Peter van Agtmael - 2nd Tour, Hope I Don’t Die - 2009

Een diep ontroerend kijkje in de realiteit van Amerika's oorlogen in Irak en Afghanistan door de lens van Peter van Agtmael.

De oorlogen in Irak en Afghanistan hebben de aandacht van Amerika verloren, en sommigen zouden zeggen, die er nooit echt was. Ondanks de alomtegenwoordigheid van nieuwe media, is de kijk van Amerika op deze oorlogen grotendeels gereduceerd, onvolledig en afstandelijk gebleven. Fotograaf Peter van Agtmael wil onze percepties veranderen met zijn indringende boek, 2nd Tour Hope I Don’t Die.

Van 2006 tot 2008 was Peter van Agtmael een embedded fotograaf die de conflicten tussen Irak, Afghanistan en de Verenigde Staten volgde. Hij legde de reeks van de Amerikaanse ervaring vast, van chaotische nachtelijke invallen in Iraakse steden tot lange patrouilles door geïsoleerde valleien in de bergen van Afghanistan. De beelden zijn onverbiddelijk maar genuanceerd, en tonen gespannen medische evacuaties en grafische slachtoffers van zelfmoordaanslagen, evenals ontroerende portretten van jonge soldaten en hun families die herstellen, rouwen en lijden. Uiteindelijk komt er een delicate menselijkheid naar voren te midden van de chaos en de brutaliteit van het gevecht.

Het boek distilleert – in de foto's en woorden van van Agtmael – de complexiteit van die ervaring vanuit het perspectief van een jonge man die ziet hoe velen van zijn generatie geconfronteerd worden met moeilijke keuzes, zware verantwoordelijkheden en onvoorspelbare lotgevallen. Soms rauw, soms huiveringwekkend, en diep ontroerend, is het boek een krachtige herinnering aan de schrijnende en blijvende realiteiten van oorlog.

Dit is een boek over conflict, maar ook een intieme reis in het leven van de mensen die van Agtmael ontmoette en bevriend raakte. Toen hij voor het eerst naar Irak ging, was hij slechts 24 jaar oud en identificeerde hij zich onmiddellijk met de soldaten. Hun verhalen worden verteld naast zijn eigen herinneringen. Specialist Raymond Hubbard verloor zijn been bij een raketaanval in Bagdad op de vierde juli 2006, en werkte later samen met van Agtmael om een verslag te maken van zijn herstel en de strijd om zich aan te passen aan een nieuw leven. Soldaten die aanvankelijk soms argwaan uitten, moedigden van Agtmael uiteindelijk aan om te laten zien wat er in hun wereld gebeurde, omdat ze erkenden dat zonder beelden het zou lijken alsof hun ervaringen nooit hadden plaatsgevonden.