Cassina - Vico Magistretti - Sofa - Maralunga - Leder

Het is de Maralunga drie-zits van Vico Magistretti voor Cassina: niet zomaar een bank, maar een architectuur van ontspanning, ontstaan in 1973 uit een creatieve ruzie. Cesare Cassina, gefrustreerd, breekt de rugleuning van een prototype; Magistretti glimlacht en ziet de revolutie. Uit dat gebaar ontstaat het kettingmechanisme van een fiets (gepatenteerd) dat, verborgen in het hart van de bekleding, je toestaat om elk hoofdsteun met één vinger omhoog of omlaag te doen.
Een klik en de bank verandert: van formele woonkamer naar een diepe nest, van gesprek naar horizontaal lezen. Het leer is Extra color Tabacco, met de hand gestikt, zo zacht als een handschoen en zo sterk als een Engelse zadel.


De structuur?

Gelakte stalen buizen, matte zwarte ABS-bases, met elastische banden van 70 mm: een motorframe onder een wolkachtig kussen. Binnenin: Bayfit-schuim met verschillende dichtheden, lagen Dacron, en vulling van zuivere polyester. Het resultaat? Je gaat zitten en het lichaam verdwijnt, de ruggengraat bedankt, de tijd vertraagt. Grote afmetingen: 238 cm lang, 90 cm diep, 70/103 cm hoog rugleuning (laag/hoog), zitting op 45 cm van de vloer, perfect voor gekruiste of gestrekte benen.

De kussens zijn afneembaar, het leer wordt schoongemaakt met een vochtige doek, en de binnenkussenhoezen zijn wasbaar. Je kunt er de bijpassende poef aan toevoegen en een oneindige chaise-longue creëren. Compasso d’Oro 1979, aanwezig in het MoMA, gefotografeerd in duizenden huizen van Milaan tot Malibu. Toch blijft het bescheiden: het schreeuwt niet, fluistert. Het is de bank waar je nooit genoeg van krijgt om naar te kijken en die, na twintig jaar, lijkt alsof hij zo uit het laboratorium van Carate Brianza is gekomen. Een stukje geschiedenis dat even kost als een vakantie, maar dat je meeneemt voor drie generaties. Als je het vandaag koopt, zullen je kleinkinderen ruzie maken over wie het erft. Maralunga is geen meubelstuk. Het is een gebaar van Vico Magistretti dat zegt: ‘Ga zitten, adem in, de wereld kan wachten’. En jij wacht, weggezakt in dat warme bruin, met de ketting die zachtjes aanslaat en het leer dat naar huis ruikt.