SIGNED; Martin Parr - Monograph (FIRST ITALIAN PRINTING, MINT CONDITION, SHRINK-WRAPPED) - 2002

To jest dużo według 5Uhr30.com (Ecki Heuser, Kolonia, Niemcy).
Gwarantujemy szczegółowe i precyzyjne opisy, 100% ochrony transportu, 100% ubezpieczenia transportowego i oczywiście łączoną wysyłkę - na cały świat.

RZADKA OKAZJA na zakup tej FANTASTYCZNEJ, BARDZO POSZUKIWANEJ MONOGRAFII autorstwa Martina Parra (1952-2025) - w STANIE IDEALNYM + PODPISANA.

TRUE FIRST ITALIAN EDITION, które ukazało się w tym samym czasie, w tym samym układzie, zawartości i rozmiarze co edycje z innych krajów (w innych językach).

WIELKA KSIĄŻKA I DOSKONAŁY PRZEGLĄD pracy artysty.

Bodly podpisany przez Martina Parra.
Gwarantuję autentyczność podpisu.


Wciąż zapakowany w folię plastikową wydawcy; otwarty tylko raz na podpis.
Egzemplarz kolekcjonerski.

Contrasto, Rzym. 2002. Pierwsze wydanie, pierwszy druk.

Oprawa twarda z ekoskóry z połową lnu. 298 x 257 mm. 354 strony z czarno-białymi i kolorowymi zdjęciami. Zdjęcia: Martin Parr. Tekst w języku włoskim.

Piękna, bardzo ważna monografia Martina Parra w idealnym stanie - podpisana przez artystę.

Martin Parr był brytyjskim fotografem dokumentalistą, fotoreporterem i kolekcjonerem fotoksiążek. Jest znany z projektów fotograficznych, które w sposób intymny, satyryczny i antropologiczny ukazują aspekty współczesnego życia, w szczególności dokumentując klasy społeczne Anglii, a szerzej – bogactwo świata zachodniego.
Jego główne projekty obejmowały społeczności wiejskie (1975–1982), The Last Resort (1983–1985), The Cost of Living (1987–1989), Small World (1987–1994) oraz Common Sense (1995–1999).
Od 1994 roku Parr jest członkiem Magnum Photos. Wydał około 40 solowych fotoksiążek i wystąpił w około 80 wystawach na całym świecie – w tym w międzynarodowej wystawie tournée ParrWorld oraz retrospektywie w Barbican Arts Centre w Londynie w 2002 roku.
Fundacja Martina Parra, założona w 2014 roku i zarejestrowana jako organizacja charytatywna w 2015 roku, otworzyła swoją siedzibę w rodzinnym mieście Bristol w 2017 roku. Mieści własne archiwum, kolekcję fotografii brytyjskiej i irlandzkiej autorstwa innych fotografów oraz galerię.
Urodzony w Epsom w Surrey, Parr od czternastego roku życia chciał zostać fotografem dokumentalnym. Jako wczesny wpływ wymienia swojego dziadka, George'a Parra, amatorskiego fotografa i członka Royal Photographic Society. Ożenił się z Susan Mitchell i mają jedno dziecko, Ellen Parr (ur. 1986). W maju 2021 roku zdiagnozowano u niego raka.
Parr powiedział o swojej fotografii:
Podstawową rzeczą, którą ciągle badam, jest różnica między mitologią tego miejsca a jego rzeczywistością. ... Pamiętaj, że tworzę poważne fotografie ukryte jako rozrywka. To część mojej mantry. Tworzę te obrazy tak, aby były akceptowalne dla odbiorców, ale głęboko w środku dzieje się naprawdę wiele, co nie jest ostro wyartykułowane na pierwszy plan. Jeśli chcesz, możesz to odczytać.
Estetyka Parra jest bliska, dzięki użyciu obiektywu makro i nasyconych kolorów, co jest wynikiem rodzaju filmu i/lub użycia ring flash. Pozwala mu to umieścić swoje obiekty 'pod mikroskopem' w ich własnym środowisku, dając im przestrzeń do ukazania swojego życia i wartości w sposób często zawierający niezamierzony humor. Jego technika, jak pokazano w książce 'Signs of the Times: A Portrait of the Nation's Tastes' (1992), została określona jako wywołująca u widzów ambiwalentne reakcje emocjonalne, niepewnych, czy się śmiać, czy płakać.
Parr studiował fotografię na Manchester Polytechnic w latach 1970–1972 wraz z współczesnymi mu Daniel Meadows i Brian Griffin. Parr i Meadows współpracowali przy różnych projektach, w tym jako fotografowie w Butlin's. Byli częścią nowej fali fotografów dokumentalnych, „luźnej brytyjskiej grupy, która, choć nigdy nie przyjęła oficjalnej nazwy, zyskała różne określenia jako 'Young British Photographers', 'Independent Photographers' i 'New British Photography'.
W 1975 roku Parr przeprowadził się do Hebden Bridge w West Yorkshire, gdzie ukończył swoje pierwsze dojrzałe dzieło. Zaangażował się w Albert Street Workshop, centrum działalności artystycznej obejmujące ciemnię i przestrzeń wystawową. Parr spędził pięć lat na fotografowaniu życia wiejskiego w okolicy, skupiając się na niekonformistycznych kaplicach metodystycznych (i niektórych baptystycznych), które stanowiły punkt centralny odizolowanych społeczności rolniczych, które na początku lat 70. zamykały się. Fotografował w czerni i bieli, ze względu na nostalgię i odpowiedniość do celebracji tego minionego życia. Również w tamtym czasie fotografowie musieli pracować w czerni i bieli, aby być traktowanymi poważnie, ponieważ kolor kojarzono z fotografią komercyjną i amatorską. Jego seria 'The Non-Conformists' była szeroko prezentowana i opublikowana jako książka w 2013 roku. Krytyk Sean O'Hagan, pisząc w The Guardian, stwierdził: „Łatwo zapomnieć, jak cicho i obserwacyjnie Parr podchodził do fotografii w czerni i bieli.”
W 1980 roku Parr ożenił się z Susan Mitchell, a ze względu na jej pracę przeprowadzili się na zachodnie wybrzeże Irlandii. Założył ciemnię w Boyle, w hrabstwie Roscommon.
Pierwsze publikacje Parra, Bad Weather, wydana w 1982 roku przez Zwemmer z dotacją od Arts Council, Calderdale Photographs (1984) oraz A Fair Day: Photographs from the West Coast of Ireland (1984), wszystkie zawierały fotografie głównie z północnej Anglii i Irlandii, w czerni i bieli. Używał Leiki M3 z obiektywem 35 mm; jednak dla Bad Weather szybko przeszedł na kamerę podwodną z lampą błyskową.
W 1982 roku Parr wraz z żoną przeprowadził się do Wallasey w Anglii i na stałe przeszedł na fotografię kolorową, inspirowany pracami amerykańskich fotografów kolorowych, głównie Joela Meyerowitza, ale także Williama Egglestona i Stephena Shore’a, a także brytyjskich Petera Frasera i Petera Mitchella. Parr napisał, że „również zetknąłem się z kartami pocztowymi Johna Hinde’a, kiedy pracowałem w Butlin’s na początku lat 70., a ich jaskrawe, nasycone kolory wywarły na mnie duże wrażenie.” Podczas letnich sezonów 1983, 1984 i 1985 fotografował ludzi z klasy robotniczej nad morzem w pobliskim New Brighton. Ta praca została opublikowana w książce „The Last Resort: Photographs of New Brighton” (1986) i wystawiona w Liverpoolu oraz Londynie.
Chociaż John Bulmer był pionierem kolorowej fotografii dokumentalnej Wielkiej Brytanii, od 1965 roku Gerry Badger wypowiedział się na temat The Last Resort.
Z perspektywy prawie ćwierć wieku trudno jest nie docenić znaczenia The Last Resort, zarówno w brytyjskiej fotografii, jak i w karierze Martina Parra. Dla obu stanowiło to rewolucyjną zmianę w podstawowym sposobie wyrazu fotograficznego, z monochromu na kolor, fundamentalną zmianę techniczną, która zapowiadała rozwój nowego tonu w fotografii dokumentalnej.
Karen Wright, pisząc w The Independent, stwierdziła: „Został zaatakowany przez niektórych krytyków za swoją wnikliwość w analizie klas robotniczych, ale patrząc na te dzieła, można jedynie dostrzec nieugięte oko Parra, które uchwyca prawdę o klasie społecznej obejmującej wypoczynek w dowolnej dostępnej formie.”
W 1985 roku Parr zrealizował zamówienie dla Documentary Photography Archive w Manchesterze, aby sfotografować ludzi w supermarketach w Salford, Retailing in the Borough of Salford, które obecnie jest przechowywane w archiwum.
On i jego żona przeprowadzili się do Bristolu w 1987 roku, gdzie mieszkają do dziś. W latach 1987 i 1988 ukończył swój kolejny ważny projekt, dotyczący klasy średniej, która w tym czasie stawała się coraz bardziej zamożna pod rządami Thatcher. Fotografował aktywności klasy średniej, takie jak zakupy, przyjęcia kolacyjne i dni otwarte w szkołach, głównie w okolicach Bristolu i Bath na południowym zachodzie Anglii. Projekt został opublikowany jako jego kolejna książka 'Koszt życia' (1989) i wystawiony w Bath, Londynie, Oxfordzie i Paryżu.
Jego książka 'One Day Trip' (1989) zawierała fotografie wykonane podczas rejsu alkoholowego do Francji, będącego zleceniem od Mission Photographique Transmanche, podczas którego towarzyszył ludziom.
Między 1987 a 1994 rokiem Parr podróżował za granicę, aby stworzyć swoją kolejną ważną serię, krytykę masowej turystyki, opublikowaną jako Small World w 1995 roku. Zreformowane wydanie z dodatkowymi fotografiami ukazało się w 2007 roku. Była ona prezentowana w latach 1995–1996 w Londynie, Paryżu, Edynburgu i Palma de Mallorca w Hiszpanii, a od tego czasu była pokazywana w różnych miejscach.
Był profesorem wizytującym fotografii na Uniwersytecie Sztuki i Projektowania w Helsinkach w latach 1990–1992.
Między 1995 a 1999 rokiem Parr stworzył serię Common Sense o globalnym konsumpcjonizmie. Common Sense to wystawa 350 grafik oraz książka opublikowana w 1999 roku z 158 obrazami. Wystawa została po raz pierwszy pokazana w 1999 roku i była prezentowana jednocześnie w czterdziestu jeden miejscach w siedemnastu krajach. Zdjęcia ukazują drobne szczegóły kultury konsumpcyjnej i mają na celu pokazanie sposobów, w jakie ludzie się bawią. Fotografie zostały wykonane na filmie 35 mm o wysokiej nasyceniu kolorów, co zapewnia żywe, intensywne barwy.
Parr dołączył do Magnum Photos jako członek stowarzyszony w 1988 roku. Głosowanie nad jego przyjęciem na pełnoprawnego członka w 1994 roku było podzielone, a Philip Jones Griffiths rozesłał apel do innych członków, aby nie przyjmowali go. Parr uzyskał potrzebną większość dwóch trzecich głosów jednym głosem. Członkostwo w Magnum pomogło mu pracować nad fotografią redakcyjną oraz nad fotografią mody redakcyjnej dla Paula Smitha, Louis Vuitton, Galerie du jour Agnès B. i Madame Figaro.
W 2014 roku Parr został wybrany na prezydenta Magnum Photos International, stanowisko to pełnił przez 3,5 roku, aż do 2017 roku.
Parr jest kolekcjonerem i krytykiem fotoksiążek. Jego współpraca z krytykiem Gerry Badgerem, 'The Photobook: A History' (w trzech tomach), obejmuje ponad 1000 przykładów fotoksiążek od XIX wieku do dziś. Pierwsze dwa tomy zajęły osiem lat pracy. Retrospektywna wystawa Daido Moriyamy w Tate Modern w Londynie zawierała wiele książek Moriyamy wypożyczonych od Parra, wyeksponowanych w witrynach.
Parr zbiera również pocztówki, fotografie i różne inne przedmioty kultury ludowej i popularnej, takie jak tapety, zegarki Saddama Husseina oraz karty reklamowe prostytutek z budek telefonicznych (przedmioty z fotografią). Również tutaj przedmioty z jego kolekcji posłużyły jako podstawa do publikacji i wystaw. Od lat 70. Parr zbiera i promuje jaskrawe pocztówki wykonane w latach 50. do 70. przez Johna Hinde i jego zespół fotografów.
Parr był gościnnym dyrektorem artystycznym festiwalu fotografii Rencontres d'Arles w 2004 roku, gościnnym kuratorem wystawy New Typologies na festiwalu Photo Festival w Nowym Jorku w 2008 roku oraz kuratorem Brighton Photo Biennial w 2010 roku, którą nazwał Nowymi Dokumentami. Krytyk Sean O'Hagan, pisząc w The Guardian, stwierdził: „W 2004 roku został zaproszony przez organizatorów corocznych Rencontres d'Arles jako gościnny kurator. Festiwal w Arles z tego roku, pod względem zakresu i ambicji, pozostaje standardem, według którego oceniane są wszystkie kolejne edycje.”
Parr był dyrektorem artystycznym nowo powstałego Bristol Photo Festival, który miał się otworzyć w 2021 roku. Jednak w lipcu 2020 roku zrezygnował z powodu swojego zaangażowania w wznowienie fotoksiążki London autorstwa Gian Butturini z 2018 roku, po kampanii studentki antropologii na University College London, która uznała zestaw fotografii w niej za rasistowski.
Fundacja Martina Parra została założona w 2014 roku. Otwarła swoją siedzibę w Bristolu w październiku 2017 roku. Fundacja mieści archiwum Parra oraz jego kolekcję odbitek i makiet książek stworzonych przez innych fotografów — głównie brytyjskich i irlandzkich, a także pracę kilku fotografów zagranicznych, którzy fotografowali w Wielkiej Brytanii. Dostępna dla publiczności jest galeria — jej pierwszą wystawą były 'Black Country Stories' Parra — oraz jest miejscem spotkań, projekcji i wydarzeń. Fundacja znajduje się w Paintworks na południowym wschodzie Bristolu. Parr jest głównym źródłem dochodu fundacji.
(Wikipedia)