Stefanie Schneider - White Trash Beautiful II (29 Palms, CA)

Oorspronkelijke foto door de Duitse fotografe Stefanie Schneider (*1968), kunstenaar Inventory #598.

White Trash Beautiful II (29 Palms, CA)
Editie: 2/10
PROCESS: Archief C-print
Leeftijd / periode: 1999
DIMENSIES: 20 x 20 cm
in uitstekende staat

van: Interview Photonews:

Marc Peschke: Een paar jaar geleden ben je volledig verhuisd van Berlijn naar zuid-Californië. Wat is er sindsdien in Californië gebeurd? Hoe leef je nu? En waar werk je momenteel aan?
Stefanie Schneider: In december 2019 veranderde alles in mijn leven in Berlijn onverwachts. De huur van mijn kunstenaarsstudio en laboratorium verdubbelde, en de relatie met de verhuurder werd ondragelijk. Het was duidelijk dat het tijd was om te vertrekken, en dat deden we—snel en resoluut. In april 2020 keerde ik terug naar Berlijn om de verhuizing te begeleiden, waarbij alles zorgvuldig in twee veertigvoets containers werd ingepakt. Naarmate de pandemie verergerde, nam de urgentie toe. Het was stressvol, maar ook vreemd passend—een moment dat een grotere, persoonlijke verandering weerspiegelde.
Het verlaten van Berlijn ging niet alleen over het ontlopen van logistieke uitdagingen. Het ging over het terugtrekken uit een wereld die te veel verweven was geraakt met lawaai, verplichtingen en verwachtingen. Deze verhuizing was diep reflectief, en het voelde bijna als een daad van heroveren. De verhuizing naar Zuid-Californië was meer dan een verandering van omgeving; het was een terugkeer naar ruimte—ruimte om te denken, ruimte om te creëren, ruimte om gewoon te bestaan, weg van het onophoudelijke tempo van het moderne leven.
In deze isolatie vond ik een stille resonance met het werk en de filosofieën van Joseph Beuys. Hij sprak vaak over het belang van zich terugtrekken in de natuur, het afstand nemen van de druk van de samenleving, en over het essentiële belang van eenzaamheid als middel tot regeneratie en transformatie. Net als Beuys trok ik me terug uit de externe wereld—niet om te ontsnappen, maar om verbinding te maken met iets diepers. De isolatie ging niet over eenzaamheid, maar over het opnieuw afstemmen op een meer authentiek ritme van het leven. Het was een ruimte waar ik kon luisteren, reflecteren en evolueren zonder afleiding.
Al vijf jaar leef ik op deze manier—volledig losgekoppeld van familie, vroegere vrienden en de bredere sociale structuren die ooit mijn leven bepaalden. Het is niet gemakkelijk geweest, maar het heeft me een diepere verbinding met het land, de dieren waar ik voor zorg, en mijn kunst mogelijk gemaakt. Het land hier, met zijn rauwheid, ruimte en stilte, is uitgegroeid tot een soort canvas voor mijn persoonlijke en creatieve reis. Het uitgestrekte woestijnlandschap weerspiegelt de thema's die ik in mijn werk verken: isolatie, verval, transformatie en de passage van de tijd. In deze eenzaamheid heb ik ontdekt dat mijn creativiteit kan bloeien, onaangetast door het lawaai van de wereld.
Net zoals Beuys de verbinding tussen het zelf, de natuur en kunst zag als essentieel voor creatief werk, ben ik ook gaan begrijpen dat ware kunst voortkomt uit een diep gevoel van zelfredzaamheid en verbondenheid met de natuurlijke wereld. In deze afgezonderde ruimte heb ik een soort alchemie ervaren—het omzetten van isolatie in inspiratie, verwaarlozing in helderheid. De lange uren die ik met dieren heb doorgebracht, de zorgvuldige aandacht voor hen, en de reflectie in eenzaamheid hebben mijn praktijk op manieren gevormd die ik niet had kunnen voorzien.
In deze rustige, zelfopgelegde ballingschap heb ik iets transformerends gevonden—een dieper begrip van de ritmes van mijn werk en leven. Ik leef volledig ondergedompeld in dit nieuwe bestaan, en vanuit deze eenzaamheid blijf ik creëren, zonder compromissen, zonder de beperkingen van maatschappelijke verwachtingen. De retraite heeft me de ruimte gegeven om nieuwe dimensies van mijn kunst en mezelf te verkennen, en het is een reis waar ik nog steeds op ben. Vijf jaar en nog steeds gaande.