Nicola Arduino (1887-1974) - Portofino, La Calata 1921

Nicola Arduino - Grugliasco (To) 1887 - Torino 1974. Portofino, La Calata 1921 - afmetingen met lijst cm 60x50




Rond 1880 verhuist de familie Bertier uit Chambéry in Haute-Savoie naar Grugliasco, nabij Turijn, met de jonge Celestina, die hier Carlo Arduino ontmoet en trouwt, die pas achttien jaar oud is.
Op 6 augustus 1887 werd de tweede van hun zes kinderen geboren: Nicola Arduino.
Nog jonge Nicola helpt zijn vaderskant opa en vader bij het werk als decorateur. Het familiebedrijf in decoratie, dat in de wintermaanden geen werk had, bracht zeker geen groot welzijn voor de talrijke familie, maar in het kleine Grugliasco noemden ze hen 'koninklijke familie', omdat mama Celestina altijd wist te zorgen dat ze goed gekleed gingen en een klein, charmant huisje in het oude centrum naast de Chiesa met veel decorum hielden. Een zeer hechte familie en ondanks de financiële moeilijkheden, ook zorgeloos, waar iedereen erg van muziek hield (soms gingen ze al 's ochtends naar het Teatro Regio in Turijn om zeker een plek in de loge te krijgen!). De moeder, een belangrijke figuur in haar jeugd, vanwege een bijzondere band die hen verbond, bleef een zoet en krachtig herinnering die haar hele leven zou meegaan.
En vanaf dat kleine warme nest zal zijn avontuur als mens en kunstenaar beginnen, wanneer in 1903 de onweerstaanbare roep van de schilderkunst hem op zestienjarige leeftijd zal doen besluiten zich in te schrijven bij de Accademia Albertina delle Belle Arti di Torino, een niet eenvoudige beslissing.
Het zullen negen jaar zijn (bij een gelukkige samenloop van omstandigheden, altijd onder leiding van Meester Giacomo Grosso), waarin hij vanaf het begin medailles, studiebeurzen en reisprijzen naar de belangrijkste kunststeden ontving, wat hem en zijn familie bevestigde dat dit de juiste beslissing was. Het winnen van de gouden medaille aan het einde van het zesde jaar (als beste leerling) stelde hem in staat om nog drie jaar een eigen atelier te gebruiken voor verdere verfijning aan dezelfde academie, precies naast dat van de Meester, waarmee hij zo de gelegenheid kreeg om een oprechte en vriendschappelijke relatie te verdiepen.
In 1911 exposeerde hij voor het eerst bij de Promotrice delle Belle Arti in Turijn met het schilderij 'La cicala': de kritiek was lovend en de aankoop van het werk door een Genovese verzamelaar stelde hem in staat een eerste klas ticket naar Buenos Aires te kopen op de boot Regina Elena, zodat hij de Meester Grosso kon volgen, die hem had uitgenodigd om met hem naar Argentinië te gaan.
Tijdens de overtocht ontdekte hij de luxe van de eerste klas, waaraan hij zeker niet gewoon was, maar… ook zeeziekte, die hem er niet van weerhield enkele portretten te maken, de glans van een spectaculaire zonsondergang bij de evenaar snel vast te leggen, en soms zelfs te spelen op zijn viool, een instrument dat hij graag bespeelde en altijd bij zich droeg, samen met zijn penselen.
In het rijke Buenos Aires van het begin van de twintigste eeuw arriveerden Europese kunstenaars met een gevestigde reputatie en een rijpe leeftijd. Zo wekte deze nog jonge en al zeer begaafde schilder meteen interesse en bewondering in de kringen van de hogere burgerij, waar hij door zijn Maestro was geïntroduceerd. Het is gemakkelijk om hem in die jaren te volgen via de lange brieven die hij dagelijks aan zijn familie schreef, met wie hij de behoefte voelde om alle emoties te delen.

#festiveclassics