Pablo Palazuelo - Sigilla

Lithografie van Pablo Palazuelo (* 1927 † 2003. Madrid) getiteld “Sigilla”
Dit werk behoort tot de serie 'Emblema', gemaakt door Palazuelo in 1980.
Ondertekend op een plaat door de kunstenaar.
Uitgegeven door Maeght. Drukwerk door Arte Parijs * Uitverkocht *
Gemaakt van hoogwaardig Arches-papier met kenmerkend watermerk.
Inclusief Certificaat van Echtheid (COA).

Laatste exemplaren

Dimensies: 80 x 58 cm
Jaar: 1980
Editie: 3000 exemplaren.
Staat: Uitstekend (dit werk is nooit ingelijst of tentoongesteld, en wordt altijd bewaard in een professionele kunstmap, waardoor het in perfecte staat verkeert).
Herkomst: Privécollectie.

Het werkstuk wordt zorgvuldig gemanipuleerd en verpakt in een versterkte kartonnen doos. De verzending wordt verzekerd met een trackingnummer.

De verzending omvat ook transportverzekering voor de eindwaarde van het werk met volledige terugbetaling bij verlies of schade, zonder kosten voor de koper.

(*) Pablo Palazuelo studeerde architectuur in Madrid en aan het Royal Institute of British Architects in Oxford. Sinds 1939 wijdde hij zich volledig aan schilderkunst. Na kort een neocubistische stijl te hebben ontwikkeld die voortkwam uit Picasso en Braque, begon hij interesse te tonen in het werk van beeldhouwers zoals Naum Gabo en Anton Pevsner, en in de schilderkunst van Paul Klee, die hem diep beïnvloedde.
Zijn eerste abstracte tekeningen waren gebaseerd op de observatie van natuurlijke structuren, zoals sneeuwkristallen, microscopische onderzoeken van cellen of luchtfoto's; de zoektocht naar geometrische structuren en hun wiskundige verhoudingen zou de kenmerkende stijl van Palazuelo blijven bepalen gedurende zijn hele carrière.
En 1948 vestigde hij zich in het Spaanse Paviljoen van de Universiteitsstad in Parijs, waar hij samen was met Chillida.
Zijn eerste solotentoonstelling vond plaats in de Galería Maeght in Parijs in 1955. Vervolgens exposeerde hij in de belangrijkste Europese en Amerikaanse musea, zoals het Guggenheim in New York, de Carnegie International in Pittsburgh, en het Museum voor Moderne Kunst in de Villa in Parijs.
En 1954 begon hij een sculpturale kant te ontwikkelen die haar hoogtepunt bereikte in de jaren 70. Na verloop van tijd kreeg haar geometrie meer dynamiek en flexibiliteit, en werd haar ritme sneller: de fragmentatie op het oppervlak creëert een heel raster van rechte en gebroken lijnen en er ontstaat een structuur van kristallisaties.
En 1969 keerde hij terug naar Spanje, waar hij zijn definitieve atelier vestigde. In 1982 werd hij bekroond met de Gouden Medaille voor Schone Kunsten. In 2004 ontving hij de Velázquez-prijs van het Spaanse ministerie van Cultuur.