Publius Vergilius Maro - Pub. Virgilii Maronis Opera - 1730





| €6 | ||
|---|---|---|
| €5 | ||
| €4 | ||
Proteção do comprador da Catawiki
O seu pagamento está seguro connosco até receber o seu objeto.Ver detalhes
Trustpilot 4.4 | 123332 avaliações
Classificada como Excelente na Trustpilot.
Publius Virgilius Maro Opera, Amsterdã Wetsteen 1730, latim, encadernação em vellum, 716 páginas, 14 × 8,5 cm, em muito boa condição.
Descrição fornecida pelo vendedor
Publius Virgilius Maro - Obras - Amsterdã, R. & J. Wetstenios, 1730 - [24], 664, [28] pp, - 8,5 x 14 cm.
Conditie: titelpagina met graveerwerk, eigentijdse velijnbinding, schoolprijsbinding met het wapenschilf van rnhem. Bibliotheekstempel op de tweede verdieping. De voorste twee witte wachtpagina's zijn verwijderd.
Rastrear e rastrear.
Embalagem de livros profissional.
------------------
Publius Vergilius Maro (na de middeleeuwen ook geschreven als Virgilius; vroeger in het Nederlands Vergiel of Virgiel) (Mantua, 15 oktober 70 v.Chr. – Brindisi, 21 september 19 v.Chr.) was een Romeins dichter.
Zijn bekendste werk is de Aeneis, het grote heldendicht waarin de grootheid, de oorsprong en het verleden van Rome worden bezongen. Dit werk moest even beroemd worden als de Ilias en de Odyssee van Homerus. Het heeft dan ook een soortgelijke inhoud, maar het is kritischer geschreven. Vergilius verschijnt ook in La Divina Commedia van Dante Alighieri, waar hij Dante begeleidt door het Vagevuur en de Hel.
Vergilius tussen de muzen Clio en Melpomene
Século III, mosaico no Museu Bard
Fontes para a vida de Vergilius
De belangrijkste bron voor Vergilius’ leven is de Vita Vergilii (Het leven van Vergilius) van de vierde-eeuwse schrijver Aelius Donatus. Deze ging vooraf aan zijn commentaar op Vergilius’ werk, waarvan alleen het begin van het commentaar op de Bucolica is overgeleverd. Het commentaar van Donatus werd echter gebruikt door zijn leerling Servius voor een nieuw commentaar op het werk van Vergilius, dat eveneens enkele biografische gegevens bevat. Naast het werk van Donatus en Servius zijn er nog enkele minder belangrijke levensbeschrijvingen, en bevat Vergilius’ werk enkele biografische gegevens.
Vergílio nasceu perto de Mantova (Gália Cisalpina). Seus pais faziam parte da classe burguesa abastada. O pai era, segundo se sabe, um fazendeiro e também se chamava Vergílio Maro. Ele era casado com a filha de seu patrão, a próspera Magia Polla.
Lager onderwijs volgte Vergilius em Cremona, depois foi para Milão (Mediolanum na época romana), onde estudou com um grammaticus na literatura grega e latina. Quando recebeu a toga virilis, partiu em 15 de outubro de 55 a.C. (no dia da morte de Lucrécio) para Milão. Posteriormente, partiu para Roma para estudos superiores, que na época romana eram principalmente focados na retórica. Mas Vergilius tinha pouca aptidão para a retórica, pois era de estatura robusta e muito tímido; por isso, realizou apenas uma palestra perante o tribunal. Segundo Donatus, durante seus estudos, dedicou-se principalmente à medicina e à matemática. Ele também estudou em Nápoles, onde, de acordo com o quinto poema do Catalepton, frequentou a escola do filósofo epicurista Siro.
Quando ele se tornou adulto, perdeu sua família, incluindo seu pai e seus irmãos Silo e Flaccus (que, segundo Donatus, ele lamentava sob o nome Daphnis em sua 5ª Ecloga). A terra herdada por Virgílio foi confiscada quando Augusto, após a Batalha de Filipos em 42-41 a.C., expropriou terras ao redor de Cremona e Mantova para seus veteranos. Como único, Virgílio conseguiu recuperá-la graças a influentes conhecidos em Roma. Mais tarde, ele teve que fugir porque o veterano veio reivindicar suas terras e residência com violência, incluindo Asinius Pollio, Alfenus Varus e Cornelius Gallus. O impacto desse evento pode ser visto na 1ª e na 9ª Ecloga.
Segundo Donatus, Vergílio era alto, tinha pele escura, um rosto rude e uma saúde fraca. No amor, tinha preferência por meninos. Entre seus favoritos, são mencionados Cebes e Alexandre. Segundo Donatus, ele se referia a esse Alexandre com o nome Alexis na Segunda Ecloga. Além disso, Vergílio era modesto e reservado, o que lhe rendeu o apelido de Parthenias (‘Virgem’).
Quando tinha vinte anos, Vergílio estreou como poeta. Seu primeiro poema seria um epigramma em homenagem a Ballista, um chefe de gladiadores conhecido por ser um ladrão de estrada.
Monte, sob esse lapido, a ballista é coberta e sepultada.
Aproveite a jornada, viajante, seja de noite ou de dia, de forma segura.
Sob essa montanha de pedras está enterrada Ballista.
Que sua jornada continue segura, viajante, de dia e de noite.
Depois, segundo Donatus, escreveu aos 26 anos o Catalepton e outros poemas curtos, que são transmitidos na chamada Appendix Vergiliana. Atualmente, no entanto, apenas o Catalepton 5 e 8 são considerados autênticos de Virgílio.
Nos anos 42-39 a.C., ele escreveu as Bucólicas, o que lhe rendeu entrada no círculo do mecenas de arte Maecenas e, através dele, o contato com Otaviano, o futuro imperador Augusto. Ele era amigo do poeta Horácio, a quem, por sua vez, apresentou a Maecenas (Horácio, Sátiras I, 6, 54).
Nos próximos dez anos, de 39 a 29 a.C., ele dedicou-se às Georgicas. Aparentemente, ele as escreveu pelo menos parcialmente em Nápoles, pois no final dessa obra ele escreve: 'Naquela época, eu, Virgílio, era alimentado pela maravilhosa Nápoles, desfrutando da arte de não fazer nada de simples.' (Georgicas IV, 562-563). No ano de 29, ele leu as Georgicas em Atella por quatro dias para Otaviano, que estava a caminho de Roma, com Maecenas apoiando Virgílio devido à sua voz fraca.
De 29 v.Chr. até sua morte em 19 v.Chr., Virgílio trabalhou na Eneida. Ele já tinha uma reputação como grande poeta, como mostra o fato de que o gramático Caecilius Epirota o nomeou como autor escolar em 25 v.Chr. (Suetônio, De Grammaticis 16). No ano de 23, ele já leu os livros 2, 4 e 6 da Eneida na casa do imperador. Em 19 v.Chr., foi para a Grécia por três anos para concluir a obra com calma. Mas ele adoeceu e morreu na viagem de volta em Brundísio. Ele ordenou aos seus amigos Lucius Varius e Plotius Tucca que queimassem a Eneida se algo lhe acontecesse. Quando eles recusaram, ele quis que, em seu leito de morte, a própria queimasse. Em seu testamento, ordenou aos amigos Lucius Varius e Plotius Tucca que não publicassem nenhuma obra que ele não tivesse publicado. Mas, após sua morte, Varius publicou a Eneida a pedido de Augusto.
Na a sua morte, Vergílio foi sepultado em Nápoles. No bairro de Mergellina, encontra-se um túmulo que tradicionalmente é referido como 'Túmulo de Vergílio'. Na verdade, trata-se de um túmulo anônimo da época de Augusto, de uma pessoa cuja identidade não é conhecida. Para comemorar o 2000º aniversário de nascimento de Vergílio, em 1930 foi criado um parque ao redor do túmulo, o Parco Vergiliano, que foi plantado com árvores e arbustos de acordo com as recomendações de Vergílio em suas Georgicas. O Parco Vergiliano fica na parte leste da Crypta Neapolitana, uma passagem romana.
Na het leven van Vergilius van Aelius Donatus is een grafinschrift overgeleverd voor Vergilius. Het is een elegisch distichon met de volgende tekst:
Mantua me gerou, Calábria me tomou, agora me mantém.
Parthenope; cantei as pás, as ruras, os duques.
Mantua me criou, os Calabreses me roubaram, agora mantenho
Nápoles me vasto; cantei sobre prados, campos, líderes.
Nesta inscrição funerária, cujas palavras, como de costume na antiguidade, foram colocadas na boca do falecido, conta-se onde Vergílio nasceu (Mantova), morreu (Calábria, Sul da Itália) e foi sepultado (Nápoles). Esta inscrição também é um exemplo de alto nível estilístico, com dois tricola, aliteração (Mantova me), um chiasmo (pela inversão de tenet Parthenope), enjambé, variação nos três nomes geográficos e asindeto. Aelius Donato escreve que 'alguém' a fez, mas, por ser tão engenhosa, a tentação de supor que Vergílio mesmo a criou foi grande. 'Tenet nunc Parthenope' está lá porque, após sua desapropriação em Mantova, ele recebeu de Otaviano uma propriedade onde residia quase permanentemente. As últimas três palavras referem-se às suas três grandes obras. 'Pascua' (pastagens) refere-se às suas 'Bucólicas', 'rura' (campos) às 'Geórgicas' e 'duces' (líderes, aqui por metonímia para 'heróis') à 'Eneida'.
Publius Virgilius Maro - Obras - Amsterdã, R. & J. Wetstenios, 1730 - [24], 664, [28] pp, - 8,5 x 14 cm.
Conditie: titelpagina met graveerwerk, eigentijdse velijnbinding, schoolprijsbinding met het wapenschilf van rnhem. Bibliotheekstempel op de tweede verdieping. De voorste twee witte wachtpagina's zijn verwijderd.
Rastrear e rastrear.
Embalagem de livros profissional.
------------------
Publius Vergilius Maro (na de middeleeuwen ook geschreven als Virgilius; vroeger in het Nederlands Vergiel of Virgiel) (Mantua, 15 oktober 70 v.Chr. – Brindisi, 21 september 19 v.Chr.) was een Romeins dichter.
Zijn bekendste werk is de Aeneis, het grote heldendicht waarin de grootheid, de oorsprong en het verleden van Rome worden bezongen. Dit werk moest even beroemd worden als de Ilias en de Odyssee van Homerus. Het heeft dan ook een soortgelijke inhoud, maar het is kritischer geschreven. Vergilius verschijnt ook in La Divina Commedia van Dante Alighieri, waar hij Dante begeleidt door het Vagevuur en de Hel.
Vergilius tussen de muzen Clio en Melpomene
Século III, mosaico no Museu Bard
Fontes para a vida de Vergilius
De belangrijkste bron voor Vergilius’ leven is de Vita Vergilii (Het leven van Vergilius) van de vierde-eeuwse schrijver Aelius Donatus. Deze ging vooraf aan zijn commentaar op Vergilius’ werk, waarvan alleen het begin van het commentaar op de Bucolica is overgeleverd. Het commentaar van Donatus werd echter gebruikt door zijn leerling Servius voor een nieuw commentaar op het werk van Vergilius, dat eveneens enkele biografische gegevens bevat. Naast het werk van Donatus en Servius zijn er nog enkele minder belangrijke levensbeschrijvingen, en bevat Vergilius’ werk enkele biografische gegevens.
Vergílio nasceu perto de Mantova (Gália Cisalpina). Seus pais faziam parte da classe burguesa abastada. O pai era, segundo se sabe, um fazendeiro e também se chamava Vergílio Maro. Ele era casado com a filha de seu patrão, a próspera Magia Polla.
Lager onderwijs volgte Vergilius em Cremona, depois foi para Milão (Mediolanum na época romana), onde estudou com um grammaticus na literatura grega e latina. Quando recebeu a toga virilis, partiu em 15 de outubro de 55 a.C. (no dia da morte de Lucrécio) para Milão. Posteriormente, partiu para Roma para estudos superiores, que na época romana eram principalmente focados na retórica. Mas Vergilius tinha pouca aptidão para a retórica, pois era de estatura robusta e muito tímido; por isso, realizou apenas uma palestra perante o tribunal. Segundo Donatus, durante seus estudos, dedicou-se principalmente à medicina e à matemática. Ele também estudou em Nápoles, onde, de acordo com o quinto poema do Catalepton, frequentou a escola do filósofo epicurista Siro.
Quando ele se tornou adulto, perdeu sua família, incluindo seu pai e seus irmãos Silo e Flaccus (que, segundo Donatus, ele lamentava sob o nome Daphnis em sua 5ª Ecloga). A terra herdada por Virgílio foi confiscada quando Augusto, após a Batalha de Filipos em 42-41 a.C., expropriou terras ao redor de Cremona e Mantova para seus veteranos. Como único, Virgílio conseguiu recuperá-la graças a influentes conhecidos em Roma. Mais tarde, ele teve que fugir porque o veterano veio reivindicar suas terras e residência com violência, incluindo Asinius Pollio, Alfenus Varus e Cornelius Gallus. O impacto desse evento pode ser visto na 1ª e na 9ª Ecloga.
Segundo Donatus, Vergílio era alto, tinha pele escura, um rosto rude e uma saúde fraca. No amor, tinha preferência por meninos. Entre seus favoritos, são mencionados Cebes e Alexandre. Segundo Donatus, ele se referia a esse Alexandre com o nome Alexis na Segunda Ecloga. Além disso, Vergílio era modesto e reservado, o que lhe rendeu o apelido de Parthenias (‘Virgem’).
Quando tinha vinte anos, Vergílio estreou como poeta. Seu primeiro poema seria um epigramma em homenagem a Ballista, um chefe de gladiadores conhecido por ser um ladrão de estrada.
Monte, sob esse lapido, a ballista é coberta e sepultada.
Aproveite a jornada, viajante, seja de noite ou de dia, de forma segura.
Sob essa montanha de pedras está enterrada Ballista.
Que sua jornada continue segura, viajante, de dia e de noite.
Depois, segundo Donatus, escreveu aos 26 anos o Catalepton e outros poemas curtos, que são transmitidos na chamada Appendix Vergiliana. Atualmente, no entanto, apenas o Catalepton 5 e 8 são considerados autênticos de Virgílio.
Nos anos 42-39 a.C., ele escreveu as Bucólicas, o que lhe rendeu entrada no círculo do mecenas de arte Maecenas e, através dele, o contato com Otaviano, o futuro imperador Augusto. Ele era amigo do poeta Horácio, a quem, por sua vez, apresentou a Maecenas (Horácio, Sátiras I, 6, 54).
Nos próximos dez anos, de 39 a 29 a.C., ele dedicou-se às Georgicas. Aparentemente, ele as escreveu pelo menos parcialmente em Nápoles, pois no final dessa obra ele escreve: 'Naquela época, eu, Virgílio, era alimentado pela maravilhosa Nápoles, desfrutando da arte de não fazer nada de simples.' (Georgicas IV, 562-563). No ano de 29, ele leu as Georgicas em Atella por quatro dias para Otaviano, que estava a caminho de Roma, com Maecenas apoiando Virgílio devido à sua voz fraca.
De 29 v.Chr. até sua morte em 19 v.Chr., Virgílio trabalhou na Eneida. Ele já tinha uma reputação como grande poeta, como mostra o fato de que o gramático Caecilius Epirota o nomeou como autor escolar em 25 v.Chr. (Suetônio, De Grammaticis 16). No ano de 23, ele já leu os livros 2, 4 e 6 da Eneida na casa do imperador. Em 19 v.Chr., foi para a Grécia por três anos para concluir a obra com calma. Mas ele adoeceu e morreu na viagem de volta em Brundísio. Ele ordenou aos seus amigos Lucius Varius e Plotius Tucca que queimassem a Eneida se algo lhe acontecesse. Quando eles recusaram, ele quis que, em seu leito de morte, a própria queimasse. Em seu testamento, ordenou aos amigos Lucius Varius e Plotius Tucca que não publicassem nenhuma obra que ele não tivesse publicado. Mas, após sua morte, Varius publicou a Eneida a pedido de Augusto.
Na a sua morte, Vergílio foi sepultado em Nápoles. No bairro de Mergellina, encontra-se um túmulo que tradicionalmente é referido como 'Túmulo de Vergílio'. Na verdade, trata-se de um túmulo anônimo da época de Augusto, de uma pessoa cuja identidade não é conhecida. Para comemorar o 2000º aniversário de nascimento de Vergílio, em 1930 foi criado um parque ao redor do túmulo, o Parco Vergiliano, que foi plantado com árvores e arbustos de acordo com as recomendações de Vergílio em suas Georgicas. O Parco Vergiliano fica na parte leste da Crypta Neapolitana, uma passagem romana.
Na het leven van Vergilius van Aelius Donatus is een grafinschrift overgeleverd voor Vergilius. Het is een elegisch distichon met de volgende tekst:
Mantua me gerou, Calábria me tomou, agora me mantém.
Parthenope; cantei as pás, as ruras, os duques.
Mantua me criou, os Calabreses me roubaram, agora mantenho
Nápoles me vasto; cantei sobre prados, campos, líderes.
Nesta inscrição funerária, cujas palavras, como de costume na antiguidade, foram colocadas na boca do falecido, conta-se onde Vergílio nasceu (Mantova), morreu (Calábria, Sul da Itália) e foi sepultado (Nápoles). Esta inscrição também é um exemplo de alto nível estilístico, com dois tricola, aliteração (Mantova me), um chiasmo (pela inversão de tenet Parthenope), enjambé, variação nos três nomes geográficos e asindeto. Aelius Donato escreve que 'alguém' a fez, mas, por ser tão engenhosa, a tentação de supor que Vergílio mesmo a criou foi grande. 'Tenet nunc Parthenope' está lá porque, após sua desapropriação em Mantova, ele recebeu de Otaviano uma propriedade onde residia quase permanentemente. As últimas três palavras referem-se às suas três grandes obras. 'Pascua' (pastagens) refere-se às suas 'Bucólicas', 'rura' (campos) às 'Geórgicas' e 'duces' (líderes, aqui por metonímia para 'heróis') à 'Eneida'.

