Romeinse Republiek (Imperatoriaal). Marcus Iunius Brutus. Denarius

Heerser: Brutus
Datum: Muntverplaatsing, 43-42 v.Chr.
Nominale waarde: Denarius
MATERIAAL: Zilver, AR
GROOTTE & GEWICHT: 19 mm, 3,2 gr
VOORKANT: LEIBERTAS, hoofd van Libertas rechts
OMGEKEERD: CAEPIO BRVTVS PRO COS, Lyre tussen een pijlkoker en een lauwerkrans
REFERENTIES: Crawford 501/1

Wordt geleverd met echtheidscertificaat

Marcus Junius Brutus (ca. 85–42 v.Chr.) was een Romeins senator en politicus wiens leven een van de meest polariserende en dramatische hoofdstukken in de geschiedenis van de late Romeinse Republiek blijft. Afkomstig van Lucius Junius Brutus, de semi-legendarische stichter van de Republiek die de laatste koning verdreef, erfde Marcus Brutus een diepe filosofische betrokkenheid bij libertas (vrijheid) en het senatorenbestuur. Ondanks dit sterke republicanisme werd hij na de burgeroorlog vergeven en hoog gewaardeerd door Julius Caesar, die hem hoge eerbewijzen schonk, zoals het governerschap van Cisalpine Gallië en het stadsprätoraat. Brutus’ persoonlijke integriteit, in combinatie met zijn nauwe relatie met Caesar—wiens minnares Brutus’ moeder, Servilia, was—maakte zijn uiteindelijke verraad aan zijn weldoener des te schokkender.

Het cruciale moment in het leven van Brutus was zijn beslissing om zich aan te sluiten bij en uiteindelijk leiding te geven aan het complot om Julius Caesar te vermoorden. Gedreven door de angst dat Caesar’s zelfverklaring als 'Dictator voor het Leven' op de Iden van maart, 44 v.Chr., het permanente einde van de Republiek en een terugkeer naar monarchie zou betekenen, stelde Brutus zijn filosofische plicht boven zijn persoonlijke loyaliteiten. De samenzweerders, zichzelf de Liberatores (Bevrijders) noemend, sloegen Caesar neer tijdens een Senaatsvergadering, een moment dat voor altijd werd vereeuwigd door de dramatische, waarschijnlijk fictieve, uitspraak 'Et tu, Brute?' De onmiddellijke nasleep bracht echter niet de verwachte herstelling van de Republiek. In plaats daarvan dwong een publieke ophef, gevoed door Mark Antony’s retoriek, Brutus en zijn mede-samenzweerder, Gaius Cassius Longinus, om Rome te ontvluchten.

Brutus en Cassius verenigden hun troepen en schatkisten in de oostelijke provincies, ter voorbereiding op een confrontatie met de Tweede Triumviraat, bestaande uit Mark Antony, Octavian (Caesars aangenomen zoon en erfgenaam) en Lepidus. Dit conflict culmineerde in de twee beslissende Slagen bij Philippi in Macedonië in 42 v.Chr. Nadat zijn leger in de tweede veldslag volledig was verslagen, weigerde Brutus zich te laten vangen en koos hij ervoor om zelfmoord te plegen. Zijn dood markeerde het laatste, vergeefse verzet voor de Romeinse Republiek en luidde de laatste fase in van de burgeroorlogen die uiteindelijk zouden leiden tot de opkomst van Octavian (Augustus) als de eerste keizer van Rome. Brutus' nalatenschap blijft complex; sommigen zien hem als de 'edelste Romein' die vocht voor vrijheid, anderen als een verraderlijke moordenaar.