Superstudio - Migrazioni - 2021

Ingevoerd in 1966, heeft de avontuurlijke reis van Superstudio zijn leden doen nadenken over hoe te leven in deze wereld “rond en die rolt”. Superstudio Migrazioni biedt een nieuw perspectief op het werk van de groep, beschreven als “radicaal” door Germano Celant. Voorbij de eenvoudige catalogus, stelt Superstudio Migrazioni drie gelijktijdige maar complementaire verkenningen voor – via teksten, beelden en archieven – van deze collectieve reis die de architectuur tot haar grenzen heeft gedreven. Aanvankelijk “super” en fundamenteel realistisch, waarbij de mechanismen van consumptie en productie op een ironische en kritische manier werden overgenomen, is de architectuur van Superstudio geëvolueerd naar “de dingen, het lichaam, de aarde”, tot alle materialiteit verdween, waarbij alleen een symbolische dimensie overbleef en ze samensmolt met het leven zelf.

Door een rijke selectie van beelden, werken en documenten voor te stellen, biedt Superstudio Migraties vele kruisverbanden en interpretaties van de intellectuele, architecturale en poëtische migraties van de groep. Het eerste boek verzamelt essays en interviews met drie fundamentele figuren uit de architectuur van de afgelopen vijftig jaar die te maken hadden met Superstudio; door terug te keren naar hun persoonlijke en theoretische trajecten, geven deze verschillende stemmen de impact van deze marginale groep weer en leiden ze tot evenzoveel 'reizen door de regio's van de rede'. Het tweede boek stelt een thematische doorloop van het werk voor, gebaseerd op een reeks begrippen uit het vocabulaire van Superstudio. Voorbij de eenduidige geschiedenis, belichaard door enkele iconische fotomontages, wordt de rijkdom en pluraliteit van de beelden en projecten die tijdens de activiteitperiode van Superstudio zijn geproduceerd, zichtbaar. Het laatste boek bevat ongepubliceerde brieven uit het archief van Adolfo Natalini. De uitwisselingen tussen de leden van Superstudio en de correspondentie met de hoofdrolspelers van de architectuur van de tweede helft van de twintigste eeuw schetsen een collectieve autobiografie waarin, door fragmenten te volgen, we zien dat architectuur en leven steeds sterker samenvallen.