Hervé Guibert - Photographe - 2011

Zeldzaam exemplaar van dit fotografiebuch van Hervé Guibert. 222 pagina's en 250 zwart-witfoto's, inleidende tekst in het Frans door Jean-Baptiste Del Amo. Stevige kartonnen binding met een op de omslag geplakte foto en een door Hervé Guibert in reliëf gedrukt tekst op de vierde deksel. In uitstekende staat, bijna als nieuw.

Hervé Guibert (1955 – 1991), schrijver, fotograaf, fotocriticus bij Le Monde op 22-jarige leeftijd, stierf aan aids op 36-jarige leeftijd. In 2011 organiseerde de Maison européenne de la photographie de eerste grote retrospectieve van het fotografische werk van Hervé Guibert, getiteld "Zijn fotografie, zowel minimalistisch als ontroerend, weeft een unieke visuele poëzie waarin het intieme zich mengt met het universele. In zijn werk gaat het zichtbare hand in hand met het onzichtbare, en elke schaduw. Guiberts werk, hoewel zeer persoonlijk, verkent universele thema’s als liefde, eenzaamheid, ziekte en de dood. Gediagnosticeerd als seropositief in 1988, gebruikte hij zijn kunst om zijn strijd en reflecties over de menselijke conditie uit te drukken. Hervé Guibert, schrijver, fotograaf en gevoelig getuige van zijn tijd, transformeerde elke foto in een venster naar zijn innerlijke wereld. Zijn fotografie, zowel minimalistisch als ontroerend, weeft een unieke visuele poëzie waarin het intieme zich mengt met het universele. In zijn werk gaat het zichtbare hand in hand met het onzichtbare, en elke schaduw wordt een uitnodiging om na te denken over de kwetsbaarheid van het bestaan. Guiberts werk past binnen een stroming die imperfectie en vergankelijkheid waardeert. Hij vond schoonheid in eenvoudige details: een versleten tafel, een zachte schaduw of een opvallende rimpel. Guibert probeerde niet te imponeren, hij nodigt uit tot contemplatie. Zijn foto's roepen een stille, bijna meditatieve reflectie op, waarin elke kijker een echo vindt van zijn eigen ervaringen. Zijn keuze voor zwart-wit weerspiegelt een filosofie meer dan een esthetiek. Het zachte licht, sobere kaders en minutieuze details geven zijn werken een meditatieve diepgang. Guibert zocht geen kunstgrepen; hij onthulde een rauwe, vaak aangrijpende waarheid door zijn lens.

Een levensgrote portret opent en sluit de tentoonstelling van de MEP in 2011. Deze jeugdige kleurenafbeelding is genomen door zijn vriend, de fotograaf Bernard Faucon. De schrijver verschijnt zoals in zijn mythe: een eeuwige Efeze met een gezicht bedekt met blond gekrulde haar, met een bijna bovennatuurlijke schoonheid. Bij Guibert waren leven en werk altijd nauw verbonden. Zowel het 'ik' was zijn grondstof als zijn experimenteerterrein. Logischerwijs domineren in deze zwart-witfoto's, doordrenkt met delicate lichtjes, zelfportretten. Maar Hervé Guibert ontwijkt ze meer dan dat hij zich eraan toevertrouwt: zijn ernstige blik wijkt af, zijn silhouet is vaak vaag. Het zijn zijn andere beelden die meer over hem vertellen: de schrijver zoals hij zichzelf ziet, met een schrijftafel, een typemachine, een bibliotheek. En de dromerige romanticus die hij is: open boeken, translucente knikkers, bloemen, poppen vormen een melancholisch universum, waarin de objecten geladen zijn met vaak morbide symboliek. Van een te wit laken, een muskietennet, maakt Guibert een lijkwade met premonitaire accenten. Maar de grote vraag die door heel Guiberts fotografisch oeuvre loopt, is die van de intimiteit. Met zijn foto's, soms spontaan genomen, soms geënsceneerd, spreekt hij over zijn universum, zijn dagelijks leven, zijn omgeving en relaties, met een sterke affectieve en nostalgische lading. Het zijn dus locaties (de straten van Vaugirard, Moulin Vert, Raymond-Losserand, Santa Catarina, het huis op Elba), appartementen, kamers, bedden, stoelen, bibliotheken, schrijftafels—allemaal bewoonde plekken die op de film zijn vastgelegd. Alledaagse objecten, zoals een Mont-Blanc pen, een oude Royal typemachine, schilderijen, boeken, bloemen, worden helden van persoonlijke stillevens, momenten tussen het intieme en het universele. Maar het zijn ook lichamen en gezichten: ouders, vrienden, geliefden die voor de camera personages worden. Op de willekeurige foto's ontmoeten we bekende gezichten: Isabelle Adjani, met wie hij een bijzondere relatie had, de filosoof Michel Foucault, die een grote rol speelde in zijn leven, de fotograaf Hans-Georg Berger, de cineast Orson Welles, en de regisseur Patrice Chéreau, met wie hij werkte. Maar ook onbekende gezichten die emotioneel resoneren met zijn literaire werk: Thierry, de T uit zijn romans, de liefde van zijn leven die hij in 1976 ontmoette, of Vincent, een tiener van ongeveer vijftien jaar die hem fascineert, de inspiratie voor zijn roman Fou de Vincent, en vele andere geliefden, gefotografeerd voor of na de liefde. Zoals zijn literaire werk, waarin hij het hoofdonderwerp is, verkent ook het zelfportret Guiberts fotografische oeuvre. Met verfijning en narcisme, hij die via creatie zijn bestaan wilde verheffen, zet hij zichzelf in scène, tot aan de eerste tekenen van ziekte, in composities van clair-obscur, schaduwen en zonnestralen, teken van een echt gevoel voor licht. Door deze ontroerende en fascinerende fotografische reis, spiegel van Guiberts literaire werk, ontdekken we een soort dagboek in beelden dat, ver verwijderd van artistieke of formele zoektocht, momenten van realiteit vastlegt.

Exemplaar in uitstekende staat, bijna als nieuw. Boek uit mijn persoonlijke collectie, zorgvuldig bewaard. Verzendingskosten worden beschermd verzonden met versterkte verpakking en internationale tracking met garantie. Bij meerdere aankopen is groepsverzending mogelijk, met terugbetaling van te veel betaalde verzendkosten via Paypal.

1 kg. zonder verpakking