Trent Parke - Monument - 2023

Toen Trent Parke van een klein Australisch landelijk stadje naar Sydney verhuisde, was zijn eerste indruk de enorme hoeveelheid mensen. Hij pakte zijn camera en ging bij elke gelegenheid op verkenning uit, gefascineerd door de eindeloze processies.

In het spitsuur keek hij toe hoe de stadsarbeiders in een grote massa bewogen, allemaal op de grote transportband van het leven. In een trance-achtige staat, die dezelfde weg dag na dag, week na week, jaar na jaar bewandelden… in- en uitloggen, allemaal onder de betovering van de stad. Parke stond aan de rand van de golf, aan de buitenkant van een nieuwe wereld, en keek naar binnen. Alsof hij naar een nieuw ontdekte soort keek.

In de nacht keek ik naar de eclips van motten, miljoenen van hen cirkelden voortdurend rond de lichten van de Sydney Harbour Bridge. Tegelijkertijd speelde zich op mijn balkon een miniatuurvoorstelling af rond het licht boven mijn hoofd. De motten werden onvermijdelijk en zonder weerstand aangetrokken tot hun ultieme ondergang. Ze draaiden uit de controle, als kleine ruimteschepen gevangen in een tractorstraal. Gelokt en verblind door het heldere witte licht, werden ze uit de lucht geslagen door honderden vogels die neerdaalden om ze te grijpen… spinnen zaten te wachten op hun webben. Gebouwd met precieze coördinaten over het gezicht van de lichten, vingen ze de hulpeloze kleine wezentjes die erdoor glipten. Als er toch een wonder gebeurde dat ze die aanval overleefden, gingen ze door, gedreven naar de vlam, bedwelmd door die brandende hete lichtbollen. Toen plotseling een elektrische lading in de stillere lucht. Een kleine plof van rook. Weg. Instant desintegratie van een levensvorm. Nog een vlek in het universum. Nog een klein ruimteschip dat botst op de brandende zon.