Tristan Mottier - Nordeuil

30 edities voor dit werk
1/30 voor deze weergegeven.
Afmetingen: 60/40 cm

Verdwaald in een koud en verlaten landschap, rijst een eenzaam huis op tegen de uitgestrektheid. Het grijze licht onthult nauwelijks zijn contouren, alsof het aarzelt om het volledig te tonen. Het lijkt uit instinct, koppigheid, en ook vermoeidheid te blijven staan — net als de man die er zou kunnen wonen.

Rond haar, niets.
De stilte, de mist, de dichte lucht die de wereld verplettert.
Een atmosfeer die niet beschermt: ze onthult. Ze ontdoet. Ze toont wat we gewoonlijk verbergen.

Deze scène is geen landschap.
Het is een gematerialiseerde innerlijke gemoedstoestand.

Men leest over vrijwillige isolatie, innerlijke slijtage, het terugtrekken uit het lawaai, het afwijzen van het systeem, de zoektocht naar een plek waar men eindelijk kan ademhalen — zelfs als de lucht zwaar is.
Het is een ruwe, bijna primitieve visie van een man die ervoor heeft gekozen om een beetje te verdwijnen om zichzelf volledig terug te vinden.

Het huis wordt een spiegel
Een kwetsbare schuilplaats, vasthoudend, gebouwd op de grens tussen veerkracht en opgave.
Een toevlucht voor degenen die alleen lopen, voor degenen die doorgaan ondanks de uitputting, voor degenen die de depressie kennen zonder ooit het woord te gebruiken.

Het werk vangt dat moment waarop men niet langer voor de wereld vlucht…
je komt er vanaf
We worden iemand anders.
We worden een ermiet van onszelf.