Helga Paris - Diva in Grau - 1993

Rzadka okazja na zakup wczesnego trzeciego wydania 'Diva in Grau' z 1993 roku (!)
z Oryginalną okładką (były też późniejsze wydania)

„Diva in Grau” jest NAJWIĘKSZEJ SŁAWY, NAJbardziej POSZUKIWANY Tytuł Książki autorstwa Helgi Paris (1938-2024), jednej z NAJWAŻNIEJSZYCH POSTACI W Wschodnioniemieckiej Fotografii.

„Diva in Grau” została opublikowana po raz pierwszy dwa lata wcześniej, w 1991 roku, przez tego samego wydawcę, w identycznej treści, rozmiarze i układzie.

To jest pierwsza w historii aukcja albumów fotograficznych na Catawiki, poświęcona wyłącznie światu byłego 'DDR'/'GDR' ('Niemiecka Republika Demokratyczna' lub 'Niemcy Wschodnie'), która istniała od 1949 do 1990 roku.

Wciąż w dużej mierze nieodkryta i niezbadaną, ta dziedzina oferuje bogactwo fascynujących odkryć dla kolekcjonerów.
5Uhr30.com prezentuje wyjątkowe dzieła renomowanych i wschodzących artystów, prace ankietowe, porywające monografie, a także niezwykle rzadkie małe katalogi vintage, vintage’owe książki dla dzieci i vintage’owe fotoksiążki fabryczne; podpisane publikacje, plakaty i wiele więcej.

Mitteldeutscher Verlag, Halle. 1993. Trzecie wydanie.

Oprawa twarda z obwolutą. 275 x 305 mm. 128 stron. Zdjęcia: Helga Paris. Wydawca: Jörg Kowalski i Dagmar Winkelhofer. Z tekstami Wilhelma Bartscha, Heinza Czechowskiego, Elke Erb, Jörga Kowalskiego, Christy Moog, Detlefa Opitza. Tekst w języku niemieckim.

Warunek:
Książka od wewnątrz i na zewnątrz oraz okładka ochronna są bardzo świeże i czyste, bez śladów i bez przebarwień. Zewnątrz książki przy lewej krawędzi, blisko grzbietu, oraz okładka ochronna w tym samym miejscu mają ładne, nienaruszone otwory, poza tym są jedynie lekko używane i nie mają innych zauważalnych wad czy uszkodzeń. Ogólnie w stanie bardzo dobrym, lepszym i bardziej świeżym niż zwykle.

Ważny niemiecki album fotograficzny z wczesnego trzeciego wydania z 1993 roku — z oryginalną okładką ochronną.

Jak zawsze gwarantujemy szczegółowe i dokładne opisy, 100% ochrony transportu, 100% ubezpieczenia transportowego i oczywiście, wysyłkę łączoną na cały świat.

Upewnij się, że nie przegapisz tej wyjątkowej aukcji.
Wyłącznie dzięki 5Uhr30.com, Kolonia, Niemcy.

Helga Paris była niemiecką fotografką, znaną z fotografii codziennego życia w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Fotografowała teatr, a następnie skupiła się na serii zdjęć ludzi i pejzaży miejskich, takich jak Garbage Collectors (1974), Berliner Kneipen (1975), Leipzig Hauptbahnhof (1981), autoportrety oraz domy i twarze z Halle na wystawę, która została odwołana w 1986 roku. Jej prace, prezentowane na arenie międzynarodowej, zyskały uznanie szczególnie po zjednoczeniu Niemiec jako dokumenty przeszłości.
Helga Steffens, córka Gertrud Steffens i składacza tekstów Wilhelma Steffensa, urodziła się nieco ponad rok przed wybuchem II wojny światowej w Gollnow, małym miasteczku na północy Niemiec. W maju 1945 roku obchodziła swoje siódme urodziny, podczas gdy wojna zakończyła się klęską Niemiec. Jej ojciec i dwóch braci wciąż byli za granicą, ale w międzyczasie zmiany granic narzucone przez zwycięskie mocarstwa oraz masowe czystki etniczne zmusiły matkę Helgi do ucieczki z dwoma córkami. Trafiły do Zossen, małego miasteczka nieco na południe od Berlina. Tam wychowywała się w społeczności głównie kobiet, z których wiele pracowało. Fotografią zainteresowały ją ciotki, które robiły wiele zdjęć.
W Zossen ukończyła szkołę z sukcesem, zdając maturę w 1956 roku. Następnie studiowała projektowanie mody w Szkole Inżynierskiej dla Przemysłu Odzieżowego (Ingenieurschule für Bekleidungsindustrie) w Berlinie do 1960 roku. Odbyła staż w VEB Treffmodelle. Potem krótko pracowała jako wykładowczyni studiów kostiumologicznych w szkole zawodowej, a także jako komercyjna graficzka w agencji reklamowej DEWAG w Berlinie. Była projektantką kostiumów w Berliner Studenten- und Arbeitertheater, teatrze studentów i robotników, co wprowadziło ją do kręgu artystów wokół Wolf Biermanna. W 1960 roku zaczęła robić zdjęcia aparatem Flexaret 6×6.
W tym czasie poznała malarza Ronalda Parisa; byli małżeństwem od 1961 do 1974 roku. Dzięki mężowi nawiązała kontakty w ówczesnej scenie artystycznej NRD. Rozwinęła pasję do fotografii, ale jak wielu czołowych fotografów Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD), często opisywano ją jako samouczącą się. Uważała, że dużą część swojej pasji i umiejętności fotograficznych zawdzięczała dwóm ciotkom, które były entuzjastycznymi fotografkami, nieustannie robiącymi zdjęcia od lat 40. do 60. XX wieku, które Paris starannie zachował w kolekcji pudełek wystawowych dostosowanych do tego celu.
Paris zaczęła poważnie robić zdjęcia około 1967 roku. Była pod wpływem prac Edvarda Munch, Maxa Beckmanna, Francisa Bacona i Wernera Helda. Między 1967 a 1968 rokiem pracowała w laboratorium fotograficznym Walli Baucik. Jej pierwsza praca jako wolny strzelec w 1969 roku polegała na fotografowaniu uboju w domu w Turyngii; w 1970 roku robiła zdjęcia mody dla młodzieżowego czasopisma neues leben. W 1972 roku dołączyła do Verband Bildender Künstler der DDR, stowarzyszenia artystów wizualnych, co było niemal koniecznością dla osiągnięcia sukcesu w jej obecnej wybranej karierze.
W 1975 roku sfotografowała sceny z produkcji teatralnych Benno Bessona w Berliner Volksbühne oraz Alexandra Langa i Friedo Soltera w Deutsches Theater. Wystawiła swoją pierwszą wystawę osobistą w 1978 roku w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie.
Jej prace coraz bardziej skupiały się na ludziach i pejzażach ulicznych, początkowo w Berlinie, gdzie jej tematykami byli sąsiedzi i przyjaciele. Dokumentowała warunki społeczne w kilku seriach: Müllfahrer (Śmieciarze, 1974), Berliner Kneipen (Berlińskie puby, 1975), Möbelträger (Przewoźnicy mebli, 1975), Altersheim (Dom seniora, 1980), Berliner Jugendliche (Berlińska młodzież) oraz Leipzig Hauptbahnhof (Dworzec główny w Lipsku, obie 1981/82). Fotografowała Zossen, gdzie dorastała, zatytułowała to Erinnerungen an Z. (Wspomnienia z Z.), autoportrety z 1981 roku, a w 1984 portrety kobiet pracujących w VEB Treffmodelle. Fotografowała ludzi w Gruzji, Polsce i Transylwanii, na przykład młodych mężczyzn wokół głównego dworca w Rzymie. Zdjęcia domów i twarzy z Halle wykonywała od 1983 do 1985 roku, z zamiarem dokumentowania wszystkiego jak obce miasto w obcym kraju (wie eine fremde Stadt in einem fremden Land). W Halle napotkała większe trudności niż w Berlinie, ponieważ fotografowani przez nią ludzie byli nieznajomymi, którzy czasami reagowali wrogością. Potem poświęciła czas na rozmowy i pytania przed fotografowaniem, co uczyniło ich bardziej otwartymi na zdjęcia, choć nadal niechętnie, gdyż ulice w tle pokazywały, że centrum miasta wyglądało na poważnie zniszczone, ponieważ przechodziło poważną i powolną przebudowę. Jej wystawa z 1986 roku, Houses and Faces. Halle 1983–1985, planowana w galerii Marktschlößchen w mieście, została odwołana kilka dni przed planowanym otwarciem, ponieważ jej zdjęcia wywołały krytykę polityki budowlanej miasta. Do czasu odwołania, katalog i etykiety do fotografii zostały już wydrukowane.
Jej kariera jako fotografki freelancera przetrwała zjednoczenie Niemiec, a dla niektórych komentatorów jej fotografie z okresu NRD zyskały szersze zainteresowanie, gdy okres, który przedstawiały, stał się historią. W 2003 roku jej dwunastoczęściowa wystawa Self images 1981–1988 w kontekście wystawy Art in the German Democratic Republic wzbudziła duże zainteresowanie. Od 1996 roku Paris była członkinią Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Zostawiła instytucji swoje archiwum liczące około 230 000 negatywów i 6 300 filmów.
Paris i jej mąż mieszkali w dzielnicy Prenzlauer Berg w Berlinie od 1966 roku. Mieli dwoje dzieci.
Paris zmarła w swoim berlińskim mieszkaniu 5 lutego 2024 roku, w wieku 85 lat.
(Wikipedia)