Romeinse Rijk. Nero Claudius Drusus († AD 9). Denarius - Posthumous issue of Rome, AD 41-54 - Rare in this grade

Oud-Romeins Keizerrijk
Nero Claudius Drusus (38-9 v.Chr.). AR denarius (19 mm, 3,8 g, 8h). Postuum uitgegeven door Rome, AD 41-54.
NERO CLAVDIVS DRVSVS GERMANICVS IMP, lauwerkrans hoofd van Drusus links / DE / GERM, legenda boven en op de architraaf van de triomfboog, bekroond door een ruiterstandbeeld rechts, tussen twee tropheeën, gebonden gevangene zittend rechts voor de linker trophee, gebonden gevangene zittend recht voor de rechter trophee.
RIC I (Claudius) 70.

Zoon van de grote generaal Drusus en Antonia, nicht van keizer Augustus, leek Tiberius Claudius Drusus goed gepositioneerd toen hij in 10 v.Chr. werd geboren. Maar een ernstige kinderziekte liet hem kreupel lopen, stotteren en andere eigenschappen ontwikkelen die hem het zwarte schaap van de familie maakten. Hoewel deze problemen hem verhinderden een politieke carrière na te streven, gaven ze hem ook immuniteit tegen de moorddadige intriges van de familie. Na de moord op Caligula in januari 41 n.Chr. was Claudius de enige overlevende mannelijke Julio-Claudische erfgenaam en toen leden van de Praetoriaanse garde hem zagen schuilen achter een gordijn in het paleis, riepen ze hem onmiddellijk uit tot keizer. Claudius beloonde de Praetoriaanse soldaten verstandig met een aanzienlijke bonus, en met 10.000 zwaar bewapende soldaten achter zich, dwong hij het Senaat gemakkelijk hem te accepteren als de volgende princeps. Eenmaal geïnstalleerd, verraste Claudius iedereen door te regeren met intelligentie en matigheid. In 43 n.Chr. beval hij de invasie en annexatie van Groot-Brittannië, de eerste grote uitbreiding van het grondgebied van het Rijk sinds de dagen van Augustus. Hij toonde inzicht bij de keuze van provinciegouverneurs en was bedreven in diplomatie bij het omgaan met buitenlandse betrekkingen. Zijn opvallende tekortkomingen lagen echter in zijn overmatige aandacht voor details, afhankelijkheid van vrijgelatenen en naaste medewerkers, en zijn twijfelachtige keuzes in romantische partners. Zijn derde vrouw, Messalina, bekend om haar promiscuïteit, had als keizerin aanzienlijke invloed en raakte verwikkeld in een schandelijke samenzwering in 48 n.Chr., die een bedreiging voor zijn bewind vormde. Vervolgens gebruikte zijn volgende vrouw, Agrippina de Jonge, haar invloed vaardig om haar eigen macht te versterken en de positie van haar zoon Nero, uit een eerder huwelijk, binnen de opvolgingsplannen te bevorderen. Nadat dat was gedaan, voerde ze Claudius in oktober 54 n.Chr. een gift van vergiftigde paddenstoelen aan en beëindigde zo zijn 13-jarige heerschappij. Ondanks vele misstappen en zijn onsmakelijke ondergang was Claudius een vrij succesvolle heerser en zette zijn regime een patroon voor de Flaviërs en de daaropvolgende heerschappijen.