Pablo Picasso (1881-1973) - Jeune Fille Devant Un Miroir

De tekening toont een gestileerde bloemenbundel die wordt vastgehouden door twee handen.

In het midden exploderen de gekleurde bloemen. Het is duidelijk dat de primaire kleuren overheersen: rood, blauw en geel.

Een heel eenvoudig ontwerp, bijna kinderachtig, zeker niet verfijnd, maar toch bijzonder evocatief, in staat om met weinig lijnen een gevoel van hoop en vrede uit te drukken. Aan de complexiteit van het ontwerp lijkt Picasso de creativiteit, de directheid en de eenvoud van de lijn te willen vervangen, om de frisheid van het beeld en zijn boodschap te laten uitkomen.

Hij zal zelf over zijn stijl zeggen: « Toen ik klein was, kon ik schilderen als Raffaello, maar het heeft een heel leven gekost om te leren tekenen als een kind (met zijn creatieve vrijheid) ».

De eenvoud en de ‘niet-academische’ stijl van de tekening komen duidelijker naar voren wanneer je de details bekijkt.

De stapel wordt bewaard tussen twee handen. Twee rechterhanden. Het zijn twee mensen die bij de ontmoeting dit geschenk uitwisselen. Beide geven, beide ontvangen.

Gemeenschappelijk, mannelijk en vrouwelijk samen, jong of volwassen, zonder raciale connotatie.

Maar ook onzekere, onschappelijke handen.

Twee handen die zich lijken vast te grijpen aan wat lijkt op een soort 'boom van het leven', die bloeit in de ontmoeting van twee mensen.