Bruno Saetti (1902-1984) - 4 acqueforti

Bruno Saetti (Bolonia 1902 – Bolonia 1984), 4 oryginalne akwaforty. 1979. Wymiary arkuszy cm 50 x 35. Wszystkie podpisane i ponumerowane X/XX. W doskonałym stanie – jedna z nich ma drobną zagięcie na marginesie. Bez rezerwacji.

Bruno Saetti (Bolonia, 21 listopada 1902 – Bolonia, 10 lipca 1984) był włoskim malarzem i grafikem.
Ukończył studia w 1924 roku w Akademii Sztuk Pięknych w Bolonii. W 1927 roku po raz pierwszy wystawił swoje prace na indywidualnej wystawie zorganizowanej przez Towarzystwo Promocji Sztuk Pięknych 'Francesco Francia'. W 1928 roku został zakwalifikowany do Biennale w Wenecji z pracą 'Judgment of Paris', w którym brał udział przez kolejne 14 edycji (wystawę tę odwiedził w 1938 roku z własnym pawilonem i otrzymał nagrody w latach pięćdziesiątych). W 1929 roku zdobył nagrodę Baruzzi za dzieło 'Bathers' i wystawił swoje prace na Międzynarodowej Wystawie w Barcelonie, co umocniło jego pozycję na scenie artystycznej. W 1930 roku został nauczycielem w Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji, a od 1950 do 1956 roku pełnił funkcję jej dyrektora. Wśród jego uczniów byli Giorgio Bordini, Olghina di Robilant, Federico De Rocco i Riccardo Schweizer. W 1931 roku po raz pierwszy wziął udział w Quadriennale w Rzymie, w którym uczestniczył aż do 1972 roku.

Od 1935 roku zaczął praktykować technikę fresku po wizycie w Pompejach. Saetti jest przede wszystkim mistrzem fresku. Do jego najbardziej znanych fresków należą Święta Rodzina (1958, Uniwersytet w Padwie), Rozmowa z aniołem (1974, fresk na płótnie w Galerii Sztuki Współczesnej w Bolonii). Technikę wybraną głównie do cykli sakralnych stosuje się w cyklach na budynkach sakralnych (w San Martino di Lupari, w Bazylice św. Euzebiusza w Rzymie, w kościele Santa Maria delle Grazie w Bolonii); jednak Saetti jest również znany z malarstwa na sztaludze, czyli obrazów, na które nakłada się fresk (np. Madre veneziana, 1937, Galeria Sztuki Współczesnej w Rzymie), a także, jako efekt estetyczny, w litografiach, których przygotowana papierowa powierzchnia odtwarza chropowatą powierzchnię murów. Obecnie jako specjalista w tej dziedzinie, został zaproszony przez rząd Japonii do udziału w konferencji, która odbyła się na Uniwersytecie w Tokio w 1970 roku.

Zajmował się także grafiką (rysunki, ryciny, litografie), dekoracjami na szkle i mozaikami. Był również malarzem sztuki sakralnej i brał udział w licznych wystawach tematycznych. W 1961 roku wykonał relief z witraży w kościele San Giovanni Battista we Florencji (znanym również jako Kościół Autostrady Słońca).

W latach 1949-1950, na prośbę przedsiębiorcy Giuseppe Verzocchi, który chciał stworzyć dużą kolekcję obrazów o tematyce pracy, namalował La mondina, dzieło, które z własnym autoportretem, dziś znajduje się w Collezione Verzocchi, przechowywanej w Pinacoteca civica di Forlì.

Uczestniczył w dużych międzynarodowych wystawach organizowanych przez Biennale di Venezia, które miały miejsce w Pradze, Warszawie, Krakowie, Budapeszcie, Wiedniu, Sofii i Bukareszcie. Ostatecznie zorganizował wystawę retrospektywną w Wenecji w 1975 roku oraz w Florencji w 1979 roku.

Zaginął w 1984 roku w wieku 82 lat. Jego pomnik nagrobny, na Campo Carducci w Certosa di Bologna, został zaprojektowany przez niego.

Wystawy
Po jego śmierci Palazzo Strozzi we Florencji zorganizował szeroką wystawę retrospektywną. Jego prace znajdują się w głównych muzeach włoskich (w tym Museo Novecento we Florencji i MAMbo w Bolonii) oraz zagranicznych (Amsterdam, Madryt, Warszawa, Zagrzeb, Zurych, Tokio) i są tematem ważnych wystaw: warto wymienić antologiczne, zorganizowane w 1974 i 1981 roku w Galleria d'arte moderna w Bolonii (dedykowanej twórczości graficznej) oraz ekspozycję dużych mozaik w Prato, w Palazzo Pretorio (1981). W 2002 roku, z okazji setnej rocznicy urodzin, galeria "56" w Bolonii oddała mu hołd. Pod koniec 2004 i na początku 2005 roku w Palazzo Sarcinelli w Conegliano (TV) miała miejsce wystawa retrospektywna Bruno Saetti 1902-1984 - między intymizmem a sublimacją, kuratorowana przez Rossanę Bossaglię.

Poetica
Malarz sensualnych nagich kobiet, scen matki i pejzaży, a także postaci symbolicznych, takich jak anioły, Saetti odrzucił języki awangard, opowiadając się za ekspresjonistycznym realizmem, podtrzymywanym przez surową rygorystyczną kompozycję.

Opere