sylvain barberot - Skull #2

Odtworzenie ludzkiej czaszki wykonane z żywicy epoksydowej i pokryte złotem 24-karatowym.

Tu i w tych dziełach czas jest zamrożony przez użycie czaszki jako uniwersalnego, niezmiennego i zamrożonego symbolu. Różne temporale konfrontują się ze sobą, a mrok wyobrażenia o śmierci poddaje się blaskowi złotej folii, która swoim połyskiem odzwierciedla światło.
Dzieło sztuki jest z natury vanitas. Odzwierciedla pragnienie artysty, by się obiektywizować, by przetrwać czas i odpowiada na vanitas idei demiurga. Pamięć nie jest stała, pozostaje w przyszłości, nigdy nie zakorzeniając się w nieskończoności. Jej zniknięcie jest jej jedynym ratunkiem.


Międzynarodowa artystka, której praca opiera się na dychotomii między pamięcią a zapomnieniem. Pamięć jest moim zdaniem niezbędnym elementem łączącym nasze ciało ze światem. Jednakże, podczas gdy nasza kultura stara się wyryć historię w kamieniu, ja usilnie staram się hamować, dekonstrukować, a nawet wymazywać własną pamięć. To szerokie przedsięwzięcie, jakim jest ćwiczenie zapomnienia… Ciało jest jedynie nośnikiem tej pamięci, od której jest zależne, a nawet jej potrzebuje. Ona je buduje, modeluje i przemienia. A jeśli anamnese, wywodząca się z greckiego, oznacza powrót wspomnienia, to ja ją tropię, by móc się od niej lepiej odciąć.