Stefanie Schneider - Stefanie Schneider's Minis 'White Trash Beautiful' (29 Palms, CA)

Stefanie Schneider's Minis 'White Trash Beautiful' (29 Palms, CA) - 1999 -

Ondertekend vooraan, niet gemonteerd.
Archiefkleurfotografie gebaseerd op de originele Polaroids.

Polaroid-formaat open edities 1999-2019
10,7 x 8,8 cm (afbeelding 7,9 x 7,7 cm) elk.

Perfecte staat.

Stefanie Schneider’s kunst: Een droom van perceptie en geheugen
In de vreemde en verschuivende rijken van Stefanie Schneider’s werk is er een verontrustende schoonheid, het soort dat niet zozeer wordt gezien als wel ervaren—voelbaar in het merg, begrepen in fragmenten. Haar wereld is geen wereld van helderheid, maar van perceptie: een landschap waar de realiteit buigt, vervormt en iets wordt dat meer lijkt op de droomachtige toestanden waarin de grenzen van zelf en tijd vervagen.
Haar beelden vormen een soort desillusie, of misschien een zachte heropleving, een wedergeboorte van wat wij denken te zijn verloren. Door de vervaagde lens van Polaroid, een medium dat zowel de puurheid als de imperfectie van herinnering vastlegt, brengt Schneider ons opnieuw in contact met wat zich aan de andere kant van het gordijn bevindt. We kijken niet simpelweg naar de afbeelding; we bevinden ons erin, zwevend in de traag verlopende, half-ontdekte momenten tussen slapen en wakker worden.
De figuren in haar foto's — vaak vrouwen, zo evocatief in hun isolatie — zweven door een woestijn van zowel letterlijke als psychologische ruimte. De kleur lijkt te flikkeren als een hallucinatoire visie, die ons naar een bestaan trekt dat zowel mooi als tragisch is. Er zit een androgyn karakter in haar werk, een suggestie van identiteiten die niet vaststaan maar in beweging zijn, alsof de menselijke vorm zelf een buigzaam iets is, gemakkelijk uit te rekken en te veranderen door de krachten van tijd en emotie. Deze figuren bestaan zowel als individuen als archetypen, alsof de kijker in hun schoenen zou kunnen stappen en het zelf achterlaten, om te ervaren wat het betekent om anders te zijn, om iets vluchtigs te zijn, nooit helemaal hier maar altijd herinnerd.
Net als de fijnste dromers speelt Schneider met tijd, waarbij hij verleden, heden en toekomst samenvoegt tot een soort eeuwig moment, waarin niets permanent is en alles onderhevig aan de wetten van vergankelijkheid. Hierin schuilt een diepe droefheid—een bewustzijn dat de daad van herinneren zelf een daad van verlies is. En toch is er ook een vreemde soort bevrijding, een vrijheid in het omarmen van de onvermijdelijke achteruitgang van dingen, de transformatie van momenten in iets dat zowel ver weg als intiem is.
Het werk van Schneider vangt niet zomaar de wereld; het distilled het tot iets surrealers, ongrijpbaarders. Door de lens van herinnering en het palet van vervagende kleuren brengt ze ons naar een plek waar we niet alleen toeschouwers zijn, maar deelnemers, die het onbereikbare aanraken, het vluchtige begrijpen en—misschien wel het belangrijkst—de schoonheid herinneren van dingen die niet vast te houden zijn.