Romeinse Rijk. Maximinus Thrax (235-238 n.Chr.). Sestertius Rome - FIDES MILITVM

Heerser: Maximinus I
DATUM: 235 - 238 n.Chr.
Nominale waarde: Sestertius
MATERIAAL: Brons, AE
GROOTTE & GEWICHT: 28 mm, 23,9 gr
OBVERSE: IMP MAXIMINVS PIVS AVG, gekroonde, geklede en geharnaste buste van Maximinus I naar rechts, vanaf de achterkant gezien.
OMKEREN: FIDES MILITVM / S - C, Fides staand naar voren, hoofd naar links, houdende vaandel in elke hand.
VERWIJZINGEN: BMC 63; Cohen 10; RIC 43.

Wordt geleverd met echtheidscertificaat en exportvergunning. Komt u van buiten de Europese Unie, dan moeten we opnieuw een exportvergunning voor uw land aanvragen. Dit duurt 3 tot 5 weken en de kosten bedragen 5% van de hamerprijs. Dit bedrag wordt bij de eindafrekening opgeteld.

Gaius Julius Verus Maximinus, beter bekend als Maximinus Thrax ('de Thraciër'), regeerde als Romeins keizer van 235 tot 238 n.Chr. Hij is een belangrijke, zij het kortstondige, figuur in de Romeinse geschiedenis, omdat hij algemeen wordt beschouwd als de eerste van de zogenaamde 'Barracks Emperors' en zijn opkomst het brute begin markeerde van de turbulente Crisis van de Derde Eeuw. Maximinus was een provinciaal van naar verluidt bescheiden afkomst, die via de rangen was opgeklommen als beroepssoldaat, mogelijk beginnend als auxiliair in de Balkan. Zijn opkomst verbrak de gevestigde traditie dat keizers uit de senaats- of ridderschap moesten komen, en introduceerde een nieuw tijdperk waarin militaire macht alleen de keizerlijke functie bepaalde.

Maximinus' opkomst was gewelddadig: hij werd uitgeroepen tot keizer door de legioenen nabij Mainz nadat zij de vorige keizer, Severus Alexander, in 235 n.Chr. hadden vermoord. Een man die in oude bronnen bekend stond om zijn kolossale grootte en enorme kracht, was Maximinus een puur militaire heerser die tijdens zijn bewind nooit een voet in Rome zette. In plaats daarvan voerde hij onophoudelijk campagne aan de grenzen, waarbij hij met succes invallen van de Alemannen aan de Rijn en de Daciërs en Sarmaten aan de Donau verdedigden en terugdreven. Om de loyaliteit van zijn troepen te verzekeren—de enige basis van zijn macht—verdubbelde hij hun loon, een extravagante maatregel die agressieve belastingheffing en confiscatie van rijkdom vereiste, vooral gericht op de senaatselite en rijke landeigenaren.

Deze brute politiek van financiële dwang en Maximinus' minachting voor de Senaat wekten brede verontwaardiging op en leidden uiteindelijk tot zijn ondergang. In 238 n.Chr. begon in Afrika een opstand tegen zijn bewind, waarbij de bejaarde Gordian I en zijn zoon Gordian II als rivaliserende keizers werden uitgeroepen. Toen deze opstand snel werd neergeslagen, riep de Senaat — nu volledig toegewijd aan het tegenwerken van Maximinus — twee van hun eigen leiders uit, Pupienus en Balbinus, als keizers. Maximinus reageerde door zijn leger naar Italië te marcheren om de opstand te onderdrukken, maar werd gestopt door een hardnekkige belegering in de stad Aquileia. Confronteerd met hongersnood, ziekte en het strenge discipline van de keizer, verloren zijn eigen troepen hun moraal en in opstand gekomen, vermoordden Maximinus en zijn zoon Maximus in hun tent in april 238 n.Chr., waarmee een einde kwam aan de regering van de eerste soldaat die de keizerlijke purper had beklommen.