdzały niektórych widzów w ich przekonaniach, podczas gdy innych prowokowały do sprzeciwu. Jak zauważyła Elke Schieber, kierownik zbiorów w Poczdamie, filmy te podzieliły opinię; jednocześnie kształtowały one świadomość historyczną milionów w byłej NRD.
Pochwała własnego kraju, ataki na świat zachodni oraz, nie mniej ważne, partyzancka interpretacja historii były tematami filmowców; pojawiali się głównie jako scenarzyści, rzadziej jako reżyserzy. Optymizm odnośnie odbudowy w niemieckich stoczniach wschodnich jest zestawiony z stagnacją na Zachodzie („Od Hamburga do Stralsundu”, 1950); ujawniany jest lider SS na Zachodzie („Wakacje na Sylt”, 1957); atakowany jest generał Speidel („Operacja Miecz Turyński”, 1957/58); przedstawione są pięćdziesiąt lat historii Niemiec („Ty i niektórzy towarzysze”, 1954–56); śpiewany jest hymn na cześć Związku Radzieckiego („Cud Rosji”, 1959–63); ukazywane są postaci takie jak Wilhelm Pieck (1951/52), Lenin (1970) i inni.
Thorndikes niewątpliwie znaleźli interesujący materiał i musieli umiejętnie korzystać z obrazów; jednak obrazy zawsze musiały podporządkować się — w doborze i montażu — argumentowi, służąc jako dowód tez. W ten sposób nie mogło powstać żadne wątpliwości; to, co było przedstawiane, było ostatecznie ustalone i z góry określone, podczas gdy wszystko, co nie pasowało do obrazu, było odrzucane (tak jak Pakt Ribbentrop-Mołotow z 1939 roku w filmie o ZSRR). Oczywiście, wszystko, co prezentowali Thorndikes, składało się z dokumentów, lecz obrazy i słowa były wybierane w duchu i na służbę państwa, dla jego dobra i chwały. To nieuchronnie rodzi pytanie o wartość formy dokumentalnej, szczególnie gdy sam państwo jest zarówno klientem, jak i cenzorem. Jakże odmiennie wyglądały prace dokumentalne Jürgena Böttchera, Winfrieda Junge czy Volker Koeppa — a nawet te, które kiedyś pochodziły z Polski i Czechosłowacji!
Wszystko to, Andrew i Annelie Thorndike, są świadkami i produktami produkcji filmów dokumentalnych DEFA, i jako takie zasługują na uwagę w refleksji historycznej. Muzeum Filmu w Poczdamie poświęca im małą wystawę, oferując wgląd w ich pracę: zdjęcia z produkcji, materiały robocze, dokumenty (w tym te z sporu prawnego dotyczącego filmu Speidel), list od Brechta odmawiający współpracy (z powodu, że mógł służyć tylko teatrowi lub filmowi), listy, plakaty, rękopisy (Annelie Thorndike planowała film o Fryderyku Wielkim), medale. Praca i życie Andrew (1909–1970) i Annelie Thorndike ożywają — także, w pewnym sensie, jako część dziedzictwa NRD. Brakuje jednak analizy możliwości i ograniczeń filmu dokumentalnego.
- Volker Baer (filmdienst 12/2002) -