NeoFauvist School (XX) - The Flutist

De fluitspeler

Technische gegevens
Auteur: Bing (ondertekend en gedateerd in 1996).
De fluitist van
Chronologie: 1996.
Techniek: Olie op doek.
Afmetingen: 70 × 60 cm (obra)
Te koop zonder lijst
Ondergrond: gellaagdoek
Stijl: Neofauvista contemporáneo.
Staat van conservering: uitstekend; levendige chromatische materie en krachtige vulling zonder afwijkingen.


Compositieve beschrijving en iconografisch

Het werk toont de centrale figuur van een man die in kruispositie zit en een witte fluit speelt die verticaal uitsteekt.
De achtergrond, opgelost in warme tinten van geel, roze en oranje, lijkt te stralen vanuit de muzikant zelf, waardoor een sfeer van sonore en spirituele vibratie ontstaat.

Het lichaam, behandeld met een expressief palet en een dikke penseelstreek, herinnert aan de chromatische intensiteit van de Franse fauves, vooral van Henri Matisse en André Derain, hoewel met een grotere symbolische lading.

De artiest vangt het moment van muzikale introspectie, waarin geluid en kleur samensmelten in hetzelfde plastische ritme.

De compositie mist een traditioneel perspectief, en concentreert alle energie op de directe relatie tussen figuur en achtergrond, in een soort sinesthetische harmonie.


Stijl, context en vergelijkende waardering

De fluitspeler van de dageraad behoort tot de neofauvistische stroming van het einde van de twintigste eeuw, erfgenaam van de emotionele en antinatuurlijke kleur van het historische fauvisme, herinterpreteerd met een meer intieme en spirituele gevoeligheid.
De figuur van de muzikant symboliseert de gemeenschap tussen kunst en innerlijke natuur, en roept de samensmelting op van geluid, beweging en zuivere emotie.

Vanwege zijn vrije gebruik van kleur, zijn spontane gebaren en zijn visuele liriek kan de schilderkunst worden verbonden met de expressiviteit van Georges Rouault, Emilio Grau Sala of de poëtische coloriet van Rafael Canogar in zijn meest figuratieve fasen.

Het werk onderscheidt zich door zijn menselijke warmte en door een poëtiek van het gebaar die, verder dan het academicisme, de emotionele kracht van kleur als universele taal verheft.

Een uniek stuk binnen het hedendaagse neofauvisme, dat mediterrane gevoeligheid, expressieve energie en chromatische muzikaliteit combineert.