Rutilio Muti (1904-1995) - Paesaggio di campagna col fiume Sevie

Rutilio Muti (1904-1995)

Landschap in de campagne met de rivier Sevie, Mugello.

1937

Olie op tafel

Ondertekend en gedateerd rechtsonder: M Rutilio XV

Met lijst en glas

Afmetingen schilderij: 33,0x17,5 cm

Afmetingen lijst: 50,0 x 34,0 cm

In uitstekende staat (zie de afbeeldingen)


Rutilio Muti werd geboren in Vicchio di Mugello (Florence) op vier september 1904, zoon van Fortunato, metselaar, en Enrichetta, huisvrouw.

Compleet de basisschool, ging hij helpen bij zijn vader als klusjesman, de eerste stap om het vak van metselaar te leren. Ondanks dat begin, dat niet echt van een schilder was, toonde Muti al op jonge leeftijd een zekere en niet verborgen liefde voor tekenen; ook op het werk kwam zijn artistieke passie voor schilderkunst al snel naar voren, door het vak van metselaar te combineren met dat van schilder/decorateur. Het werk als decorateur bracht hem ook naar Florence, en hij keerde vaak terug naar huis met wat schetsen en aantekeningen van dat monument, dat uitzicht, of dat plein dat hem had aangetrokken, zoals veel meer beroemde Toscaanse kunstenaars en denkers eerder hadden gedaan. Rutilio was een schilder, instinctief schilder, alleen ontbrak nog de stap, de gelegenheid om het concreet te worden. De heer Gengaroli uit Genua, die het werk van Rutilio als decorateur had gezien, was misschien wel de definitieve stimulans, die Muti aanspoorde om te beginnen met schilderen.

Rutilio vertelde dat het jaar waarin hij begon met schilderen 1925 was, met een portret van Gengaroli en een panorama van Vicchio. Maar het was pas in 1928 dat de echte en betekenisvolle wending plaatsvond, toen Rutilio langs de Sieve Ferruccio Rontini zag zitten aan zijn ezel... alles van het schilderij dat Rontini maakte raakte Rutilio diep, de energie en tegelijkertijd de sobere uitstraling van het werk van de grote meester waren de golf die de Muti deed schudden, die eindelijk iemand had gevonden die hem kon laten worden wie hij wilde zijn, wie hij was: een schilder. Rutilio sprak de zin uit die zijn leven definitief zou veranderen: 'Professor, ik wil ook gaan schilderen'.

Uit die toevallige ontmoeting ontstond een lange en duurzame vriendschap tussen de meester en zijn leerling, een diepe verstandhouding die veel verder ging dan de zuivere band die ontstaat tussen een leerling en zijn leraar, een vriendschap die verder ging dan alleen de schilderkunst die ze gezamenlijk beoefenden.

Da Rontini Rutilio leerde de fundamenten van de techniek en de slimme trucs, en met zijn hulp en presentatie begonnen vanaf 1929 de eerste echte tentoonstellingen van Rutilio's werken; vooral moet men de monografische tentoonstelling van 1930 in Florence (Galleria Materazzi) herinneren, die bijzonder succesvol was: bijna alle werken van de schilder werden verkocht.

De jaren 1930-1940 zien Muti Rontini volgen door heel Italië om te schilderen en zijn werken te verkopen. Onder de verschillende locaties die tijdens deze tour werden aangedaan, mocht uiteraard niet ontbreken de Livorno van Rontini, waar de professor de leerling kon introduceren bij de Gruppo Labronico. Vooral uit deze periode (vooral 1933) stammen de schilderijen van de gebieden Calambrone, Ardenza, Quercianella en omliggende gebieden, die door galeriehouders en handelaren soms worden aangeduid als 'maremme'; uit dit decennium dateren ook schilderijen in een originele divisionistische stijl, mogelijk beïnvloed door ontmoetingen met Plinio Nomellini, hoewel ze sterke gelijkenissen vertonen met Segantini.
Het moet echter wel een heel belangrijk feit worden genoemd: afgezien van de grote meester en vriend Ferruccio Rontini, wiens vriendschap verder ging dan de schilderlijke passie, zal Rutilio nooit banden hebben met de andere vertegenwoordigers van het Gruppo Labronico, Rutilio zal er nooit deel van uitmaken en de Levantijnse ervaring, hoe belangrijk en vormend ook, zal al snel eindigen. Al in 1934 keert Muti terug naar zijn Mugello.
Muti is dus geen 'labronico' schilder; hij heeft een labronico meester en vriend, reist, ziet, schildert, kent Livorno, zijn wijken en zijn schilders, maar zal nooit een 'labronico' schilder worden. Dit is een diepe en waarschijnlijk instinctieve keuze van de schilder. Rutilio vertegenwoordigt misschien de eerste echte en volledige mugellaanse kunstenaar van de twintigste eeuw; de band met zijn eigen land zal nooit verdwijnen, behalve door de dood; de passie, de geheel persoonlijke stijl van Muti, hoewel sterk verbonden met die van Rontini, vinden in de hoekjes van zijn Mugello, in zijn volk, alles wat een schilder als Muti kan wensen. Rutilio zal reizen en andere gebieden schilderen, met goede en uitstekende werken, maar uiteindelijk zijn zijn belangrijkste schilderijen gemaakt in Mugello, over Mugello en voor Mugello.
Nog twee belangrijke data voor Muti zijn 1936, het jaar waarin hij Annunziata Giustini trouwt, met wie hij drie kinderen krijgt, en 1953, het jaar waarin zijn vrouw overlijdt. De pijn om het verlies van Annunziata zal een echt zware klap zijn voor de schilder, die bovendien alleen achterblijft om drie kinderen groot te brengen; de schilderkunst zal in grote mate bijdragen aan het helpen van Muti om deze moeilijke en verdrietige periode in zijn leven te doorstaan.

In de jaren zestig vinden we hem in Venetië en Marina di Ravenna, met uitstekende werken. De schilderijen van het 'Venetiaanse periode' tonen de volledige vaardigheid van de kunstenaar om, met zijn zeer persoonlijke schilderstijl, ook andere gebieden buiten het Mugello te interpreteren, hoewel, zoals eerder vermeld, het in zijn geboortegrond is dat de kunstenaar ons de grootste meesterwerken zal schenken.
Denk ook aan de overstroming van Florence in 1966, een verwoestende gebeurtenis. Een mooie tentoonstelling van de schilder, gehouden in de 'Casa di Dante', werd namelijk getroffen door de overstroming, met de vernietiging van verschillende werken.
Rutilio heeft de Academie niet bezocht, hij heeft geen specifiek en vormend studieprogramma doorlopen, hij heeft alles wat hij weet zelf geleerd of van Rontini. Veel andere schilders zouden zich 'beperkt' hebben in hun artistieke 'experimenten', gezien de beperkingen.
Ondanks deze basisbeperkingen wil Muti nieuwe technieken uitproberen en zijn schilderkunst verbeteren. Op meer dan zeventigjarige leeftijd keert hij terug naar een persoonlijke techniek die sterk lijkt op divisionisme, gekenmerkt door grote vlekken kleur, helder en levendig; de onderwerpen zijn voornamelijk Mugellani, maar met onrealistische kleurstellingen en lichtspelingen die een sterke visuele impact hebben.
Voor Rutilio was schilderen altijd een grote passie, zo niet de grootste passie. Hij bleef schilderen tot 1993, toen hij werd getroffen door een ernstige beroerte kort na het voltooien van zijn laatste werk ('Il Cistio'). Na twee lange jaren van ziekte overleed hij op 14 december 1995.