Jean-Michel Basquiat (1960-1988) - In This Case - Artestar licensed print - COA

Fotolithografie van Jean-Michel Basquiat (*)
Reproductie van het werk “In This Case” (**), een werk gemaakt door Basquiat in 1983.
Luxe editie op zwaargewicht Monte Carlo aquarelpapier (300 g/m2)
Gedrukt door Artestar New York
Copyright van de nalatenschap van Jean-Michel Basquiat.
Inclusief Certificaat van Echtheid (COA).

Specificaties

- Afmetingen standaard: 50 x 48 cm
- Afmetingen vlek: 40 x 38 cm
Staat: Perfect (dit werk is nog nooit in lijst gezet of tentoongesteld, en is altijd bewaard in een professionele kunstmap, daarom verkeert het in perfecte staat).

Het kunstwerk wordt zorgvuldig behandeld en verpakt in een stevige, platte kartonnen doos. De verzending wordt gecertificeerd met een trackingnummer en afgehandeld door gerenommeerde transportbedrijven (UPS/DPD/DHL/FedEx).

De verzending wordt bovendien verzekerd tegen volledige waarde van het werk, met volledige terugbetaling in geval van verlies of beschadiging, zonder kosten voor de koper.

(*) Jean-Michel Basquiat was de eerste van drie kinderen van Matilde Andrades en Gerard Basquiat. Zijn vader was een vermogende Haïtiaanse accountant en zijn moeder een zeer gerespecteerd Puerto Ricaans grafisch ontwerper. Jean-Michel groeide op in een problematische gezinsomgeving; zijn ouders scheidden, waardoor hij vaak van school moest wisselen. Hij ging naar een particuliere katholieke school, vervolgens naar een openbare school en uiteindelijk, op 16-jarige leeftijd, schreef hij zich in op de City-As-School, een school voor begaafde tieners. Een jaar voor zijn afstuderen werd hij van school gestuurd vanwege opstandig gedrag.
Al in zijn jeugd kwam hij in aanraking met de grootstedelijke subcultuur die geassocieerd werd met drugsgebruik en straatbendes. In 1977 betrad hij samen met Al Díaz de wereld van de graffiti, waarbij hij onder meer op metrostellen en in SoHo, een wijk in New York waar veel kunstgalerieën te vinden zijn, schilderde.
Het jaar daarop stopte hij met school, een jaar voordat hij zijn middelbareschooldiploma had behaald, en verliet hij zijn ouderlijk huis om twee jaar lang op straat te leven, in verlaten gebouwen of bij vrienden in Lower Manhattan. Hij overleefde door ansichtkaarten en T-shirts te verkopen die hij zelf had versierd. Hij bleef zich wijden aan graffiti; zijn schilderijen en geschriften hadden een sterke poëtische en filosofische lading, maar bovenal een satirische. Het pseudoniem van zijn alter ego, dat hij deelde met Al Díaz, was SAMO (een acroniem voor "Same Old Shit"), dat ze beiden gebruikten om hun tags en graffiti met cryptische boodschappen te signeren. Het gebruik van deze naam was doorslaggevend in zijn leven.
Op deze muurschilderingen stonden inscripties als "SAMO redt idioten" of "SAMO maakt een einde aan religieuze hersenspoeling, de politiek van het niets en valse filosofie". Een artikel over SAMO's straattaal in The Village Voice was de eerste indicatie dat de kunstwereld interesse in hem toonde.
De kunstenaar had verschillende relaties die zijn werk beïnvloedden. Een van de belangrijkste is die met kunstenaar Andy Warhol.
In zijn liefdesleven had hij een relatie met verschillende vrouwen, waaronder Madonna. Ze woonden destijds in Lower Manhattan en vanaf 1982 begonnen ze meer tijd samen door te brengen en naar feestjes in galerieën te gaan. Eén ding dat hen verenigde, vertelde ze in een interview, was dat "ik een grote fan was van Miles Davis en Charlie Parker."
In 1988 werden er tentoonstellingen gehouden in Parijs en New York, en in april van dat jaar probeerde hij zijn verslavingen te overwinnen en trok hij zich terug in zijn huis op Hawaï. In juni keerde hij terug naar New York en kondigde aan dat hij van zijn verslaving bevrijd was, maar op 12 augustus 1988, op 27-jarige leeftijd, stierf hij aan een overdosis heroïne. Hij werd de meest succesvolle beeldend kunstenaar in de geschiedenis van de Afro-Amerikaanse kunst. Hij ligt begraven op de Green-Wood Cemetery in Brooklyn.

Gedurende zijn korte maar intense artistieke carrière hield hij meer dan 40 solotentoonstellingen en nam hij deel aan zo'n 100 groepstentoonstellingen. Zelfpromotie en publiciteit waren van cruciaal belang voor Basquiat, net als eerder voor Andy Warhol en Julian Schnabel.
Het neo-expressionisme won geleidelijk aan van het appropriationisme, deels dankzij de economische bloei die de kunstprijzen, met name die van schilderijen, enorm deed stijgen, en deels dankzij de steun van galeriehouders en verzamelaars. De kritische beoordeling was echter niet unaniem en het ontbreken van een theoretische basis voor het neo-expressionistische discours werd veelvuldig gehekeld. Er werd betoogd dat de kunst die door de neo-expressionisten werd beoefend, elke politieke of maatschappelijke betekenis miste; het was slechts een handelsartikel en daarom onderhevig aan de grillen en schommelingen van de markt. De neo-expressionistische schilderkunst werd aldus gereduceerd tot een consumentenproduct en als zodanig beschouwd als creatief gediskwalificeerd en vulgair.

(**) Geen enkel thema is krachtiger of begeerder in het werk van Jean-Michel Basquiat (1960-1988) dan de schedel. Voor deze raadselachtige kunstenaar was het menselijk hoofd meer dan een obsessie. Zoals de titel van "In This Case" (1983) suggereert, is het hoofd een doos of kooi die een getande machine herbergt die bruist van impulsen en ideeën.
Dit werk behoort tot de grootste prestaties van Basquiat: een schedelafgrond waarin de kunstenaar de inhoud van zijn visuele verbeelding heeft gegoten en eeuwenlange stilistische invloeden heeft samengevoegd.
"In This Case" is een van de slechts drie monumentale schedels die Basquiat schilderde. De picturale intensiteit en directheid van dit werk zijn ongeëvenaard in Basquiats oeuvre.

#gratisverzending #gratisverzending #gratisverzending